Bir  gayrimüslimin  arkasýndan  ‘’ Nur  içinde  yat, Allahýn  rahmeti üzerine  olsun ‘’  denir  mi?  Bunu  din  alimlerimize  soracak  olursanýz  pek  çoðu  ‘’  Hayýr  denmez ‘’  Diyecektir  ki  ben  iþin  doðrusu  þimdiye  kadar  sadece  Süleyman  Ateþ  Hoca’dan  duydum  gayrimüslimlerin  de  cennete  gidebileceðini. 

Ýnþallah  Süleyman  Ateþ  Hoca’nýn  dediði  doðrudur.  Zira  madam  Beatrice  Teyze  bence  cenneti  fazlasýyla  hakkeden  bir  insandý.

Ýnsandý  diyorum  çünkü  2001  yýlýndanberi  aramýzda  deðil  deðil  Madam  Beatrice  Teyze.

Pardon.  Madam  Beatrice  kim  ve  neden  bu  kadar  önemli  ki  benim  gibi  inançlý  bir  Müslüman,  onun  gibi  bir  Hýrýstiyan  için  rahmet  okuyor ve  Allahtan onu  cennetine  almasýný  niyaz  ediyor..

O  zaman  baþlayalým  tamamý  gerçek  olan  bu  öyküye.

----------------------------------------------------------------------------

1989  Yýlýnda  Kocaeli  Ýli  Merkez  Anadolu  Lisesine  tayinim  çýktýðý  halde  elime  Ýl  Milli  Eðitim  Müdürlüðünden  verilen  bir  yazý  ile  Merkeze  34  Km  uzaktaki  Akmeþe  Köyü  Yatýlý  ilköðretim  Bölge  Okuluna    gönderildim.

Akmeþe’ye gitmek  için  köy  minibüsüne  binip  de  Çelik Halat  Fabrikasýnýn  köþesini  dönmemizle  birlikte  sanki  minibüs  doðal  bir  cennetin  içinde  yol  almaya  baþlamýþtý.  Her  taraf  göz  alabildiðince  yeþillikti  ve  yolculuk  devam  ettikçe  artýk  bir  orman  köyüne  tayin  edildiðimi  anladým. Çünkü  köyün  adýndan  da  belli  olabileceði gibi  göz  alabildiðince  meþe,  kayýn,  gürgen  aðaçlarýyla  kaplýydý  her  yer. 

Sýk  sýk minibüs  þoförüne  ‘’ Daha var  mý’’  desem  de  aslýnda  bu  yolculuðun  bitmesini  hiç  istemiyordum.  Ýlk  Görev  yerim  olan  Manavgat’ta  da  orman  vardý.  Hele  bir  Sorkun  çamlýðý  vardý  ki  görülmeye  deðerdi  ama  buranýn  tabiatý çok  daha  bambaþkaydý  ve  ikinci  görev  yerim  olan  neredeyse  hiç  aðacý  olmayan  Batman’dan  sonra  bu  yemyeþil tabiatý  görünce  ‘’ Boþ  ver  merkezi  oðlum  Sami.  Gel  þu  köye  yerleþ ‘’  dedim  ki  zaten  de  öyle  oldu.

Minibüs  yaklaþýk  kýrk  dakika yol  aldý  ve  þoför  ‘’  Hocam  çok  az  kaldý’’  dediði  anda  solda önce  bir  yapý  dikkatimi  çekti: ‘’Zihinsel  Engelliler  Tedavi  ve  Rehabilitasyon  Merkezi…

Önce  þaþýrdým  tabii  ki. Merkezden  bu  kadar  uzak  bir  yerde  bir  Zihinsel  Engelliler  Tedavi  ve  Rehabilitasyon  Merkezinin  ne  iþi  vardý?  Ama  öte  taraftan  da  sevindim  zira  neredeyse  burnumun  dibinde  böyle  bir  merkez  vardý  ve  benim  oðlum  Yunus  bir  zihinsel  engelliydi.

Yaklaþýk  bir  yüz  metre  kadar  ileride ise  kulübemsi binalar  vardý  oldukça  geniþ  bir  arazi içinde…  Arazide  cins atlar  dolaþýp  duruyordu. Ýlginç  bir  durumdu  bu.  Zira  atlar  nereden  bakarsan  bak  bir  servet  deðerindeydi  ama  etrafta  atlar  dýþýnda  servet  diyebileceðiniz  hiç  bir  þey yoktu. Bir  kaç  da  simsiyah  canavar  gibi  ama  oldukça  sevimli  köpek  dolanýyordu  yine  bu  arazide.

Az  sonra kulübemsi bir -gecekondunun  diyelim  artýk,  zira  baþka  bir  isim  bulamýyorum-  içinden,  saçý  baþý  darmadaðýn,  tip  olarak  hiç  de  Türk’e  benzemeyen  pasaklý,  yaþlý  bir  kadýn  çýktý. Uzaktan  bakýnca  bir  meczuba  ya  da  Ýstanbul’da  zaman  zaman  görürsünüz  ya  sokakta  yaþayan  kadýnlarý, iþte  aynen  onlara  benziyordu  kadýn. Bir  nevi  cadý  da  diyebilirdiniz. Ýlk  izlenimim  bu  oldu.  Etrafta  köy  görünmediðine  göre  demek  ki  bu  kadýn  köyün  delisiydi  ve  köylü tarafýndan  dýþlandýðý  için buralarda yalnýz  baþýna  yaþýyordu.

Þoföre  sordum:’’ Kim  bu  kadýn’’  Þoför  hiç  beklemediðim  bir  cevap  verdi: ‘’ Madam  deriz  biz  ona’’ 

Allah  Allah…Bir  madamýn  böyle  ýssýz  bir  yerde  ne iþi  olabilirdi  ki? Evet..Bir  acayiplik  vardý  ama  ne?  Madamýn  evinin  hemen  yakýnýnda  bir  Zihinsel  Engelliler  merkezi,  sonra  bir  sürü  cins  at  ve  yalnýz  yaþayan  bir  madam.

‘’Bu  madam Rum  ya  da  Ermeni  mi?’’  Diye  sorduðumda  daha  da  ilginç  bir  cevap  aldým:  ‘’ Hayýr  Hocam.  Avusturyalý ‘’

Haydaaaa..  Bir  Avusturyalýnýn  taa  buralarda ne  iþi  vardý?  Öyle  ya  ben  bile  iyi  kötü Ýzmit’i  bilirdim  ama  Akmeþe  denen  bir yeri ilk  defa  duyuyordum;  bir  Avusturyalý  olan  Madam  Nereden  duymuþ  da  buralara  gelmiþti.

‘’ Hay  Allah.  Herhalde  atlarýn  seyislerinin  yemeklerini  filan  yapýp  onlara  yardýmcý  oluyordur  bu  yaþlý  madam’’  Diye  sorduðumda  þoför  güldü:  ‘’  Yok  hocam.  Bu  gördüðün  arazi olduðu  gibi  madamýndýr. O  gördüðün  cins  atlar  da  madamýndýr. Yani  Madam  seyislere  yardým  filan  etmiyor.  Doðrudan  doðruya  atlara  kendi  bakýyor.  Ha,  bu  arada  Madam  oldukça  zengindir. Görünüþü  seni  aldatmasýn’’

Þu  resmini  gördüðünüz madam  evet  oldukça  zengindi. Hayretten  aðzým  açýk  kaldý.

Çok  daha sonralarý  öðrendiðim  kadarýyla  Madamýn  yetmiþ  iki  dönüm  arazisi  ve  pek  çok  yarýþ  atý  vardý.  Haa  unuttum.  Pek  çok  köpeði,  Ýneði,  koyunu,  tavuðu  filan  da  vardý.

Ancak  köyde  yaþamaya  baþlayýp  madamý  iyice  tanýdýktan  sonra  beni  þok  eden  baþka  þeyler  de  öðrendim.  Mesela  o  Zihinsel  Engelliler  Tedavi  ve  Eðitim  Merkezinin  yerini  olduðu  gibi  Madam  hibe  etmiþti. Pardon..Bu  arada  adýnýn  Beatrice  olduðunu  da  öðrendim.

Ýþin  doðrusu  Madam  Beatrice  hakkýnda  hiç  kimse  tam  teferruatlý  bilgiye  sahip  deðildi.  Öyle  geleni  gideni  de  fazla  deðildi. Hatta  yanlýþ  hatýrlamýyorsam  Madamýn  evinde  elektrik  de  yoktu. 

Madam  Beatrice’nin  en  bilinen  hikayesi  Þuydu:

1917  Doðumluydu  Madam  Beatrice.  1948  Yýlýnda   yani  31  yaþýndayken  artýk  ülkesinde  II.  Dünya  Savaþý  nedeniyle  nasýl  bir  acý  yaþamýþsa  kadýncaðýz  ülkesinden  kaçarak  Türkiye’ye gelmiþ.  Önce  Ýstanbul’da  yaþamýþ  bir  süre  ama  Ýstanbul’un  kalabalýklýðýndan  hoþlanmamýþ.  Sonra  Ýzmit’e  gelmiþ,  Ýzmit'te  oralý  bir  vatandaþla  evlenmiþ,  sonra  birlikte  yaþayabilecekleri  sessiz,  sakin  bir  yer  ararken  Akmeþe  yakýnlarýndaki  o  araziyi  bulmuþ  ve  yerleþmiþler. Daha  sonra  madamýn  bir  kýzý  olmuþ  ancak  kýzý  kýsa  bir  süre  sonra  ateþli  bir  hastalýk  geçirerek  zihinsel  engelli  olmuþ.

Bu  arada  Akmeþelilere  göre  Madam  Beatrice’in  kocasý  da  Avusturyalý  imiþ,  hatta  bir  diplomatmýþ..  Öyle  anlatanlar  da  vardý. Yani  Madam  Beatrice  hakkýnda  çok  fazla  bir  þey  bilmiyoruz  ya,  kocasý  hakkýnda  hiç  bir  þey  bilmiyoruz.

Madam,  kýzý  için  çok  çýrpýnmýþ  ama  maalesef  kýzý  on  altý  yaþýndayken  ölmüþ. Hemen  peþinden  de  kocasý  ölmüþ.

Ýþte  bu  noktada  bir  sýkýntý  var.  Zira  madam,  kýzýnýn  zihinsel  engelli  olduðunu  öðrendiði  anda  hemen  kollarý  sývamýþ  ve  arazisinin  bir  kýsmýný  Türk  Anneler Vakfýna  baðýþlayarak  burada  bir  Zihinsel  Engelliler  Merkezi  kurulmasý  için  faaliyete  geçmiþ.  Buraya  kadar  da  da sýkýntý  yok  ama  bundan  sonra  deniyor  ki:  Madam  bu  merkezi  açtýrmýþ  ve  bir  süre  kýzýyla  bu  merkeze  gidip  gelmiþler. Ýþte  bu  imkansýz.  Neden  mi?

O  merkez  1991  yýlýnda  açýldý. (  ya  da  1992  olabilir.  O  aralarda. )  Diyelim  ki  o  zaman  Madamýn  kýzý  beþ  yaþýndaydý.  Bu  durumda  1986 doðumlu  olmasý  lazým Diyelim  ki  kýzý  tam  öldüðü  yaþýnda yani  on  altý  yaþýndayken  bu merkez  açýldý,  o  zaman  kýzýn 1975  doðumlu  olmasý  gerekiyor.  Madam  1917  doðumlu  olduðuna  göre 58  yaþýnda  mý  doðurdu  kýzýný?

Bu  durumda  demek  ki  madam  kýzý  öldükten  çok  sonra  yapýyor  bu  baðýþý.

Kýsaca  ben  ilk  kez  1989  yýlýnda  Akmeþe’ye  doðru  giderken  bu  zihinsel  Engelliler  Merkezi  bina  olarak  hazýrdý  ama  bazý  altyapý  eksiklikleri  sebebiyle  henüz  açýlmýþ  deðildi.

Arazisi  tamamen  madam  Beatrice  tarafýndan  hibe  edildiði  gibi  içinin  donanýmý  için  de  Madam  Beatrice’in  oldukça  fazla  miktarda  para  döktüðü  söyleniyordu.

Bu  merkez  hizmete  açýldýktan  sonra  ben  ve  bir  baþka  öðretmen  arkadaþým  derhal  kendi  zihinsel  engelli  çocuklarýmýz  için  o  merkeze  gittik  ama  maalesef  bizim  çocuklarýmýzý  o merkeze kabul  etmediler.  Sebep:   Her  ikimizin  de  çocuklarýnýn  tuvaletlerini  söyleyememesiydi..

Evet… Þimdi  diyeceksiniz  ki  ‘’72  Dönüm  araziye  sahip  bir  insan ufak  bir  toprak  parçasýný  hibe  etti   diye  mi cennetlik  oldu  yani?’

Yani  bir  karýþ baba  mirasý  toprak  için  kardeþin kardeþi  öldürdüðü  bir  ülkeden  bahsettiðimize  göre    bu  soruya ‘’Evet  bir  kaç  metrekare  toprak  baðýþladý  diye  cennetliktir  o  kadýn’’ Diye  cevap  verebilirim  ama zaten  benim  arkadaþlarým  böyle  bir  þey  sormazlar. Ayrýca  Madam  Beatrice’in  öyküsü  daha  bitmedi ki.

Madam  Beatrice’i  iþin  doðrusu  yakýndan  hiç  görmedim. Akmeþe’de  ya  da  civarda  yaþayanlar  içinde  de  yakýndan  gören,  onunla  muhabbet  eden  insan  ya  hiç  yoktu  ya  da  oldukça  azdý.  Çok  nadiren  köy  minibüsleri  onun  çiftliðinin  önünde  durur  ve  kendisine  ekmek  ya  da  bazý  ihtiyaçlarýný  gönderirlerdi  ve  yanlýþ  hatýrlamýyorsam  yanýnda  bir  kaç  çalýþaný  da  vardý. 

Her  neyse..  Tam  adý  Beatrice Brunningen olan  madam,  özellikle  kýzýnýn  ölümünden  sonra  baþta  atlar  olmak  üzere  hayvanlarýyla  haþýr neþir  bir  hayat  yaþýyordu  ve  iþin  garibi  benim  bir  köy  kýzý  olan  eþim  sýk  sýk  ‘’ Getirdin  bizi  bu  Allah’ýn  köyüne.  Arkadaþlarýn  birer  birer  yolunu  bulup  Ýzmit  merkeze  indiler  sen  hâla  bizi  köyde  yaþatýyorsun’’  Diye  mýzýldanýp  dururken,  bir  Avrupalý  ve  þehirli  olarak  dünyaya  gelmiþ  olan  Madam  Beatrice  2000  nüfuslu  bir  köyde  deðil, o  köyün  bir  kaç kilometre  dýþýnda  yaþamaya  çoktan  alýþmýþ,  o  topraklarla  bütünleþmiþti.

1996 da  Tayinim  Ýzmit – Akmeþe’den,  Afyon-  Sandýklý’ya  çýktýktan  sonra  çok  uzun  yýllar  bir  daha  Akmeþe’ye  ayak  basamadým.  En  son  2014  yýlýnda  kardeþim  ile  gittik.  Köydeki  en  önemli  deðiþiklik  bizim  zamanýmýzda  yatýlý  olan  okulun  artýk  normal  bir  ilkokula  dönüþmüþ  olmasýydý.  Bunun  dýþýnda  köyde  çok  önemli  bir  deðiþiklik  olmasa  da  yine  de  1999-2008  yýllarý  arasýnda  belediye  olmasýnýn  izleri  göze  çarpýyordu elbette.   Ancak  önemli  deðiþiklik  Madamýn  Çiftliði  diye  bildiðimiz  arazideydi.  Evet..Madamýn  Çiftliði  artýk  ‘’ Güzel  Köy’’  Diye  anýlýyordu.  O  eski  harabe,  köhne  görüntüsünden  eser  kalmamýþtý.

Eski  adýyla,  ‘’ Madamýn  Çiftliði’’  yeni  Adýyla  ‘’  Güzel  Köy’’ ü  görünce  kendi  kendime  ‘’  Hýmmm,  demek  ki  madam  Beatrice  öldü,  mirasçýlarý  da  buralarý  ele  alýp  þöyle  adama  benzettiler’’  Diye  düþünmüþtüm.  Düþüncemin  ‘’ Madam  Beatrice  öldü  kýsmý  doðruymuþ.  Evet..Ben  Akmeþe’den  ayrýldýktan  beþ  sene  sonra  Madam  Beatrice  10  Aralýk  2001  Tarihinde  ölmüþ  ve  vasiyeti  gereði  de  Çiftliðinin  olduðu  o  araziye  defnedilmiþ..  Ancak  onun  arazisini  ‘’  Güzel Köy  ‘’  yapanlar  akrabalarý  olan  varisleri  deðil. Zira  Madam  Beatrice  ölmeden  önce  tüm  mal  varlýðýný da  hayatýný adadýðý çiftliðini de engellilerin hizmetinde kullanýlmasý için Türk Anneler Derneði’ne ve Uluslararasý Lions Kulübü’ne baðýþlamýþ

 Ýzmit-Akmeþe yolu üzerindeki bu arazide  2007  yýlýnda ‘Bizim Köy Engelliler Üretim Merkezi’ kurulmuþ..

Þimdi  Madam  Beatrice’nin  baðýþladýðý  o  yetmiþ  iki  dönüm  arazide  neler  oluyor  biliyor  musunuz?

Bizimköy, 72 dönüm arazi üzerine kurulu. Ýçinde idari bina, saðlýk merkezi, konfeksiyon atölyesi, mantar yetiþtirme odalarý; sera, çiçek ve fide yetiþtirme alaný; enginar yetiþtirdikleri bir bölüm ve engellilerin rahat çalýþabilmesi için bodur elma ve ceviz aðaçlarý var.

Merkezde çalýþanlarýn ihtiyaçlarý için de mevsimine göre domates, karpuz kavun, biber yetiþtirdikleri bir bölüm daha var. Çok fazla olmamakla birlikte arýcýlýk da yapýlýyor. Daha önce ‘mozaik döþeme’ atölyesi de varmýþ; rantabl olmadýðý için kapatmýþlar.

Sistem, engelli bireylere istihdam yaratmak üzerine kurulu. Önce, engel durumlarýna göre iþ kollarý seçiliyor, sonra merkezde bunun eðitimini alýyorlar. Merkezin Genel Müdürü Hüsnü Bayraktar, daha basit ve çeþitli iþ alanlarý kurmak için çaba gösteriyor ki her tür engele sahip çok sayýda kiþiyi istihdam edebilsinler.

Çalýþanlar Kocaeli’nin dört bir yanýndan geliyor. Dört ayrý noktadan servisle alýnýyorlar. Mesai 08.30’da baþlýyor; 18.00’de paydos… Hafta sonu ve resmi tatillerde çalýþmak yok; ücret asgari. Burada eðitim alýp meslek öðrenen kiþiler, daha yüksek ücretle baþka firmalara transfer oluyor. Bayraktar, bu durumla çok gurur duyuyor. Çünkü amaç sadece burada iþ alaný yaratmak deðil, engellilere kendi ayaklarýnýn üzerinde durabildiklerini göstermek.

Hüsnü Bayraktar, merkezde eðitim alýp çalýþacak kiþilere ulaþmakta güçlük çektiklerini söylüyor. Önlerindeki en büyük engel aileler. Öncelikli sebep, koruma ve saklama duygusu… Ayrýca kimi, çocuðu sadece devlette çalýþsýn istiyor, kimi de evde otursun, devletten baðlanan ‘engelli maaþý’ kesilmesin…

Ýþte  þu  son  cümlenin  altýný  çizdim. 

Allahýnýzý  severseniz  bu  nasýl  bir kafa.  ‘’  devlet  nasýlsa  engelliye  maaþ veriyor,  o  halde  iþinin  adý  ne,  otursun  evede’’  Diyebilen  bir  anne  ya  da  baba  nasýl  bir  kafa  taþýyor?   Bunýu  anlamakta  oldukça  zorlanýyorum.  Kapýna  kadar  servisin  gelecek,  çocuðunu  alacak,  onu  eðitecek,  hatta  kendi  ayaklarý  üzerinde  durmasýný  saðlayacak  ama  sen  ‘’ devlet  nasýlsa  maaþ  veriyor’’  Diye  çocuðunu  evinde  tutacaksýn.  Yok..Bunu  anlayabilmem  mümkün  deðil.

Neyse..Devam  edelim..


Bizimköy’de 60’ý engelli toplam 78 kiþi çalýþýyor.( Rakamlar  2013  Yýlýna  aittir.  Þu  anki  durumu  bilmiyorum.)  Konfeksiyon bölümünde 13 iþitme engelli ve 5 zihinsel engelli var.  Bayraktar’a “Neden sadece engelliler çalýþmýyor?” diye soruyoruz. “Çünkü sadece engellilerin çalýþtýðý bir yer olsa, yine kendilerini toplumdan soyutlanmýþ hissedeceklerdi. Bu þekilde kendilerini daha mutlu hissediyorlar; özgüvenleri açýsýndan çok önemli bir durum bu.”

Bizimköy’ün en önemli gelir kaynaklarýndan biri de mantarcýlýk. Yýlda 100 ila 120 ton mantar üretiyorlar. 

Ýþbirliði içinde olduklarý bir kuruluþ da Kocaeli Büyükþehir Belediyesi. Belediye için mevsimlik çiçek üretiyorlar.

Bilmem  hatýrlar  mýsýnýz?  Bir  zamanlar  tv de ‘’ Pasaklý  Sally’’  Diye  bir  dizi  vardý.  Bir  de  Nisa  Serezli’nin  oynadýðý  ‘’  Tatlý  Kaçýk’’   Beatrice  Teyze  de  bizim  nazarýmýzda  hem  ‘’Pasaklý  Sally’’  hem  de  ‘’  Tatlý  Kaçýk’’tý.  Bu  vesileyle  Türkiye’nin  en  büyük  tiyatro  sanatçýlarýndan  Nisa  Serezli’yi  de  rahmetle  analým. 

Saðlam  bir  hayvansever  olduðu  kadar  ayný  zamanda  saðlam  bir  insansever  olan  Madam  Beatice  Bruningen’e  Allahtan  rahmet  diliyorum.  Biliyorum,  gayrimüslim  olmasý  sebebiyle  bu  rahmet  dileklerim  belki de  tepki  toplayacak  ve  yine  biliyorum  mal  varlýðýný  Türk  Anneler  Derneði  yaný  sýra  Lions  Kulüp  gibi  netameli  bir  kuruma  da  baðýþlamýþ olmasý  yine  eleþtirilere  sebep  olacak  ama  sizler  de  beni  anlarsýnýz  sanýrým.  Çünkü  bir  engelli  evladýn  yüzünde  bir  lahza  tebessüm  görebilmenin  ne  demek  olduðunu,  ne  büyük  bir  mutluluk olduðunu  ancak  bir  engelli  çocuðunuz  varsa  anlayabilirsiniz.  O  merkezde  çalýþan  çocuklarýn  ya  da  genç  insanlarýn  yüzündeki  tebessümü,  kendine  güveni  görmenizi  isterim.  Ýzmit -  Akmeþe-  Güzelköy  ‘’  Orada  bir  köy var  uzakta’’  Diyeceðimiz  kadar  uzakta  bir  yer  deðil.

Þimdi  kim  ne  derse  desin,  kim  ne  düþünürse  düþünsün  ben  diyorum  ki:  ‘’  Rabbim  senden  rahmetini  esirgemesin  Beatrice  Teyze. Yattýðýn  yer pür  nur,  makamýn  cennet  olsun’’