Ufku dar mý tutuyorum ne?

Yoksa enginde çalandan ziyade çalýntý addedilen mi?

Derli toplu sorular biriktirmiþtim madem, sýtmasý mý yüreðin de sýradanlýktan nasiplenmediðim sonra da varla yok arasý kýblesinde gözlem gücümün, ben dalyalarca aþka rahmet okuyup da fukara benliðimde balyalarca ümit saklarken.

Gönülsüz bir ýsrarla nasiplenilesi ya da metazori bir güvence iskeletini kurduðumuz bina misali, benlikler arasýnda asansör hýzýnda bir yetinin yetimliðe tanýklýðý.

Çýktým yola madem… dönüþü olamaz’larýn maliyetini yüklenip de karalar baðladým dün mizaçlý düþ/üþ/lerime bir sihir damlýyor ve þehrin siluetinde þiirden müteþekkil gövde gösterisi ile insanlarýn, bir batýnda sayýsýz þiir doðurma sancýma sahip çýkýyorum: yerli yersiz ve belli belirsiz bir heyecaný da katýk yapmanýn verdiði özgüven ile.

Farklý bir gün ýsmarlýyorum geceden.

Farklý bir gece olmasýný diliyorum inceden.

Farklý olansa sadece tarihin devinimine paralellik arz eden biz aciz fanilerin, fazlaca muktedir olduðumuza dair geliþtirdiðimiz o inanç.

Bir hüviyet sanýrým: akla zarar uzantýlarýmýzla birbirimizin kuyularýný kazan dosya misali, bazen öykünüyoruz bazen yetiniyoruz genelde serzeniþ yüklenip enlem ve boylamlarýmýza iz düþüyoruz… Sanýrsýnýz ki; evrenin en aklý baþýnda canlýlarýyýz ya da en þaþalý benliðiz sözüm ona: asla yanlýþ þýkký iþaretlemeyen, aslý doðru yoldan sapmayan ve beyitler doðuruyoruz günbegün sonra da elit bir ahkâmla sadece kendimize paye veriyoruz.

Zaman ve mekân ayarý yapýp da; bir konum atmak hayata yoksa çalým atmakla kalmayýp üstüne üstük böbürlendiðimizi gözüne soka soka evrenin, en destursuz izdivaç iken mantýkla duygularýn yan yana geldiði bazense yorgun ruhun seðirttiði sonra da anlýk bir ego yansýmasý ile kendimizi sýyýrdýðýmýz onca yanlýþa egemen doðrularý da sadece bizlerin iþaretlediði inancýna yenik düþtüðümüz.

Nereden nereye…

Kim kime dumduma…

Zaman örüyoruz belki de sepet örgüler yapýyoruz her satýr baþýna atýfta bulunup da bir hikâyeye öykündüðümüz yetmezmiþ gibi kendi hikâyemizden mahkûm isek.

Kýrýlma noktamýz.

Kýnýmýzda ise sadece kimliðimiz.

Örselemekten çekinip de örselendiðimiz.

Örselendiðimiz kadar ötekileþtirildiðimiz.

Sanýrým toplumun ayrýk otu iken, hiçbir gruba müdahil olmayý beceremeyen belki de tüm gruplara âþýk o nüktedan ve þakýyan mizacý ile zaman zaman da suskunluða biat eden.

Gözden ýrak madem gönülde nasýl saklý bunca insan?

Gönülde saklý olmayanlar ve yanlýþ bir sunum bellemiþken hayat gözlerimize de yakýn kýlmayý için için dilerken.

Bir gördüðümüz ve asla da unutmadýðýmýz.

Görmekten bir hal gelip de unutmaya kurduðumuz benlik alarmý.

Kerelerin hacminde ya da kayýtsýzlýðý meþrep bilip sonra da üç noktalý cümlelerden gözünü alamayan yoksun kalemlerimiz belki de doygun ruhumuza atýfta bulunduðumuz hatta toplumun merkezinde sadece bir zerreye tekabül edip kendimizi en üst konuma yerleþtirdiðimiz.

Günler günleri kovalamýyor zannýmca ama yürek diðer yürekleri kolluyor zira sevme özürlü insanlarý yok sayýp da sebepsizce yüreðimize sakladýðýmýz tek kiþiliði deðil de çoðul kiþiliði ile kalemin ve mizacýn, kaybolmakla var olmak arasýnda gidip geldiðimiz.

Ve bir sapakta yine kendimize rast geldiðimiz.

Soldan saða ya da çaprazlýðýn hikmeti iken, her gün çözülmeye dair sayýsýz problem üstelik tek kiþiden üreyen hele ki o tek kiþi üremeyi deðil de üretmeyi þiar edinmiþken.

Gel de anlat.

Ya da; gel de anlamadýðýný anlat belki de anladýðýný kendine göre þekillendir ya iç muhasebeniz?

Zorluk temalý bir yol adýna yorgunlukla mutluluðun sarmalýnda, yine kendine bir kimlik belirleyen: týpký insanlýðýn tüketildiði ama insanüstü cihazlarýn yeni insanlarý yeniliklerle buluþturmaya da can attýðý.

Sanal bir platform mademki bizlerin kopamadýðý… iyi de gerçek hayattaki insanlarýn ta kendisi deðil mi, sanal dünyanýn da kahramanlarý?

Ve bizler boyutsuzluðu kucaklýyoruz sonra da nesneli öznel, özneli soyut belki de somut gerçekleri yok sayýp sayýsýz metafizik kavramýna gösteriþ yapýyoruz sözüm ona.

Ýnsanlýðýn kaybettiðini yine insanda ararken.

Kaybettiðimiz kendimizi insanlar arasýnda kovalarken.

Belki de kaçmadan kovalandýðýmýz sonra da kovalandýðýmýza dair bir paranoya geliþtirip kendimizden korkup belki de kendimizi kolladýðýmýz.

Sayýsýz ritüel, pek çok izafi açýlým ve elde var bilinmezlik: hep ama hep üstelik bileþkesi yorgun ve yoðun ömrün de kýyýlarýnda sürüklenmeye mahkum.

Hayatýmýzdaki gölgeler belki de fark edip kýrýlma noktamýzý tayin etmenin ötesinde kýrýlganlýðýmýzla baþa çýkamadýðýmýz

Hep ama hep ayný hikâye.

Anlat ama yanlýþ anlaþýl.

Anlatmasan da spekülasyon üreten sayýsýz mecra ve kimlik oysaki somut olan kiþiliðin perspektifinde soyut bir kazaným da mý adýna hayat tecrübesi denen ve sonra da yükümüzü azaltmak þöyle dursun bin bir söylenceye rest çekmek yetmezmiþ gibi, aklamaya çalýþtýðýmýz o beyaz sayfayý karartan gölgelerden çektiðimiz.

Benlik kaygýsý ve bellek kaybý yaþamayý özler olduðumuz.

Hani neredeyse dua ettiðimiz:

Gün doðsun ve ben düne dair hiçbir þey hatýrlamayayým.

Aklýmda kalan þu tozlu cümle:

‘’Benlik bir metindir, metin gibi çözümlemesi gerekir. Benlik bir projedir, inþa edilmesi gerekir.’’(Alýntý)

Tuðlalarýmý tek tek yerleþtirdiðim lakin her kazý çalýþmasý yapýldýðýnda afalladýðým.

Belki de hafýza kaybý gibi yeniden derlediðim belleðim sonra da yeni güncellemelere ek olarak yeni duygu ve bilgilerle çöreklendiðim sevgi denen mecrada ben hala bir define bulmayý umut ederken…

Umut.

Beklenti ya da.

Aslýnda varlýðýn himayesi adýna kalýp yargýlardan arýnmýþ ve sadece insan arayýþýnda: ihaneti, kötülüðü kayýtlarýndan silmiþ aslýnda nefsini azat etmiþ aslýnda öfkesini de aslýnda yoksunluðunu kývanç belleyen.

Bir satýra düþtü mü yolum…

Bir de sevgi yýldýzý aralýksýz gönül kubbemde yanýp sönerken.

Olumsuzluklarý yok sayýp.

Her an’ý yeni bir baþlangýç bilip.

Her insaný yürekte konumlandýrmaya hazýr.

Aslýnda kendimizi kendimize yakýn kýldýðýmýz belki de uzaðýnda kaldýðýmýz tüm olumsuz yönlerimiz.

Sevgiyi çarçur etmeden.

Benlik kaygýsýný da alt edip.

Ýnsana dair ve de sevgiyi avuçlarken üstelik bilinmezden aldýðýmýz gücü yine evrene armaðan ederken…