Annem'e ithafen...

Güdümlü yalnýzlýða selam durduðumun kayýtsýz þartsýz tecellisi tüm sessizliðim.

Deðil cümle kurmak öznelliðimi yitirmemek umuduyla koþu bandýnda cümlelerin tetiðine basýyorum oysaki öncesiz bilirdim dünümü ve hafif meþrep bir týnýya rast gelmiþken ansýzýn deðiþtirirdim rotamý keza halen de öyle zira tek deðiþen o doðurgan sayaç ve tekabül eden sayýnýn 2016’dan 2017’yi gözüne kestirmiþ olmasý. Ya ben? Ya ben ne zaman ereceðim kemale ve hidayete?

Dün gece sessizliðimin sinir bozucu sesi ile sokuldum koynuna tüm varlýðýmý hep muhteþem bellediðim yegâne insan ve bir mermi hýzýnda dökmeye baþladým aslýnda kayýtsýzlýðýmýn penceresinden geceyi yudumluyordum hele ki gece kuþu varlýðýmýn hicap yüklü beklentisi ile ve olur da sabahý yeniden kaçýrýrým düþüncesiyle ve uykulu gözleriyle beni süzdü annem:

‘’Yine neyi dert ettin?’’

Gülüyordum ama sinirden sahi ben miydim her þeyi parmaðýna dolayan hele ki tüm evren sineye çekmiþken tok sesini kötülüðün ve israf edilen maneviyatýmýzla çatýk kaþla ve yorulmadan atýfta bulunurken peyda olan ne ise ve de suç unsuru teþkil eden saf varlýðým/ýz…

Ýþte yeni sebepler bulmuþtum gecenin kör vakti uykusuzluðu daha da çekilmez hale getiren…

‘’Sahi, anne’’ dedim:’’ Neden hiçbir sorumun cevabýný O’ndan duymuyorum hele ki bunca sene sessizliðin sesiyle ya da seslerin sessizliðiyle tokalaþtýðým onca anlamsýzlýk?’’

‘’Kimden’’ demesiyle aniden parladý gözleri:

‘’Þaþýrdýn mý sen?’’

Bu kez içimden af dilemeye baþlamak ilk aklýma gelendi ve daha nicesi: Öyle ya, d(u)uymazlýðým deðildi aklým sýra sormaya yeltendiðim bilakis vurdumduymazlýðým idi seslerin yankýlarý ile hali hazýrda yalýtýldýðým ve görmediklerimi yine gözüme sokan kaderin sihirli ve yadsýyamayacaðým tutumu.

Hep ama hep farkýndalýk geliþtirmeye çalýþmýþtým lakin burnumun ucundakileri görme yeteneðimi kaybetmiþtim.

Ne çok kaygý ne çok yalan ne çok hüzün.

Ne çok azlýðým ne çok azýðým ve ne çok aymazlýðý hayatýn ki hangi bir veriyi hak ihlali olarak görmüþtüm de bin dereden su getirmenin ayrýcalýðýný mý taþýyacaktým?

Baþlangýç noktam hep hayal yüklü bavulumu geçirmekti Tanrý’nýn x-ray cihazýndan ve erip ereceðim mertebe zaten herkesin nazarýnda hiçlik olarak addedilirken çokluk ne olabilirdi ki?

Aykýrýlýðým ya da aynýlýðým ama ölçüt addedilen sadece bir ekstre örneði iken ya da maaþ bordromu ifþa ederken insan kaynaklarý sorumlusu ama sorunlarýný da bir bir saklayan insanoðlu.

Azýmsanan hayallerime rimel çeken münafýk göz kalemi ya da rujunu taþýran bir hayat kadýný ki israf edilendense ifrata kaçan o hegemonya:

‘’Hey, sen: sýradaki; söyle nedir maruzatýn?’’

Hep yargýlanmak biteviye sömürülmek ama hangi akla hizmetse bir mum ýþýðý titrekliðinde varla yok arasý bir sureti var sayan ya da hezimeti doya doya yaþatan insan izlekleri…

Hep ama hep sýraya girmek ya da sýramýn çalýnmasý ama çalamadýðým ya da çalmaktan imtina ettiðim kuru sýký bir þarkýyý silah edinip kulaklarýmý ayný melodi ile yýkamak ve yýkýlmaya muktedir benliðimin yoksunluk þarkýsý: Meftun dünleri yâd eden bir çocuk saflýðýnda hala umut beslemek ve yudumlamak ama her nasýlsa susuzluðumu gideremeyen o ýrmak hele ki yataklarýndan biri iken saf ve irade dýþý izlekleri de görmezden gelip tüm gücümle asýlýrken merdaneye hani olur da rast gelirim yüreðin dengi bir gölgeyi evlat edinirim ve rüzgârýn peþi sýra istiflerim ben de dökülen yapraklarý. Hele ki acýlarý saðaltan ve çöküþlerin dibinde ruhani bir isyaný yok sayýp avuçlarýmda sayýlý sevdalarýmýn sayýsýz hüsran yüklü bildirgesi.

Bir sonu yoktu ki acýlarýn ama acýnmak istemeyip asil bir kimliðin aðýrlýðý ile ve de çatýk kaþlý bir sitemde boþ bulunduðum devrik rotam ki çarpan kamyonlardan kaçtýkça daha da aðýr vasýtalara rast gelme ihtimalini asla göz ardý edemeyeceðim…

Sahi, sesin sahibi mi yoktu da ben hala arýyordum köþe bucak?

Yoksa varlýðýmýn tek sahibi ve koruyucum hep beni üzünçlere boðmayý mademki hak görmüþtü -ki hüznüme nasýl da sahip çýkmýþtým bir ömür boyu-ve ben feryat figan mutluluk kývýlcýmý saçacak bir imkânsýzlýk peþindeydim.

Hüznümü hak gören Hakkýn rahmeti deðil miydi boyumu aþan insanlarýn görgüsüz ve mesnetsiz ithamlarý ama beni benim bilip bilmemin ötesinde yine O zaten kazýmýþtý günahlarýmý da sevaplarýmý da kayýt altýna alýrken melekler yoksa nasýl sað çýkabilirdim ki bunca enkazýn altýndan ve görünen oydu ki bir enkaza dönüþmeme izin vermemiþti güzel Rabbim ya da köhne bir eþya gibi bir köþeye atýlmamýþtým her ne kadar sýk sýk savursam da sýkýntý yüklü nidalarýmý…

Ben bir tek O’na muhtaçtým ve hep de böyle olmasýný istediðim için bir þekilde iç döküntülerimi döküyordum beyaz boþluðuna sefil ruhumun.

En az O’na duyduðum Ýlahi Aþk kadar da sevdalýyken hayata ve o çocuk yanýma zaten cevapsýz kalan bir sorum da yoktu artýk ve kapalý gözlerimdeki sis kalkmýþtý yine bin bir soru iken tek muhatabým sadece ve sadece O…