Geceye yakarýþ

Gel ey gece, gel yine, sar sarmala bizleri,
Siliver günden kalan, hüzün veren izleri.

Periþan halimize, sen olsun göster þefkat,
Örtüver üstümüze, karanlýklarý kat kat. 

Sýrtýmýzda onca yük, yorulduk yürümekten,
Peþimizden tükenmez, dertleri sürümekten.

Menzile ermiþ gibi, çözülsün artýk denkler,
Siyahýn tonlarýna, dönüþsün bütün renkler.

Ne elem ne de sevinç, kalmasýn hiçbir farký, 
Herkesin dudaðýndan, dökülsün ayný þarký.

Uygunun kollarýnda, hayat bulsun hülyalar,
Sevinçlere gark etsin, gördüðümüz rüyalar. 

Sakýn sabah olmasýn, güneþimiz doðmasýn,
Halden bilmez gerçekler, umutlarý boðmasýn.

…

Sitem etme ne olur, duyduðun sözlerimden,

Bir cevap da arama, buðulu gözlerimden.

 

Sen olsun anla beni,  sorma neden ve niçin?

Nasýl düþmüþüm diye, sarmalýna hiçliðin?

 

Hangi büyük acýlar, böyle candan bezdirdi,

Ruhumu insaf bilmez,  çarklarýnda ezdirdi.

 

Ben de istemez miydim, sehere ulaþmayý,

Umut ve sevinç ile gündüzle buluþmayý?

 

Seyre dalýp her sabah, açan gonca gülleri,

Mest olup da dinlemek, sevdalý bülbülleri.

 

Kelebek kanadýnda iþlenmiþ nakýþlarý,

Görmeyi arzulardým, hülyalý bakýþlarý.

 

Ancak sen de bilirsin, benim bahtým karadýr,

Yüreðimde kanayan, onulmaz bir yaradýr.

 

Ýþte bu yüzden böyle, gizlenerek kuytuya,

Gecenin kollarýnda, sýðýnýrým uykuya.