1978 Yýlýydý. Her gün kelle koltukta ve nereden geleceði belli olmayan bir serseri kurþunla hiç yoluna ölmek korkusuyla tam dört sene, hiç aksatmadan, boykot ve iþgaller ile resmi ve dini bayram tatilleri dýþýnda açýk olabilen okulumu, yani Ýstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümünü bitirmiþtim. Hem de liseyi matematik ve fizik dersi yüzünden beþ senede bitiren ben, Fakültede derece yapmýþtým. Yeniçað bölümünde benden daha yüksek not alarak mezun olan yoktu.Aslýnda bilseydim sadece okulu bitirmek için yeterli notu almanýn kafi olduðunu; bilseydim ileride bir takým koltuklarý doldurmak için ille de çok çalýþkan, derece yapmýþ olmak gibi özelliklerin yetmediðini yine de o kadar çalýþýr mýydým? Çalýþýrdým sanýrým. Çünkü Ýski de sayaç okuma memuru olarak çalýþan abimin eline bakýyordum Beni okutabilmek için ayaðýna ayakkabý, sýrtýna palto alamayan abimin, ’ Bu benim kardeþim, kendisi üniversiteye gidiyor ’ diye arkadaþlarýna ve dostlarýna hava atan, gözlerime baktýkça gözlerinin içi parlayan abimin  yüzünü  kara çýkarmamalýydým.

Evet okulum bitmiþti nihayet. Evde bayram coþkusu yaþanýyordu. Eyüp ilçesi Piyerloti Kahvesine çok yakýn iki göz, kiracýsý olduðumuz kontrplak çatýlý gecekonduda bayram vardý. Bu evden bir öðretmen çýkacaktý.Biri Ýski de memur diðer ikisi mermer fabrikasýnda ciðerlerine mermer tozu çekerek çalýþan kardeþlerin dördüncüsü okumuþ adam(!) olmuþtu. 

Öðretmenlik baþvurusu için tüm evraklarý tamamladým. Sýra ’ Yurdun her yerinde görev yapabilir’ raporuna gelmiþti. Taksim Ýlkyardým Hastanesinden alabilirdik kolaylýkla. Çünkü oranýn baþtabibi abimlerin kurumun doktoruydu. Ama umduðumuzu bulamadýk maalesef. O raporu alamadým ayaðým sakat olduðu için.

Yapýlacak tek þey vardý. O sýrada Ýstanbul Defterdarlýðýnýn açtýðý memurluk sýnavýna baþ vurmak. Onu yaptým ben de ve Sirkeci Gider Vergi Dairesinde memur olarak iþe baþladým bir hafta sonra. Ama aklým hep öðretmenlikte. 

Öðle yemeklerini hep dýþarýda çay-simit türünden þeylerle atlatýrdým. O gün nasýl olduysa ben de Defterdarlýðýn yemekhanesine gittim. Bir de ne görsem iyi: Fakülteden arkadaþým Suna da orada. O da memur benim gibi. Ama o farklý. Raporunu filan halletmiþ, öðretmenlik için tayin kuralarýný bekliyor. Aradaki zamanda da biraz para kazanmak için girmiþ bu sýnavlara ve kazanarak memur olmuþ.

- Oooo Sami merhaba.. Nasýlsýn ne iþin var senin buralarda.
- Sorma be Suna. Bundan sonra artýk hep buradayýz.
- Neden, bir iki ay sonra öðretmeniz oluuum. Ne iþimiz var bu evrak yýðýnlarýnýn arasýnda
- Sen öðretmensin ben deðil?
- Allah Allah neden?
Her þeyi anlattým Suna’ya
- Ya bak Sami ne diyeceðim. Benim Haydarpaþa Numune Hastenesinde bir hemþire arkadaþ var. Þimdi sen hiç müracaat etmemiþ gibi yeniden müracaat et. O arkadaþýn da yardýmýyla evel Allah alýrýz o raporu sana
- Olur mu ki
- Bir deneyelim. Hem ne kaybedriz ki?
- Haklýsýn be Suna ne kaybederiz ki

Bir Ermeni kýzý olan arkadaþým Suna ( Bunu özellikle yazdým. Ýnsanlýk denilen mefhumun din, dil, ýrk, cinsiyetle bir alakasý olmadýðýný vurgulamak için ) yeni bir umut ýþýðý yakmýþtý benim için. 

Ertesi gün Suna da ben de üç gün izin aldýk kurumlarýmýzdan. Birlikte Haydarpaþa Numune Hastanesine geldik. Bahsi geçen hemþireyi bulduk.Kýzcaðýz aldý eline heyet kaðýdýný odalara dalýyor imzayý alýp çýkýyor. Tüm poliklinikler tamam. Sýra asabiyede. ’ Ýnþallah asabiyenin asýl doktoru yoktur. O Amerika’daydý. Gelmiþse iþiniz zor ’ dedi. kapýyý týklattý. ’ Giiirrrr ’ sesiyle kafasýný içeri uzatýrken bize döndü ve ’ Eyvah ’dedi.

Amerikadaki asabiyeci dönmek için beni beklemiþ anlaþýlan. Adam beni çaðýrdý içeriye. ’Ýleri yürü, geri yürü, tek ayak üstünde dur’ filan derken yarým saat uðraþtý benimle ve tamam çýk dedi...Az sonra hemþire haným da çýktý. ’Öðleden sonra raporun yazýlacak þimdi isterseniz gidin öðleden sonra gelirsiniz’ dedi 

Suna ile hastane bahçesine çýktýk ve öðleden sonra denilen o bir asýrý beklemeye baþladýk.

Bir kaç asýr sonra öðleden sonra oldu . Heyet kapýsý önünde bekliyorum. Hemþire haným elinde bir kaðýtla çýktý odadan. yandaki camlý bölmeli odaya girdi. Biz de tabii ki. Oradaki memurelere ’ Bu belgenin altýna ’ Yurdun her tarafýnda görev yapabilir yazýlacak ’ dedi. Aman Allah’ým kalbim duracak sanki....Memure kýz hemen yazdý denilen ibareyi... Aman Ya Rabbim ...Öðretmen oluyordum.....Sonra yine içeri girdi o belgeyi tüm doktorlara imzalatmak için. Ohhhh beeee...

Olamazzz....Yine mi asabiyeci. Taksim ilk Yardýmda da asabiyeciydi raporu verdirtmeyen.

- Kýzým sen Angutmusun? Ben sana ne dedim ha ne dedim? Bu rapora ’ Yurdun her tarafýnda görev yapabilir ’ yazsýnlar mý dedim. Aþýk mýsýn ne b.k sun? Hemen yenisini yazdýr. Ben nasýl dediysem. Senin tanýdýðýnmýþ tamam da biz de okka altýna girmeyelim onun bunun herifi için
- Özür dilerim hocam.


Hemþire aðlamaklý çýktý dýþarýya...Ben ondan da aðlamaklý. Ve rapor yeniden yazýldý: ( Týbbi ifadelerden arýndýrýlmýþ hali þu: )

’ SOL BACAÐI ÇOCUK FELÇLÝDÝR. DURUMU YASALARA UYDUÐU TAKDÝRDE ÖÐRETMENLÝK YAPABÝLÝR ’

Yasalar mý? Ýyi ama O yasalar ayaðý sakat olanlar öðretmenlik yapamaz diyor. ( O günün þartlarýnda öyleydi. Þimdi nasýl bilmiyorum ) 

Üzgün, Kýrgýn aldýk elimize raporu ver elini Ýstanbul Ýl Milli Eðtim Müdürlüðü. Diðer evraklarla birlikte bir zarfa koyduk ve Ankara’ya postaladýk. Böyle bir raporla öðretmen olmam mümkün deðil ya yine de yüzde bir de olsa ihtimal, deðerlendirmek lazým. Hem Allah’a þükür bir iþim var. Aç deðilim açýk deðilim.

- Samii çok mu üzüldün?
- Yok Be Suna ne üzüleceðim. Allaha þükür bir iþim var. Maaþým var. Haylalerim vergi memuru olmak deðildi ama naapalým nasip.
- Aðlýyorsun ama
- Ne aðlamasý ya gözüme toz kaçtý.
- Kusura bakma yemedim. Haydi gel bir kahve içelim. Bendensin.

Of anasýný satayým offff. Ne kahvesi ya þöyle doya doya zil-zurna sarhoþ olmak istiyorum. Yanýmda Suna olmasa uzanacaðým Sultan Ahmet Meydanýnýn çimlerine vuracaðým þiþenin dibine dibine ya, Suna yanýmda...Ayrýca içki nasýl içilir onu da bilmiyorum. Pardon, babamdan çok gördüm ya , ondan her halde nefret ediyorum. 

Ah be Suna ... Sen ne güzel bir kýzsýn böyle...Fakülte yýllarýnda bizimkiler seni zorla yürüyüþe alýnca bana gelmiþtin hani ’ Sami biliyorum sen bizden deðilsin ama iyi bir insansýn . Öteklere benzemiyorsun. Þimdi bizimkiler beni, sizinklerin yürüyüþünde görürlerse canýma okurlar. Bana yardým et ’ demiþtin. Ben de ’ Gel benimle deyip senin elinden tutmuþ ve bizimkilere ’ Arkadaþlar benim ayaðým sakat yürüyüþe devam edemeyeceðim. Bu da teyzemin kýzý. Onu da yalnýz býrakamam. Bize müsade ’ deyip o yürüyüþten sýyýrmýþtým seni. O gün ben senin elinden tutmuþtum. Bu gün de sen benim....Zaten bir daha da hiç el ele tutuþamadýk . 

Türkiye’nin en ücra köþelerinde, ýssýz bir dað baþýnda bile olsa öðretmen olamaya razýyken piyangoda büyük ikramiye bana vurmuþtu. Hem de hiç beklemediðim bir anda, beklemediðim þekilde. Hayatýmda hiç görmediðim, tanýmadýðým, adýný bilmediðim bir insanýn elleriyle...O insan kimdi bilmiyorum ama bana kurada Antalya’yý çekmiþti. Ben ’ Sol bacaðý cocuk felçlidir. Durumu yasalara uyduðu takdirde öðretmenlik yapabilir ’ raoprum yüzünden kura çekimine bile gitmemiþtim. Nasýlsa olmayacaktý....Ama olmuþtu. Bir mucize gerçekleþmiþ ve raporun altýndaki yazý kimsenin dikkatini çekmemiþti.

30 Ekim 1978 de Manavgat’taydým artýk. Ýmam-Hatip Lisesine verilmiþtim. Ben daha okula adým atmadan ders proðramým da yapýlmýþtý. 8 Saat Sosyal Bilgiler, 4 Saat Tarih, 4 Saat müzik, 2 Saat Turizm, 2 Saat Beden- Eðitimi Dersine girecektim. Evet yanlýþ okumuyorsunuz Beden Eðitimi dersine de girecektim. O zamanki Okul Müdürüne ’ Hocam benim ayaðým sakat, Beden Eðitimi Dersine giremem, Öðrenci iken bile Beden Eðitimi Dersine girmedim ben ’ dediysem de Müdür Bey ’ Ayaðýnýzýn sakat olmasý Beden Eðitimi Dersine girmenize engel deðildir . Gerekirse 2. Dönem sizden alýrýz ama þimdilik devam edeceksiniz’ deyince ’ Tamam madem ’ dedim ve uzatmadým. Alt tarafý çocuklarýn eline bir top verip bahçeye salacaktým. Diðerlerinin yaptýðý gibi....Ama Aklýma Aziz Nesin’in ’ Yaþar- Yaþamaz’ý’ gelmiþti. Öðretmen olmak istiyorsun ’ Olmaz sakatsýn ’ , ’ Sakatým ’ diyorsun , ’ Olmaz saðlamsýn ’ 

Kýsa süre otelde kaldýktan sonra bir kerpiç gecekondu bulduk kiralýk. Toplam bir kilim, bir yer yataðý, tüplü ocak, çaydanlýk ve demlik,bir tel dolap, Ýki tencere ve bir kaç çatal, kaþýktan ibaret olan eþyamý eve attýk...Haa bir de ütü. O, hayati öneme haiz..

Komþum Mehmet Abi ve Eþi Emine abla , az zamanda eksik bazý eþyamý da kendi eskileriyle tamamlamaya çalýþtýlar. Bayaðý bayaðý bir koprador evi!!! olmuþtu evim. Ama yalnýzlýk koyuyordu hani. 

Eve iyice yerleþtikten sonra gördüm ki yalnýz deðilim. Öce sivri sinekler ’ Hoþgeldin. Bir kanýný içmeye gelmiþtik ’ dediler. Onlara Sami kaný çaylar demledim. Doya doya içtiler. Misafirlik aslýnda bir gün olur ama onlar her gün arz-ý endam etiler saðolsunlar. Sonunda baktým çok yüzsüzler Önce camlara tel örgü koydurdum. Sonra da bir cibindirik ( Cibinlik deðil- cibindirik...Manavgatlýlar öyle diyor ) yaptýrarak bu yýlýþýk misafirlerden kurtulmaya çalýþtým. Ama baktým ki evde benden baþkalarý da var. Kira mira vermeden yatýp kalkýyorlar....

Bu diðer dostlarýn adý fareymiþ. Büyük çoðunluðu fýndýk cinsi olmakla beraber tarla cinsi de var. Tarla Cinslerini sevemedim. Ama fýndýk cinsleri çok sevimli. Boncuk gözleri, minicik burunlarý, titrek býyýklarý ve sevimli kuyruklarýyla ’ Abi hoþ geldin, nasýlsýn, peynir var mý peynir?’ dediler önce..(Ayyy Canlarým benim. Ýnsan ’ Al da ye ’ diyor).... Ben de ’ Peynir size kurban olsun ne demek’ diyerekten tel dolaptaki peynirden bir parça önlerine koydum. Kemal-i afiyetle yediler.

Farelerle kýsa sürede çok samimi olduk. Artýk deliklerinden burunlarýný çýkarýp çýkarýp kaçmýyorlar.daha yakýnýma sokuluyorlar...daha....daha...çok daha

Bir gece yatarken baktým yine týpýrdýyorlar. 

- Heeeyyyy uyuyacaðým. Sessiz olun bakayým
- Abi korkulu rüya gördüm bu gece senin koynunda yatabilrmiyim?
- Olmaz. bak kocaman tarla faresi oldun neredeyse. Hadi yataðýna bakalým.Korkacak ne var? Bak ben de buradayým nasýlsa.
Sesler kesildi. Uykuya dalmýþtým ki önce elimin parmaðýný ýsýrdý usulca...
- Boncuuukkk abicim bak ayýp oluyor ama
Sonra saçlarýmdan çekiþtirdi diþleriyle
- Boncuk dedim di mi ama? Hadi yataðýna. Kýzacaðým yoksa.
Yorganý Tamamen her tarafýma sardým. Artýk hiç bir þekilde koynuma girmesi mümkün deðil. ’ sizi gidi sevimli yaramazlar siziiiii ’


Ertesi Güm Mehmet Abinin kapýsýn çaldým sabahýn köründe. Onlar çiftçi olduklarý için çoktan uyanmýþlardý. 

- Oooo buyur hoca, gel içeri kahvaltý yapalým.
Hiç buyurmaz mýyým? Mehmet Abi’nin her ’ Buyur hoca’sý bir ziyafet.
Kahvaltý bittikten sonra:
- Abi ben aslýnda buraya hayýrlý bir iþ için gelmiþtim
Mehmet abi ve Emine Abla birbirlerine baktýlar. Bir oðullarý vardý Mustafa ( Ki o benim öðrencim ) Bir de Zeynep’leri vardý ki o da henüz kundakta 4 aylýk... 
- Abi ben sizin kýza talibim.
- Hoca bak seni severim ama bizim buralarda, sizin memleket gibi beþik kertmesi adeti yoktur. Hem Zeynebi kimle kertmeyi düþündün?
- Ya abi Ne Zeynebi ben öteki kýzýnýza Allah’ýn emri peygamberin kavliyle talibim.
- Ya hoca ne kýzý? Bizim baþka kýzýmýz var da bizim mi habarýmýz yok?
- Yav var ya þu sizin emektar Tekirin büyük kýzý Sarman. Ýþte ona talibim. 
Mehmet abi ve Emine abla gülmekten yerlerde yatýyorlar.
- Allah seni davul ede e mi hoca? Ben de ne sandým. Verdim gitti. 

Hemen orada Mustafa, Zeynep ve Emine ablanýn þahitliði Mehmet abinin memurluðu ile Sarman’ý kendime eþ olarak aldým ve pembe pancurlu olmasa da mes’ut ve bahtiyar yuvamýza naklettim.

Boncuk ve diðer dotlarým, üzerlerine gelen bu kumadan hiç mi hoþlanmadýlar. Kýsa süre içinde baktým ortalardan kayboldular. Adam aklýllý küstüler galiba? Tek anlayamadýðým þey onlar azaldýkça Sarman’ýn þiþmanlamasýydý. Buna hiç anlam veremedim. Hâla düþünür dururum fareler eksildikçe Sarman niçin þiþmanlýyordu diye? Ne alaka olabilirdi ki?

 DEVAM EDECEK