An geldi, suslarýn arasýnda konuþlandým menzilde, rahvan imgeler gölgelerken varlýðýmý sýnandým, sývazlandý sýrtým, sýrýttý bilinmezlik yetmedi bir kavþakta erdim nihayete. Oysaki erecektim hidayete, sarýlacaktým yârime, sivrildikçe tepeler buz kesti yüreðim.

Suskun ve köhne düþler geçtikçe düþüþe, düþkün bir adamýn tuttum elinden, el verdim bir diðerine, göðüs çeperimde atamadýðým çýðlýklarýn hezeyaný bürüdükçe boþluðu, türeyen imleçlerde, adsýz þiirlerde kýsrak sevdalar yalýttý hüznümü.

Devri geçerken aþkýn, mizacýn yalýtýlmýþlýðýnda bir peyzajda yaptýðým tek rötuþla, adýmý mimledim sihirbaz gölgeler tüm aldatýlmýþlýðýmý esefle kýnarken.

Düþ kýrýmý aþk, ayak izimde eþleþti yoksunlukla.

Aþksýz kýtalarýn adsýz âþýklarý ve rahvan gölgelerin hokkabazlarý bir bir seðirtti düþ yýlgýný istimlâk edilmiþ benliklerde.

Sonrasý yoktu inan ki. Aslýnda öncesi de yoktu çünkü sendin yok olan: Sadece sen ve ýskartaya çýkan hezeyanlarýn. Kim miydin sen? Belki yoksunluk belki varlýk belki de ismi dahi olmayan bir gölgeden muzdarip iken…

Sadece ben vardým ve adsýz bir rabýtanýn ikrarý tetikleyen mülkiyeti kadar aðýr iken bu vicdan azabý.

Yoz dürtüler, insan ýrkýný hayvani bir þehvetle ýskalarken palazlanmýþ egolarý, çarpýk düzenlerde yok oldu önce masumiyet ve tüm çocuklar töhmet altýnda kaldý bu serkeþ isyanlarla Tanrý’yý aldatacaklarýna dair geliþtirdikleri inançla.

Tek inandýklarý zulüm ve ölümdü. Raptiyeli hayatlarý, rotasýný hepten kaybetmiþken…

Önce hak bildiler ve sonrasýnda iz sürdüler.

Yok saydýlar hidayeti düþ bezgini imgeler. Sýðýntý kelamlarla raks etti þeytan. Müritleri yoksunluklarýný varlýk addetti hele ki kopuk iplerde salýnan hak yoksunu ve gizemini yâd eden mahremiyet, anlýk bir kol gücüyle hâkim kesildi düzen iken o dokunuþu anlamsýz gök yangýnlarý.

Yalýtýlan ve yanýlan…

Yakan ama yanmayan için için.

Bir aþký miraç bilip, mizacý olmayan kayýtsýz bir kaderdi belki de.

Belki de yaþamaktý can yakan ama caný olmayan.

An’dý rahvan olan ve adýný anmayan kim varsa yoksundu yokluðun týnýsýndaki o þükür iken yadsýdýklarý.

Kabir azabý gibi yükseldi dozaj dozaj: Önce ikrar ve derken ýþýk nüvesiyle dolan ve doðuran gök kubbe.

Yaðmur da hüzünlüydü yeryüzü de ve Tanrý nasýl da piþman.

Öfkeliydi þeytan ve devirdiði kovalarda püskürttüðü öfkesi ile kan kustu insan denen canlý.

Küsen vicdanlarýn on ikiden vuran hedefine sýrt çevirmek bir meziyetmiþçesine, köhne bir pasajda soluklanmak kadar mubah olsa yaþamak, keyfe keder gönülsüz ve ýrgat düþlerde, esnek bir eksene teðet geçmek nasýl da olasý idi.

Sonlanan bir hikâye yeni kahramanlarý ile yeniden müdahil oldu zamana. Zamanýn süzgeci mademki payidar bir mucize idi, kanayan yaralar ýslah olacaðý ümidiyle münafýk yetilerinin, tek celsede sona erdi dava ve kaybeden hep kötülüktü üstelik tüm acýmasýzlýðý ile inkâr etmiþ olsa da masumiyetin týnýsýný. Son gülendi kader tüm yalýtýlmýþlýðýný görmezden gelirken mubahtý ne de olsa önce inkâr edip, yâd etmek dünü. Dünde kalan hiçbir yargý ermezken nihayete, pekiþtireci aþk olan tek imge yüzünün akýyla geçti sýnavdan. Adý insandý her ne kadar insanlýðýný son an’a kadar idrak edememiþ olsa da.