Vahim bir hata yaptýðýmý bilsem de zamansýz ve týnýsýz bir sesleniþ yine andan uzaklaþýp düne yolculuk yaptýðým.

Gerçekler ve gerekçeleri ya da gerekçeye ihtiyaç duymadan sadece bir önsezi ile sonu aksettirmek. Peki, son dediðimiz ne?

Kara kuru bir tanýmlama yine gümbür gümbür atan kalbi evrenin sadece bir kýstasý atlamadan: Yarýn bu günün devamý mý yoksa baðýmsýz bir var oluþ bildirgesi mi?

Bu, tabii ki de kimine göre bir yanýlsama ve tarihe baktýðýmýzda da adýna tekerrür eden batýl bir kazaným hele ki mevta olmuþ bir yirmi dört saate hala çakýlý kalmak ya da çivi çiviyi söker gibisinden bir bahane ile kim varsa yakýnýmýzda yakasýna yapýþtýðýmýz.

Hep bir ayrýntý ve takýlý kaldýðýmýz bunca detaydan nasýl oluyor da tüme varmayý beceremiyorsak belki de üstüme alýnmalýyým hele ki çaðý açýk ara farkla geriden takip eden biri olarak.

Ve bunun hiçbir açýklamasý yok zira açýlým getirebileceðim muteber bir kazaným yok kendi açýmdan.

Ve empati duyguma yüklenip ben-merkezcil bir sunumu da benimsemiþken…

Düþe kalka aþtýðýmýz aslýnda on metrelik bir yürüme mesafesini nasýl oluyor da ömürlük bir köprü belliyoruz? Ne de olsa söz konusu insanlarla aramýzdaki mesafeyi aþma güdüsü belli ki bir ritüel olmuþ yoksa neden dönüp dönüp baþa da hala bir nihayete varamadým ve ara sekmelerinde nizamýn, kayýtsýz bir gölgeye rast gelip de kaptýrdýðýmýz umutlarýmýz.

Sandýk dolusu eskimiþ, eprimiþ tutsak duygu sanýrsýnýz ki; silah zoruyla sev ve açýlým getir, denmekte. Ýyi de neye?

Ya da kimdir kimliðimizi en derin anlatýmýyla izah etme zorunluluðu yüklendiðimiz ve kocaman bir palavra, sevgiden medet umut sevilmekten gaye kendimizi evrene hoþ bir sunumla göstermek mi belki de en hazini; duraðan bir iklimden kutup soðuðuna nakil olmuþ duygu cumhuriyeti ve zamanýn çok gerisinde hatta Freuden teoriye göre ta çocukluðunuzda takýlýp kalmýþsanýz.

‘’Hadi, anlat.’’

Biri bir þey mi dedi?

Sanýrým þizofrenik bir yanýlsama.

‘’Ýçimde biri var.’’

Ya, dýþýmdakiler?

‘’Öncesini atladýn ama.’’

‘’Hayýr, atlamadým zira öncemden yoksunum hatta yarýnýmdan bile.’’

‘’Süremiz azaldý. Var mý ekleyeceðin bir þey?’’

‘’Ya, siz; en çok hangi günlerinizi özlüyorsunuz? Hem belli mi olur, bir yerlerde oturur dertleþiriz.’’

‘’Bir þey mi dedin? Nakit mi kredi kartý mý?’’

Randýmaný düþük bir seyir belli ki mizacýn uzamýnda biriken hayal kýrýklarýný rastladýðýmýz güvenilir insanlara yýkmak. Ama yýkýlmýþ bir enkazdan aksi takdirde nasýl kurtuluruz?

Yanýk sesli þiirlerde, yenmemiþ aile yemeklerinde belki de düðün arifesinde hatta bayram ziyaretlerinde bile aralýksýz sorgulayan eþrafýmýz.

‘’Hým, kimlerden damat bey?’’

Bir Allah’ýn kulu da bu denli meraklý olacaðýna sývazlasa ya sýrtýný kýz evinin.

‘’Ne iþle meþgulsünüz haným kýzým?’’

‘’Çalýþmýyorum.’’

‘’Aman, aman Maþallah.’’

‘’Ne diyorsun be beton surat Münevver Teyze?’’

‘’Efendim, bir þey mi dedin kýzým? Malum, kulaklarým aðýr iþitir. Ama duyduðuma göre hayli zenginmiþ ailen. Çalýþýp da ne yapacaksýn? Allah vere de iyi bir kýsmet bulsan. Hem fena mý olur?’’

‘’Nereden duydun be kadýn? Madem kulaklarýn iþitmiyor da duyduklarýný duymadým diye paylaþýyorsun?’’

‘’Hey, ne dedim ben?’’

‘’Soruyu baþtan alayým. Kaç dakikam var?’’

‘’Dedim ki… a, deli mi ne? Bak sen þuna anasý yaþýnda kadýnla dalga geçiyor.’’

‘’Hani, annemden on yaþ küçüktün.’’

‘’Konuþ, konuþ, yüksek sesle konuþ da duysun yedi âlem.’’

‘’Gerek yok, teyzem. Ben konuþmadan da onlar zaten bildiklerini söyleyip ileri geri konuþuyorlar.’’

‘’Sen de pek ukalaymýþsýn. Bu ne, böyle? Dil pabuç kadar.’’

‘’El insaf teyzem. Ne dedim ben?’’

‘’Neyse ben kalkayým artýk. Malum bayram ziyareti kýsa olur. A, nerede benim poþetim?’’

‘’Ne poþeti?’’

‘’Kurban etim ayol. Yoksa masadaki torba mý bana ayýrdýðýnýz?’’

‘’Biz Mehmetçik Vakfýna baðýþladýk.’’

‘’Ne dedin? Duymadým. Malum aðýr iþitiyorum. Neyse, bir ara uðrarsýn kapýdan býrakýrsýn etimi. Bu arada…’’

‘’Buyur teyzem.’’

‘’Eh, hadi buyurayým bakim. Nerelisiniz aslen? Kahvemi orta þekerli piþir. Mutfaktan gelirken de unutma kurban etimi.’’

Beklentiden ziyade ne ise buyrulan gönül sofranýza ve gönül tezgâhýnýzý ardýna kadar açýp pay ettikleriniz… Bir eksik bir fazla ya da hiçin hiçi mi var olduðuna dair geliþtirdiðiniz inanç ile yoksunluðunuzu bölüþtüðünüz?

Merak etmeyin, sevmekten asla zarar gelmez yeter ki samimi insanlar olsun umut tezgâhý bellediðiniz onca ürünü sunarken çevrenizdekilere belki de çok uzak bilip yine yakýnlarda hissettiðiniz.

Zor, evet, çok zor kimine göre belki de en zor olan köþeye sýkýþan duygularýnýzý ayýklayýp ve belli bir düzene sokup… hayýr, hayýr, sadece olduðunuz gibi kalýn ya da kaldýðýnýz noktada bir semazen edasýyla nakþedin hem yürekten hem çevreden etkileþim altýnda kaldýðýnýz ne ise ve kimseyi kimse ile mukayese etmeden özellikle de kendinizi yýpratmadan… tabii ki de kendime yok hayrým lakin gönül gözü bu sadece yeþeren yapraklarýn tutunduðu dalda yine kardeþlik sergileyen bunca duygu telaffuzunu da asla zan altýnda býrakmadan telafi etmek geçen zamana da nazire edercesine.

Hem ne demiþler?

Aðaçlar ayakta ölür.