Aklýmý uyutsam sonlanýr mýyým acaba yoksa matemin sunumu mudur dirliðin diðer öznesi?

Týpký ben’lerin evrildiði; týpký sonlarýn yok sayýldýðý belki de mahremin rahmetidir yine her satýr baþýný duvak bellediðim sonra da kýnýmda saklý aryalarý satýlýða çýkarttýðým.

Dün öbekli yalanlarý var madem insanoðlunun, yarýn kaygýlarý da mý yalan?

Solan güfteleri var madem sýzan her satýrýn, utkunda nedir gizli olan?

Sona meyyal bir hikâyeden çýkmak istemiyorum yola ne de olsa yorgunluðun tefrikasýný giyindim bu gece ve aslýnda sýrlarýmý da gömdüm düne yine de dün hep baðnaz bir týnýya muktedir.

Sonramda s/akladýðým belli ki bir öncenin tezahürü ansýzýn sýzdýðým ve kelamýn da etiklerinde saklý tuttuðum bir sunum yine hibe ettiðim dünlerime sahip çýkamazken ilgili döküm.

Ýçim dökülüyor belki de dýþýma yansýyandýr özrüm; satýrlar yalýtýyor mutluluðumu belki de yalandýr dýþa vurumu her özrümün.

Güncellediðim belleðimde saf tutan; gümbürtüye giden ömrümde yoksunluðu yok sayan sanýrým varlýk kadar kýstas muhabbeti yoksa yokluk kadar da mýdýr yarýnýn muhasebesi hani olur da kanarým dize dize, hani olur da yalan, diye baðýrýrým avaz avaz.

Külliyen yalan, demenin hacminde bile kayýtlý sayýsýz yalan belki de dün merciinde yoktur bir emsali yine görmekten imtina edenlerin yangýn bildiði; ben diyebilmenin de kudretsiz bir atýf olduðu.

Zamanda saklý ne varsa yine yükü hacmini taþan aslýnda andýklarýmýz kadar anýlmadýðýmýza kani olsak da ka’le alýnmadýðýmýz elbette hayatýn gerçeði.

Somut bir ikram madem kader, derlediðimiz sunumlar mýdýr soyutluðun hükmünü yok sayan tüm delilleri ayný potada erittiðimiz sonra da kalýbýmý basarým ki, demenin bir kinayeden öte gitmediði…

Örtülü ödenek misali mizaçlarýmýz.

Son yüklü her günümüz.

Gülün ömrü kadar da kýsa kelebeðin doða ile olan aþký ve bizler þiddet menþeli aþklara yelken açýp bir kelebeði daha kýskanmaktan kendimizi alýkoyamadýðýmýz.

Þiirin ince kývrýmlarýnda, kanatlý bir kadýn gövdesi aslýnda evren; soluduðumuz yalnýzlýðýn da hulasa gölgesi günden arda kalan.

Sona uyarlý þiirlerden çýkýp da yola; varmakla erememek arasýnda bir rabýta yine konduðumuz, kondurulduðumuz hatta korumacýlýðýnda ailenin uyarlanmýþ bir öykü nispetinde.

Çýkýlasý o daðýn tepesi bazen nemrut bazen gölgeli bazense savurduðumuz bir nidanýn ince perçemleri.

Akþama ýrak bir sabahý gözlemlediðimiz kadar mutluyuz ve aþký savsakladýðýmýz kadar da huzurlu bir o kadar yalnýz belli ki nakþeden yine evrenin doðurganlýðýnda, serptiðimiz üzünç zerreciklerinden bürüyen o yoksul nefesli þiirlerdir.

Kalantor bir imgeyi saðdýç bilip de; solumuzu da yargýç bilip meþk ettiðimiz dönence…

Ýnce uçlu bir kalemden süzülen yaþ misali yine yorgun yüreðin tortusunu gizlerken gece ve gözümüzden sakýndýklarýmýzý göreceli bir yangýna bahþedip; yüreðimizde saklý tuttuklarýmýzý da þiire mal edip.

Þiirden çýktýk yola madem; hadi varalým o vakur rabýtaya ve þiir gözlü adamlar sevelim sonra da þiirler olsun tutanaðý ömrün ve kambersiz düðün misali, yine olmadýk bir güfteyi mabet bilip bir besteyi de reþit kýlalým.

Dinginliðin rehaveti mi çöktü ne, diyenlere inat þakýyalým bülbül misali ve güller biriktirelim ýrmak misali gönlün de uzamýnda aþka dair þaibeli bir söylenceden çýkýp da yola, yorgun atlaslarda kýtalar biriktirelim ve cahil þarkýlarda, görgüsüz aþklarla düþelim dillere.

Azar azar.

Kýblesinde özlemi de yok saymadan.

Beterin beteri var, deyip týnýsýnda yüreðin uyutalým yalnýzlýðý.

Bir þairin nidasýnda bir de kayýp öznelerin fukara yükleminde seyirlik bildiðimiz ömrü helal edelim evrene ve aþk dolu geçiþlerde, sonlu kýyýmlarda sonsuz aþklar dursun kýyama.

Zor zanaat aslýnda doðrunun yetilerden uzaklýðý hani olur da bir demde bir de derlediðimiz ömrümüzde, rehavetin isi bulaþmýþken üstümüze baþýmýza sonra da konuþlandýðýmýza lanet okuyup bencilliklerimizi yok sayamamanýn verdiði hicapla kendimiz menþeli yalanlarla örtüþmenin de tadýna doyamazken.

Ýnsanlarýn iklimi belli ki mizaçlarý ve belli ki herkesin doðrusu yine sarf ettikleri yalanlarý yine de inanmayý seçtiðimiz her günü ve yalýttýðýmýz her ömrü saf tutup da ve bir yanýmýz hep de eksik iken neyin derdidir iþtigal ettiðimiz?

Aþkýn rotasýnda kayýp bir solunum.

Kaygýlarý alaylý beþerin de okullu nizamýnda yine gölgelere denk düþüp içimizin rehavetini de boca ettiðimiz.

Bir yüreði inkâr edemezken bir de mazimizi…

Bir aþkta saf tutup da yanýlsamalarýn sancaðýný dikmiþken tam da ortasýna özlem yüklü günlerin bile yasýný tutmaktan aciz… belli ki ruhun da ikrarý yine sevip sevip ayrý kalamadýðýmýz ve ölümün de inkarý sadece bal tutan parmak üstüne bulaþtýrýr misali.

Kem gözlerden uzak kalmaksa tek maharet.

Yalanlardan fal tutmaksa asaleti hüznün.

Bir de sancýlý evreni boykot etme istemine rest çeken kabullenmiþlik görünen o ki; ne kendimizden uzak kýlarýz evreni ne de kendimizi kendimizle barýþýk kýlarýz hani olur da bir gülün baþýnda nöbet tutan bülbül misali; hani olur da aþka duvak örten ser misali týpký ödün verdiðimiz týpký asýlý kaldýðýmýz týpký ördüðümüz güncesinde kaderin bizler ýskartaya çýkmadan ölüm öncesi.

Naçizane bir beyit tadýnda mademki zaman.

Sonbahara çöken dizlerimizin yorgunluðunda tavaf edelim dizeleri ve dizlerimizde uyuttuðumuz dizelerle meþk edelim ve en hoyrat sunumunu ömrün derbeder edelim ansýzýn sýðýndýðýmýz dostane bir tebessümde kaybolmakla kalmayýp en büyük hazzý kucakladýðýmýz. Belki de ruhumuzun kundaklandýðý bir mertebede ölümüne dirilelim aslýnda öykündüðümüz masal kahramanlarýna uyduruk sýfatlar ekleyelim…

Pamuk Prensesin yedi sýrdaþ cücesine ve müziðin her dem kýyama duran yedi noktasýna bir eklenti mahiyetinde umudun zerrelerini ekelim hani olur da yeni güne uyandýðýmýz sabahýn þafaðýnda, sehven ve hile ile dönendiðimiz kursaðýnda döngünün ya da rahlesinde maneviyatýn, tozu dumana katan sevdalar büyütelim üstelik esef ile donandýðýmýz dünleri gömüp, hýrçýn aþklarý yok sayýp en nazenin sunumu ile yüreðin bükülelim usulca; evrilsin yürek asilce belki de gizli gizli sevmelerin taburu iken dört dörtlük notalar, ýsrarla yâd edelim maziyi üstelik peþrevinde kaygýlarýn, dumura uðrayan isyankâr benliklerimizi terk edip yosun tutan gözlerimizden akýttýðýmýz yaþlarla da þerh düþelim onca yas’a üstelik bükemediðimiz bileðe dostlukla dokunup yeniden paye verelim hayata: hem belli mi olur, derlediðimiz tüm hayallerdir belki de bir gün ereceðimiz mutluluðun girizgâhýnda yürekte tortu býraktýðýna aniden kani olduðumuz ve sevdiðimiz kadar sevileceðimizi umduðumuz…