Palazlanan ýþýk nüksediyor;

Bir ram bir rem…

Sakin mizacýnda ölümün

Dokunuyor ellerim sarkaca:

Boyunduruðunda olduðum ne ise

Düþsün yakamdan.

Beyaz yakalý adamlar sevse yürekten

Mavi yakasýnda acýnýn kaþýdýðý elem

Bir de düþlerinde hezeyan,

Yüreklerinde de fevri bir kelam

Ýnsan olmanýn adýný deðil de

Þanýný deðiþ tokuþ ettiði

Bayat bir ferman…

Yine kirli ellerinde çocuðun

Sokakta yaþamayý görev edinmiþ,

Adýnda neden dokunaklý bir sokak ismi?

Neden hüzün bu denli ele geçirir

Söylenmemiþ yalanlarý?

Abla, diyor usulca,

Ablak yüzünde gölgeli sýfatlarýn

Dediði deðil de demediði yara içimde.

Susuyorum ve büyüyor egom

Gölgeler paye verirken sessizliðime:

Aç olmasý mý mühim açýkta kalan ne ise

Onun mu örtmeli üzerini?

Týpký günahlarýmýzý örttüðümüz pervazýnda

Þaþalý hayatlarýmýzýn

Bir can borcumuzu saklý tuttuðumuz

Ve paranýn gücüne sýký sýký tutunduðumuz.

Hala aklým o çocukta

Onun gözlerinin akýnda kanlý insan nefsi,

Nesli tükenmeden

Hayatý ve masumiyeti elleriyle yok etmiþ.

Sarmalý aþkýn… komik bir ferman.

Biz aþka düþtük de ne oldu?

Boyumuz uzadý ve ardýndan aþk çocuklarý.

Ya o çocuk?

Taktým bir kez,

Tam döndüm arkamý kayboldu

Sokaðýn isinde peþine takýlan bir diðer nesne:

Onun da adý,

Sokaðýn doðurduðuna kani bizlerin

Bir sokak köpeði

Yine eksik bir ayaðý

Yine eksik gözlerinde neþe,

Biz eksiðiz hem de öyle böyle deðil,

Esir düþmüþlüðümüzle

Esef içinde olmayý bile beceremediðimiz.

Efkârýndan nemalandým madem

Gideyim de bir sahil lokantasýna

Daðýtayým baþýmdaki hüzün bulutlarýný;

Ýyi de benim karným aç deðil ki

Nereden düþtüyse aklýma

Nefsimin açlýðýna raðbet ettiðim

Bir sokak masalý:

Sokaklar da neymiþ birader?

Ne çocuðu eksik ne köpeði ne kadýný.

Feryatlarýný duymadýðýmýz onca kayýp neslin

Yine faturasýnýn kesildiði hicvi sokaklarýn

Her köþesinde dehlize gebe ruhlarýmýzla salýndýðýmýz

Sakýnýp gözümüzden içimizdeki çocuðu asla

Özgür býrakmayý da aklýmýzdan geçirmediðimiz.

Sen, çocuk, affet beni, bizi,

Dersin elbet:

Sokaklarýn da olsa bir dili.

Açým, açsýn hadi açalým ellerimizi

Rahmetinden nemalandýðým evrenin de

Geride býraktýðý o kocaman ayak izi:

Sükûnun özrü, varlýðýn hicvi,

Yok saydýðýmýz kadar varlýðýmýzýn da hitabet gücü

Yine kondurduðumuz o buse

Evrenin asil tenine:

Aklým sende çocuk,

Kim bilir sen neredesin nerde?