Hayat denen labirent, iç içe geçmiþ sokak,
Dolanýp durmaktayým, bir mucize umarak.
 
Girdiðim tüm yollarýn, sonunda kapý-duvar,
Ruhumda derin korku; her köþede pusu var.
 
Etrafýmda gölgeler, davetkâr ve sýrnaþýk,
Ram olmayý dileyen, zehir saçan sarmaþýk!
 
Perdesiz pencereler ardýnda þuh kahkaha,
Arsýzca çaðýrmakta: “görsen neler var daha!”
 
Boyun bükmüþ siluet, hayal meyal seçilen,
Kaldýrýmda bir günah, bakýlmadan geçilen!
 
Hemen yaný baþýnda, titreyip duran çocuk,
Çakmak çakmak iþlemiþ, bakýþlarýna soðuk.
 
Akýp giden kornalar, anlamsýz kakofoni,
Vurdum duyma insanlar, dram yüklü ironi!
 
Gökyüzü kara kara, bulutlarla kaplanmýþ,
Ýhanet keskin hançer, yüreklere saplanmýþ.
 
Ne gül var baðlarýnda,  arz-ý endam eyleyen,
Ne de bülbül bulunur,  yâre beste söyleyen.
 
Yani bunlar hikâye, ya nesir ya da nazým,
Sýzlayan vicdanlarý, avutmak için lazým!
 
Bir ömür aradýðým, bazen buldum sandýðým,
Hülyalarým gibiymiþ, gerçek diye kandýðým.
 
Titrek dudaklarýmla, yâd ederken dünümü,
Boþ hayaller kurarak, geçirmiþim günümü.