Sincan, þen canlý insanlarýn yurdu anlamýna geliyordu.

Cumhuriyetin ilan edildiði ilk yýllarda tarým ve hayvancýlýkla uðraþan yirmi sekiz haneli küçücük bir köydü. Romanya Köseabdi’den Türkiye’ye gelen yüz hanelik bir göçmen grubu, Atatürk’ün emri üzerine Sincan’a yerleþtirilmiþlerdi. Bunlar, gelirken yanlarýnda getirdikleri lale soðanlarýyla, devletin kendilerine tahsis ettiði tarlalarý lale bahçelerine çevirmiþlerdi. Çiçekçiliðin yaný sýra sebze ve meyve üretimi ile Osmanlý dönemlerinden beri iþletilen kil ocaklarý da, köylülerin refah içinde yaþamalarýný saðlýyordu. Çalýþmak için þehir merkezine gidip gelenler de çoktu. O sýralarda sanayi tesisleri ile kombinalarda çalýþanlarýn da gelip yerleþtikleri, ayrýca Romanya ve Bulgaristan’dan gelmeye devam eden göçmenlerin yerleþmeye devam ettikleri köy gitgide büyüyerek nihayet bin dokuz yüz seksen üçte ilçe yapýlmýþ ve Büyükþehir Belediye sýnýrlarý içerisine alýnmýþtý. Bin dokuz yüz doksan yýlýnda Ankara Sanayi ve Ticaret Odasý tarafýndan kurulmuþ olan Organize Sanayi Bölgesi’nin de burada yer almasý ve bölgedeki yerli yabancý yüzlerce fabrikanýn çalýþanlarýnýn da ilçeye yerleþmeleri, o yýldan itibaren ilçeyi çok büyütmüþtü.  Bu ani büyüme nedeniyle gecekondulaþma çok yaygýndý. Sincan bugün artýk sekiz yüz altmýþ bin nüfuslu koca bir þehir olmuþtu.

Lale bahçelerinin en yoðun olduðu Yenikent mevkiinde, bahçeler müteahhitler aracýlýðýyla çoktan betonarme binaya dönüþmüþlerdi. Bir tek Kazým Köseabdi, bahçesini müteahhitlere teslim etmeyerek Romanya’dan gelen babasýnýn mirasýna sahip çýkýyordu. Ýnat ederek müteahhitlere kaptýrmadýðý yedi dönümlük bahçe, her ilkbaharda, yerleþim alanýnýn tam da ortasýnda rengarenk açan lalelerle göze batan bir güzellik oluþturuyordu.

Lalenin ömrü kýsa oluyordu, daha yapraklarý açmamýþ tomurcuk halindeyken kesimi yapýlýyordu ve pazarlama aþamasýnda kendi kendine oluþumunu tamamlayýp tüketiciye ulaþýyordu. Kazým Köseabdi’nin müþterileri þehirdeki çiçekçi dükkanlarýydý, ama arada sokak satýcýlarý da alýcý oluyordu.

Nazlý çiçek lale ekiminden pazarlanmasýna kadar emekle üretilebiliyordu. Kazým’ýn bu konuda þansý iyi sayýlýrdý, ilk çocuðu olan Ýsmail’in haytalýklarý bir tarafa býrakýlýrsa, bu iþleri gözü kapalý götüren çalýþkan üç kýzý vardý.

Ýlk kýzýnýn adý Lale idi. Lale adýný taþýmaya layýk, güzeller güzeli bir kýzdý Lale. Onun hemen bir yaþ küçüðü Çiðdem’di. Çiðdem, hep Lale’nin gölgesinde büyümüþ, ezik bir kýzdý. Üç numaranýn adý ise Sinem’di.

Sinem doðduktan iki ay kadar sonra karýsý kanserden ölen Kazým çok önemli bir akciðer hastalýðýndan dolayý Hacettepe Týp Fakültesi hastanesinde yatýyordu. Kýzý uðuruyla gelmiþti dünyaya ve Kazým hastalýðý yenerek taburcu olmuþtu. Ondan sonraki süreçte babasýnýn kucaðýndan düþmeyen, þirin bir kýz olarak büyümüþtü Sinem.

Dedesinin ismini taþýyan Ýsmail, küçük yaþta sigaraya alýþmýþ, okumamýþ, sorunlu bir çocukluk dönemi yaþamýþtý. Kazým, onunla, ne yakýn davranarak, ne de dayak atarak da baþ edememiþti. Kiþiliði oturmayan oðlan ergenlik dönemine geldiðinde ise iyice çýðýrýndan çýkmýþtý. O artýk sigaradan baþka eczanelerde reçetesiz satýlabilen bir takým uyuþturucu etkili haplarla kafayý bulan, haplarýn etkisiyle de kýran, döken, ali kýran baþ kesen kesilmiþti. En çok kýzlara oluyordu eziyeti. Her üçü de onun sadistçe attýðý tekmelerle, yumruklarla büyüyorlardý. Kazým için artýk, o bir evlattan daha çok, bir düþmandý.