“Bir elin nesi var, iki elin sesi var.” atasözümüzü bilmeyen insan yoktur. Herkesin bildiði bu atasözümüzün açýklamasýna gelince bildiðiniz gibi her insanýn gücü, kapasitesi sýnýrlýdýr. Her insan, her iþi tek baþýna halledemez ve yapamaz. Bireysel olarak tek baþýna halletmeye kalktýðýnda ise mutlaka yapamayacaðý, baþaramayacaðý iþler olacaktýr. Bu durumda, tek baþýna bireysel olarak yapamayacaðý iþleri baþarabilmek için baþka insanlarla iþbirliði ve dayanýþma yapmasý gerekir. Bunu yaparak güçlerini birleþtirerek zor iþlerin altýndan böylelikle kalkarlar.

“Birlikten kuvvet doðar.” atasözümüzü de eminim bilmeyen insan yoktur. Bu atasözümüzün açýklamasýna da gelince her insanýn gücünün, kapasitesinin sýnýrlý olduðunu belirtmiþtik. Yapýlmasý gereken zorlu bir iþ için insanlar güçlerini birleþtirerek birlik olurlarsa iþ daha kolay ve daha kýsa zamanda tamamlanýr. Ýnsanlar arasýnda birlik, beraberlik ve huzur ortamý olur.

Bu iki atasözümüze neden deðindim, neden açýklama yaparak giriþ yaptým merak edeniniz vardýr? 2002 yýlýnda yapýlan Türkiye Engelliler Araþtýrmasýna göre ülke nüfusunun yüzde 12.29’u engellilerden oluþuyor. Bunu açýklayan devletin resmi kurumlarýndan Türkiye Ýstatistik Kurumu (TUÝK) ile Engelli ve Yaþlý Hizmetleri Genel Müdürlüðü’dür.

Bu yüzdeyi rakamlarla açýklayacak olursak 2015 yýlsonu itibariyle ülke nüfusumuz 78 milyon 741 bin 53 kiþi olarak açýklandýðýna göre bunun % 12.29’unu ele alýrsak 9 milyon 677 bin 33 tane insanýn kolundan, bacaðýndan, gözünden, dilinden, kulaðýndan, böbreðinden, kalbinden vb hastalýklar nedeniyle engelli olduðunu söyleyebiliriz.

Bu kadar engellinin yaþadýðý ülkemizde birde buna aile bireylerini dâhil edecek olursak ülke nüfusunun yarýsýný teþkil ettiðini göreceksiniz.

Peki, bu kadar büyük bir camia, büyük bir güç bir araya geldiði takdirde neler yapabilir, neler baþarabilir hiç düþündünüz mü? Bunun düþüncesi bile insaný heyecanlandýrmaya yetiyor aslýnda. Ne yazýk ki bu kadar büyük bir camia ve büyük bir güç olmamýza raðmen elimizdeki gücün farkýnda deðiliz.

Bu kadar engelli insanýn aileleriyle birlikte gerek genel, gerekse de yerel anlamda yaþadýklarý ve karþýlaþtýklarý saðlýk, eðitim, istihdam, sosyal güvenlik, rehabilitasyon, medikal malzeme, mimari ve fiziki, ulaþým ve daha onlarca, yüzlerce sorunlarý olduðunu biliyoruz.

Engellilerin yaþamýþ olduðu bu sorunlara çözüm üretmek ve haklarýný savunmak amacýyla yurdun dört bir köþesinde kurulmuþ olan deðiþik engel guruplarýna yönelik yüzlerce dernek, vakýf, federasyon ve konfederasyonlar faaliyet yapmaktalar. Baþta 4 yaþýndan itibaren engelli biri olduðumdan ve 21 yýllýk dernek baþkanlýðý yapmam nedeniyle yapýlan bu faaliyetlerin lokal anlamda geçici çözümler ürettiðini, kalýcý çözümlerin ise hep halý altlarýna süpürüldüðünü açýkça ifade edebilirim.

Birlik olma, beraberlik saðlama konularý olduðunda derneklerin ve engelli kiþilerin geneli de hak vererek varým derler. Ancak hak vererek varým dedikleri genelde sözde kalýr ve bir türlü hayata geçirilemeyerek uygulamaya dökülemez.

Bunun dýþýnda birde hiç emek vermeyen, hiç katký sunmayan ve fikir dahi üretmeyen dernekler veya kiþiler ise mücadele eden ve çözüm üretmeye çalýþanlarý eleþtiri yaðmuruna tutarlar. Son yýllarda internetin yaygýnlaþmasýyla bir de ne hikmetse bilgisayar baþýnda oturduðumuz yerden sosyal paylaþým sitelerinde yazýp, çizerek ahkâm kesmeye merak saldýk. Sanal ortamda konuþanlarý, tartýþanlarý, esip gürleyenleri görmelisiniz. Tüm sorunlar çözüme kavuþtu ve her þey güllük gülistanlýk oldu sanarak þaþar kalýrsýnýz. Yaþadýðýmýz sorunlarýn çözüme kavuþmasý noktasýnda gücümüzü birleþtirerek birlik olmaktansa oturduðumuz yerden mangalda kül býrakmamayý daha çok seviyoruz... Böyle olduðunu biliyordum ancak bir kez daha son yaþadýðýmýz 2022 yasasýnda yaþadýðýmýz sonunun çözüme kavuþmasýyla ilgili yürütülen çalýþmalarda gördüm.

Bir yýl önce bazý þehirlerde 2022 yasasý hakkýnda “Uyumuyoruz Uyarýyoruz” sloganýyla oturma eylemi yapýlýrken katýlanlara bakýnca çok zayýf olduðumuz ve yetersiz katýldýðýmýz belli oluyordu. Bir gün öncesinde dernekler ile engellilerin büyük çoðunluðu atýp tutarken nedense eylem günü herkes yer yarýldý yerin dibine saklandý... Biz dahi Malatya'da tekerlekli sandalyeli 3 kiþi (ben, Yücel Doðanþahin ve Ýbrahim Korkmaz) 24 saat hiç uyumadan oturduk... Ki oturduðumuzda artýk ne derneðimiz ne de dernek baþkanlýðý statüm vardý. Ne diyelim bu gidiþle yakýnda mangalda bulamayacaðýz, külde bulamayacaðýz o gün geldiðinde ise iþ iþten geçmiþ olacaktýr...

Sözün özü olarak, bizler elimizde bulunan gücün büyüklüðünün farkýnda deðiliz... Bu gidiþle de olamayacaðýmýz ortada. Çünkü çoðu dernek veya dernekler ile kiþi veya kiþiler ya siyasi, ya da ekonomik olarak þahsi menfaatlerini ön planda tuttuðu sürece birlik ve beraberlik saðlanamadýðý sürece bir arpa boyu yol alamayýz... Ne konfederasyonlar, ne federasyonlar, ne de dernekler ben duygusundan sýyrýlýp biz demedikçe bu sorunlar dün olduðu gibi bugün, bugün olduðu gibi yarýnda olmaya ve yaþanmaya devam edecektir.

Yazýmýn baþýnda deðindiðim atasözleri gibi “Bir elin nesi var, iki elin sesi var.” ve “Birlikten kuvvet doðar.” sözlerini yerine getirmeyerek ne konfederasyonlar, ne federasyonlar, ne de dernekler çatýsý altýnda engelliler olarak birlik ve beraberliðimizi saðlamadýkça her dernek, her federasyon ve konfederasyon kendi baþýna çözüm aramaya kalkarsa saðlýklý sonuç alýnamayacaktýr. Biran önce bu daðýnýklýða, vurdumduymazlýða, ben duygusuna, adam sende’ciliðe dur diyerek elimizdeki gücün farkýna varýp, birlik beraberliðimizi saðlayarak o gücü kontrol etmeye baþlamalýyýz…

Unutmayýn ki, “Kontrolsüz güç, güç deðildir.”