Bülbüller kederli, gözleri fersiz,

Ah-u zar eyleyip, sitem ederken,

Baþýna gelecek halden habersiz,

Goncalar uyanýr, seherde erken.

Güzele yaraþan, hafiften nazla,

Güneþi görmenin verdiði hazla,

Kývrýlýp ayrýþan yapraklarýyla,

Yakarýr gibidir, sessiz niyazla.

Þebnem damlalarý, ýþýl ýþýl nur,

Geceden misafir,  o temiz billur,

Doðan yeni günün sevinci ile

Ýpeksi yüzünde parýldar durur.

Yeþile boyanmýþ, çanak yapraðý,

Sarýp sarmalayan þefkat kucaðý,

Goncasý rahatça açýlsýn diye,

Boynunu bükerek gevþetir baðý.

Kadife dokulu, kýrmýzý, sarý,

Kimisi pek sade, kimi uçarý,

Rengârenk çiçekler neþe içinde,

Selamlar gibidir sanki baharý.

Sümbüller coþkulu, güller nazenin,

Laleler endamlý kendinden emin,

Kýrýlgan nergisle, salkým söðütle,

Yemyeþil çimenle bezenir zemin.

Lakin veda eder, hemen ilkbahar,

Sonra hoyrat yeller, gülleri yolar;

Ardýndan bastýran yaz sýcaðýnda,

Yeþeren umutlar, çarçabuk solar.

Nedense kýsadýr hep güzel günler,

Uzunca yaþanýr, derin hüzünler,

Baþlar yine çaðý, hazanýn, kýþýn,

Buruk bir özlemle anýlýr dünler.

Böyle deðil midir zaten bu hayat?

Kýsacýk sevincin sonunda heyhat,

Sükût-u hayale uðrar da insan,

Yanýk sinelerden yükselir feryat.