Birkaç ay önce, can dostum Yücel DOÐANÞAHÝN’in anýsýna çýkarmýþ olduðum “Can’ým Tenimden Ayrýldý” adlý kitabým hakkýnda “Ýnsan kendini bulduðu kalbe baðlanýr…” baþlýðýyla yorumlarýný yazarak yollamýþ ve bu köþede yer verdiðim deðerli eðitimci Kevser Ýpek DEMÝRTAÞ bu defa da “Bu Hayatta Ben de VARIM” adlý kitabýmý okuduktan sonra duygu ve düþüncelerini “Kelebek Düþleri” baþlýðý ile yazarak yolladý.

Zaman ayýrýp kitaplarýmý okuduktan sonra duygu ve düþüncelerini “Ben öðrenciyken Ali Haydar KOYUN’un sokaklarda bütün sokaklar onunmuþ gibi bir baþbakan edasýyla yürüdüðünü duyumsardým. Yakýþýyordu. Vallahi... Neden olmasýn.” sözleriyle samimi bir þekilde tüm içtenliðiyle yazýya dökerek yollamasý beni çok mutlu etti.

Ýnsan onuruna yaraþýr engelsiz bir dünya, bir Türkiye ve bir Malatya’da engelsizce bir hayat yaþamak amacýyla Türkiye Sakatlar Derneði Malatya Þubesi çatýsý altýnda örgütlü olarak vermiþ olduðumuz haklý ve onurlu yaþam mücadelesi döneminde üniversitede öðrencilik yaptýðýný öðrenmiþ olduðum Kevser Ýpek Hanýma duygularýný kaleminin imbiðinden geçirip kelime olarak can vererek yolladýðý için kendisine teþekkür ediyor, sevgiyle ve dostça selamlýyorum.  

“Kelebek Düþleri”

“Kaplumbaðalar da Uçar” filminde “Beni aðlatmayýn çünkü gözyaþlarýmý silecek ellerim bile yok” diyordu. Bir keder nasýl anlatýlýrýn cümlesi kabilinde olan bu sözle okudum engelli engelsiz herkesin sesi olan aktivist yazar Ali Haydar KOYUN’un, “Bu Hayatta Ben ‘DE’ Varým” kitabýný. Okurken kâh aðladým, kâh güldüm. Ama en çok tehlikeli ve çileli bir iþ olan düþünme eyleminde bulundum. Düþüncenin ulaþabileceði son nokta olan hayret duygusuyla kitabýn baþlýðýndaki “DE” baðlacýna takýldým. Ben “DE” varým diyordu.

Evet, O var, hem de yeryüzünün kandili olarak var, herkese umut, merak ve ilham kaynaðý olarak var, hayatýn imbiðinden geçmiþ, acýsýyla güzelleþmiþ olarak var. O ki olmayanlarýn nedenlerinden aðýt yakmaktansa nasýl olur diye besteler yapan bir yaþam sanatçýsý, inancýnýn gücünü niyetinin saflýðýndan beslenen bir yorulmaz savaþçý. Bana ne demeyen biz olabilmek için birlikte yaþadýðý insanlarýn derdini dert, neþesini neþe edinmiþ koca yürekli bir insan,

Evet, O var,  peki o "De" baðlacýný yerinde aðýr olan taþ gibi deðil de düþerken aðýr olan bir taþ gibi neden koymuþ oraya? Bir balyozla ruhumuzu çiviyle mýhlýyor, kaskatý kalýyoruz, ölü soðukluðunu vermek istiyor onunla.

Þair Sezai KARAKOÇ’un “Bu dünyada olup bitenlerin olup bitmemiþ olmasý için ne yapýyorsunuz” diye hesap sormasý gibi, o da anlamýný anlam haritasýndan koparmadan hesap soruyor herkesten. Mekânsýzlýðýn boþluðunu hepimize tattýrmak istiyor. Ali Haydar KOYUN bir hayal elçisi, yazdýðý çizdiði her þeyden mutlaka bir ses çýkarýyor cýlýz, duygusal ve seyrek cümlelerle deðil, dolu dolu anlamlý bazen bir tokat gibi gerçekleri önümüze sere sere.

Ýnsanoðlunun gördüðünden yoksun kalmanýn acýsýna dayanamayacaðýný unutmamak lazým. Azalmak insaný hiç sahip olmamaktan çok daha derin yaralar. Ýnsan kaybettiði her þey için çok büyük acý çeker. Ýzahý olmayan her þey bir hançer gibi kýnýnda paslanýyor. Bunu bir engelliler bilir bir de engeli bilen...

Ama ya izahý olanlarý nereye yerleþtireceðiz, iþte Ali Haydar KOYUN’da onun mizahýný da yapýyor kitabýnda. Ama Ali Haydar KOYUN sözünü direkt muhatabýna söylüyor, hem de dupduru bir kalple, fiziksel engelini psikolojik engele hiç dönüþtürmüyor. Önce örgütlü mücadelesini veriyor, öncülüðünü yaparak açmýþ olduðu dernek genel kurul kararýyla kapatýlýnca bireysel olarak mücadelesine devam ediyor. Þuan kalemiyle sosyal medya mecralarý ve yerel bir gazetede ve internet haber sitelerinde engelli sorunlarý olmak üzere toplumsal konularda köþe yazarlýðý yapýyor.

Kitabýnda altýný çiziyorum yüreðime dokunan yerlerin...

Ali Haydar KOYUN’un yorgun bir günün ardýndan sivil olarak uyuyup rüyasýnda mümkün olabilecek bir hayalin gerçek olduðunu görmesi, o günü Aile ve Sosyal Politikalar Bakaný olarak geçirip ve rüyasýnda tekrar yorulup uykuya dalýnca sivil olarak uyanmasý çok tatlý geldi bana. Zira ben öðrenciyken Ali Haydar KOYUN’un sokaklarda bütün sokaklar onunmuþ gibi bir baþbakan edasýyla yürüdüðünü duyumsardým. Yakýþýyordu. Vallahi... Neden olmasýn.

Beni etkileyen diðer olay ise kadýn olmam hasebiyle Yücel Hanýmýn düðüne gitme anýsý...

Yücel Haným da yaþamý seyretmek deðil yaþama katýlmak isteyen biri olduðu için davet edildiði düðüne gitmeyi murat etti. Baþýna gelecekleri bilmeden bütün kadýnlar gibi heyecanla süslenip gittiði düðün yerinden yorgun düþleri ve kýrgýn hevesiyle gerisin geri eve dönmek zorunda kalmasý kalemimi aðlattý. Gülüyor tabi bu duruma ama bilene bir aðýt gibi oturur bu kadýnýn gamzesiz gülmesi. O duyguyu da ancak bilen bilir. Artýk nasýl bir gülmek olduðunu tahmin edilebiliyordur umarým.

Bu dünyadaki en iyi yönetim bize kendimizi yönetmeyi öðreten yönetimdir. Yaþamak ise kendisi olabilmeyi, hayata etkin bir biçimde katýlabilmeyi ve kendi sorumluluðunu üstlenmeyi içeren bir kavramdýr. Sorumluluðu üstlenen kiþi özgürdür, özgür insanlar daha az korkar daha çok sever. Ýþte bütün engelliler kendi sorumluluklarýný kendileri almak istiyorlar, acýnarak ya da sevap kazanacaðým duygusuyla yardým dilenmiyor sadece haklarý olan imkânlarý istiyorlar. Yücel Haným da gururlu ve vakur edasýyla sizi biz taþýyalým teklifini reddediyor.

Onlarýn sorunlarýný matruþka bebeklerin durumuna dönüþtürüyor, her bir engelin önüne baþka bir engel koyuyorlar. Düðün salonu olayý da böyle bir durumdan dolayý sessiz bir çýðlýða daha sebep oldu kalem kanayarak yazýyor ama ne fayda. Bildiðim her þeyden sorumlu olmazsam nasýl hak edebilirim yaþamayý deyip yine de yazmak istedim iþte. Etrafýmýzda gördüðümüz her güzel þey eðitimin eseri, her kötü þey de eðitimsizliðin... Engellilerin bu sorunlarý konusunda ülke olarak ne kadar eðitimsiz olduðumuzu bir kez daha anlamýþ olduk, ortada.

Onlarýn hevesli olduðu her þeyde sanki onlarýn gönül daðý bileti tükenmiþ de sadece evde oturmalarý için dizayn edilmiþ her þey, her yer. Hiçbir þeylere haklarý yok gibi, sevmek de dâhil. Onlarý düþünmeden yapýlmýþ onca mimari yapýlar öfkeyle yýkýyor bütün umutlarý. Ýnancýn kýrýlmasý kalbin kýrýlmasýndan daha aðýrdýr her zaman. Anlaþýlmak ve katlanmak arasýnda tükeniyor canlarýmýz. Düþtükçe kalkmayý öðrendiler ama kalktýkça kimsenin olmadýðýný gördüler her seferinde…

Ali Haydar KOYUN, ibadethanelerde, cem evlerinde, eðitim kurumlarýnda, hastanelerde lokantalarda, maðazalarda, spor tesislerinde, sanat alanlarýnda, toplu taþýma araçlarýnda “engelliler giremez” tabelasý asýlýydý gibi dikkat çekici bir cümleyle herkesi göreve çaðýrýyor. Atasözlerimizde ve deyimlerimizde engellilerin incitildiði, gelinsiz, damatsýz temsili düðün furyalarýnýn saçmalýðýndan, empati diye þov yapanlarýn þovdan baþka bir anlam taþýmadýðýndan, Ders kitaplarýnda engellilere yer olmadýðýndan, görevini yerine getirmenin adý duyarlýlýk olduðunu, Engellileri istismar edenlerin çoðunluðunun tanýdýklarý olduðunu, yaþattýðýnýz bu sorunlarýn yasal dayanaðý var mý? diye sorarak korkulur vallahi biz engellilerden diyor. Küçücük bedeninde koca bir evren taþýyan insan, yaþam olduðu yerde umut da vardýr; Empati yapmayý sevenler sizlerin de engelliler haftasý kutlu olsun, sizce suç iþleyenler kimler, engelli ailelerin sonu böyle mi olmalý? Temsilde eþitsizlik, Geçmeyecek olan bir þeye geçmiþ olsun demek, Okumanýn yaþý yok, sevgi her engel aþar mý aþmaz mý? Bütün tekerlekli sandalyelerin her çeþidinden banyo tuvalet sandalyesine kadar ki problemlerden, sahi aranýzda gören bilen var mý? diyerek sümen altý edilen 5378 sayýlý Engelliler Kanunu’nu arýyor her yerde.

Her þeyi ve herkesi uzun uzadýya anlatýyorlar da onlara sýra gelince bir çýrpýda özetleyip belirli gün ve haftalara sýðdýrýyorlar empati sahteliðiyle, gizli özne oluyorlar vatansýz dünyasýz bir cümlede. 10-16 Mayýs tarihleri arasýnda anýlan ve sözde kutlanan Türkiye Engelliler Haftasýnda yapýlan etkinliklerde seçilmiþ siyasilerin atanmýþ idarecilerin bol bol sizleri seviyoruz sizler baþýmýzýn tacýsýnýz, en büyük engel sevgisizliktir gibi sözlerle nutuk çekerek konuþanlarý eleþtiriyor Ali Haydar KOYUN.

Yeryüzünü anlamayanlar için masallar yanlýþ yazýlmýþtý, bu dünyaya ait olmayanlarýn baþka bir hikâyesi vardý... Onlarý da ancak melekler ve çocuklar anlar. Allah'ýn peygamberi bile anlamamýþtý, Âmâ olana sýrtýný dönünce Cebrail aracýlýðýyla hemen ikaz edilmiþ, ayet inmiþti. Ýlahi kitaplarda da gerçek manada dilsiz, saðýr ve kör olmanýn engelliliði tek baþýna ifade etmede yeterli olmadýðýný, asýl engelliðin gerçeði görmemenin, gerçeðe kulak vermemenin ve gerçeði söylememenin olduðu örneklerle iþliyor. Körlüðün gözlerde deðil asýl kalplerde olduðunun hakikat olduðu vurgulanýyor. Gördüðümüz þey baktýðýmýz þeyin çok üzerindedir. Her görüþ bakýþýn sürprizidir. Bakmak canlý cansýz bütün varlýklarýn ortak özelliðidir, asýl olan bakmaktan hâsýl olan þey, yani görmektir. Görmenin atamasýný göz deðil kalp yapar. Sadece görevinin bilincinde olan görür.

Ýnsan olarak kapýlýp gittiðimiz egoya sýrtýný çevirmiþ, sevgi dokunuþlarýyla içinde umut ve gelecek þarkýlarýnýn söylendiði kocaman bir koroya dönüþtürebilen, durumdan vazife çýkarabilen biri olarak Ali Haydar KOYUN’un umudunu saç yumaðýna baðlýyor bütün çocuklara balon alýyorum. Uçacaðýz kolumuza baðlayýp. Tanýdýðým o bütün çocuklarý, onlarýn þahsýnda Küçük Prens ve Zeze ile de tanýþtýracaðým.

Sözü daha fazla uzatmayalým. Dualarýmýz ve iyi niyetimizle umutlu olmaya baþlayalým mý?

Ne zaman cümlelerimi ümitle bitirsem kalbimin üzerinde kabule karin bir dua havalanýyor.

Bir gün her þey çok güzel olacak, çocuklar, kelebekler ve engelliler için... Buna melekler âmin dedi bile...

Kevser Ýpek DEMÝRTAÞ / Ýzmir