Mezheplerini biliyor insanlýk nefsindeki törpü ile ve adýmlýyor yorgun yokuþu.

Densiz yarýnlar saplanýrken baðrýna eðilip topluyor gelincikler arasýnda açan güncelerini ve demlendikçe yaralarý büyüyor ama büyümüyor asla içindeki bakir çocuk tarlasý ki engin mecralarýn yorgun atlaslarýnda büyütürken gecenin gizemini.

Demli serzeniþler iken ayyuka çýkan ve sýzýntý ihlaller iken yine en derin kâbus, tümden gelen coþkuyu yýðýyor satýrlar kadar doðurgan bellememiþken yine yorgunluðun tarhýnda bin bir bilinmezi bilindik bir teamüle naklederken ve doluþuyor kelimeler hem de yüz görümü bir imge kadar da mütereddit bir kelamda ortak olmuþken kader ve keder ikilisi.

Dergâhýna düþtü düþeli yolum anlamsýz þarkýlar iken mýzrak bir tonajda ve seyrinde imgelerin, hangi tekeri ise o bozuk ve fevri cümbüþe ev sahipliði yapmaktan öte kaptýrmýþken ruhunu en kaypak mizaçta can bulmaya aday bir ölünün gümbürtüsü kadar da feryat figan kayýp mezar taþýnýn peþine düþmüþ bir meftadan da öte saklý kimliðini bir gölgeye týkamýþ belki de kaykýlmýþ bir haris imgeden öte hazin bir yüreðe söz geçiremezken.

Uyduruk ve sýradan bir gün olmasa keþke.

Raðbet ettiðime bakma sen en azýndan sazlý sözlü bir ölümmüþçesine sahiplendiðim tüm aykýrýlýðýn nizamýnda tutuþan bir ottan da kuru ve kaypak bir randýman olasý muteber rengini yine karaya çalan belki de ölümsüzlüðün kerametine inanmakla kalmayýp pazarlarken cenneti cümle âleme.

Sýradanlýðýn güncesindeyim demlenen dünlerin tefrikasýnda yýðdýðým bir mihraktan da öteyim tüm ötelenmiþliðini devranýn yok saymaktan yorulduðum.

Tutanak kaydýnda yoksunluðun çizelgesinde bir ime bile tekabül etmezken devþirdikleri yalanlara ortak oluyorum.

Sen, sen, dememe kalmýyor ki gök kubbe yarýlýyor ve yarýlanýyor düþlemsel kývamýnda saklý tuttuðum reçine çocukluðum.

Çocuktum bir zamanlar þimdilerde adsýz ve kýytýrýk ithamlarýna gölgelerin denk düþtüðüm boyutsuz ve göreceli saðanaklarýma sýðan rahmetin en sýrdaþ tanýðýyým.

Bildim bileli ama neyi bildiðimi unutmuþken, demek istesem de diyemediðim kelimelerin gazabýna uðruyorum. Diyeceðimi demiþtim, demek de istemiyorum belli belirsiz diyeceklerimi þekillendiren Tanrý, sabotaj edilen ve ihlallere ramak kala sýð bir kýyýya demir atma mecburiyetine denk düþen o dünlerden kalan yaralarým kanatýldýðýna deðil kanatmak istemediklerine toz konduramazken belirsizliðin de mizacýný mimleyen sayýsýz belirteci yutuyorum sayfanýn tam da ortasýnda.

Tümden gelen.

Tamsýz.

Tamlanamaz iken mihenk taþý…

Hele ki o nirengi noktasýnda kýstýrýlmýþlýðým ve evrenlerin atlasýna gizlendiðim ve gizlemekten imtina ettiðim.

Kurulu baðlantýlara en uç noktada ve nizamýn da ötesinde kocaman bir vurdumduymazlýkla mal ediyorum kâh dünün rahmetini kâh yarýnlarýn döþünde pazarlayacaðým düþlerimi.

Ýbarenin yönünde mi takýlýyým yoksa kovuþturduklarýma meyleden bir yürek güncesi mi izini sürdüðüm?

Ola ki düþüþe geçsin hayal ibrem pompalamaya baþlýyorum hüzün ve yalnýzlýk izleðinde somurtuk ve çatallý sayýsýz teferruatý yüklenmekten iki büklüm iken benliðim. Oysaki baþým dik, yüzümde bir yanýlsama ve hafif meþrep çýðlýklar hem de ötelenmelere kýlýf geçirdiðim boþluk iken rükûsunda yine dualarýmýn ve süklüm püklüm o soytarý gülüþlerini mimlerken iblis.

Bir gýdým da olsa hüzün teðet geçmeli gün’e ve gülüþlerimi rehin almalý o tedirgin imlerde kaybolmuþluðuma selam verirken ölü þair.