Çocuklarýn oyun bahçesindeyim: içimin oyuncaklarýnda zorunlu bir tasarrufa gittiðim ama sevgide ve dostlukta sýnýr tanýmadýðým her ne kadar ihlal edilen sýnýrlarýmda mayýn yüklü ahkâmlar kanatsa da oyuncak bebeklerimi.

Zamandan yana kaygýmsa asla yok zira zamansýz tüm duygularým ve pekiþen bilincimin karmaþýk çekmecelerinde oyuna gelen iskambil kâðýtlarýný karýþtýrýp inanmadýðým fallar açan kâhinlere serzeniþte bulunuyorum.

Öykündüðüm.

Öldürüldüðüm kubbemde.

Kehanetlerin sicilinde dokunulmazlýk ilan ettiðim.

Pekiþen cumhuriyeti yeknesak bir yalnýzlýða kucak açmadýðým ama açýldýðým enginliklerde azap yüklü mihraklarla yolum kesiþmiþken.

Þimdilerin dünündeyim.

Dünlerin de yarýnýndayým aslýnda yanýndayým bilinmezin.

Belki’ler üreten nedametin, zaman fukarasý gök diliminin sonra ucube bir hikâye kahramaný yaratmak adýna sayfalara gömüldüðüm.

Fýtratýn gizemi aslýnda aralýk bir kapýdan tüymekle eþ deðer içimin çocuksu ufkunda bir utku kadar da zararsýz ve asla da minnet duymayý düþünmediðim lakin þükrü eksik etmediðim gönül torbamda, artýk elime ne geçerse satýrlara boca edip bin bir gece masallarýndan týrtýkladýðým hezimeti de görmezden gelmenin sükûtuna hücum eden içimin doludizgin edalarý.

Deðiþim maðduru.

Maðdur bildiðim deðil de bilindiðim.

Deðiþime karþý direnç geliþtirip her nasýlsa deðiþime de uyma zorunluluðum ile benzemek adýna.

Benzer kavramlar belki de maðduriyetimi tetikleyen…

Zannýmca, dememi öteleyip karþý tarafýn fikrine hürmet ettiðim.

Sevip de çoðaldýðým.

Deðer görüp ardýþýk sevgi cümlelerin pervazýnda yoksunluk þarkýlarýný da yok saydýðým.

Bazense yok sayýldýðým.

Sýrnaþýk bir sevgiden nemalanýp tuzaðýna düþtüðüm.

Yüreðin erbabý onca duygu.

Duygularýn çömezi ben dili.

Benden maðdur bir ben dili daha türetip üretken zekâmdan yana dertli bazense saflýðýmýn ayyuka çýkýp bir rahleye serilip sadece eþ güdümlü mizaçlardan Hakka uzandýðým ve hak görülene þükredip hak aramayý asla düþünmediðim.

Belirsizlik belki de yanlýþlarýn sunumunda iken evren, ben muhalif yapýmla gerçekleri beyan edip bir o kadar gerekçelerine sýðýndýðým ve asýlý beyanlarda kendi ismime rast gelme umuduyla, yanýna çentik attýklarýma da bin bir hicap duygusu ile yaklaþýp, yüreðin isinden bihaber yetilerimi mezara gömmekle iþtigal ettiðim günün ara katlarýnda kova kova merhamet dilemenin ötesinde bir hýçkýrýkta bile mutluluk bellediðim külfeti yine yüz üstü býraktýðým.

Yüz üstü býrakýldýðýma inanmayýp yüzükoyun serildiðim yerkürede, karýnca ayaklarýna mutluluðun ansýzýn bir þerh düþmek adýna, kayýplarýmý unutmakla düne sarýlmak arasýnda gidip geldiðim.

Hýrpani telaþlarla örtülü evren ve biz fanilerden sýzan derin ithamlarla yýkanan nefretin kiri.

Zanlardan kayýp zamanla örtüþüp bir de hezeyanlarýn çýkmazýnda gölge misali ölümlü günler.

Kopan fýrtýnada içselleþen o fevri heyelan, artçýlar iken tuzak ve aþka dair fermanýn nasýl da uzak.

Demediklerimin boyutsuzluðunda ve dandik gölgelerde kýpraþan ihtimallerin de vebali boynuna.

Kambersiz yalanlarýn, kalburüstü düþlerin bir de adýmlarýndan bihaber iken iç sesimin.

Gönülsüz hangi sevdaysa uzak dursun bizden.

Hangi yalansa dünü güne küstüren ve yarýnlarýn suskunluðunu þimdiden bozduðu.

Kývranan mealinde günlüðümün; ayrýþan duygularýn da ihtimal bildiði o yeknesak hüzün.

Derleyip topladýðým ne ise yine bin parça aslýnda ansýz bir sýzý da ikbalin öncesinde ruhun acýsýný bölüþtürdüðü farklý bir nizam.

Kirli beyanlarýn yüzü suyu hürmetine evrenin de rükûa vardýðý o ölçüt.

Tedirgin olduðum nasýl ki aþikâr ve nasýl ki aþktan uzak kalamýyor ruhani metaforlarým, bir kayýt açtýðým bir de kayýtsýzlýðým iken zirve yapan.

Garipsendikçe, hangi yola düþkünsem ters istikamette izimi kaybettiriyorum ama izin hala derinde.

Yansýz nidalar duydukça aklýmýn devreleri yanýyor hele ki içselleþen gün görmemiþ hayallerimi de boydan boya serdiðim ve Hakkýn rahmetinden baþka hiçbir þey dilemezken…

Onlardan birisin, biriyim.

Onsuz kaldýðým hangi andýr ki hükümranlýðýnda sevginin, giyinir kuþanýrým da sevda sözcüklerini düþerim yollara?

Gitmediðim hangi þehirse ve hangi iklimse semtime uðramayan…

Hangi kanayan coðrafya gülümser ki ülkem ve aþkým kadar?

Bir ben bir de benden içe senden müteþekkil yansýz kelam.

Soy aðacýmda bir darp belli ki isimsiz notalarýn uzvunda çýnlayan kulaklarým belli ki defteri kebirinde istila edilmiþ nuru yüzümün asla sönmeyecek bir gün ýþýðýna nasýl da müteþekkir.

Kýblemde doðan ve batmayan.

Aryalarýnda çalýntý þarkýlarýn asla duyulmayan.

Anmayanlara inat körpe yetilerimde kuru sýký o savruk vuruþlarým ve yine hedefinde aþk tohumlarý yürek tezgâhýma ektiðim ve çevirdikçe çarký, kaybetmekten öte kaybolmaya defalarca hazýr ve nazýr.

Nakþeden o kokuda, aklýmýn kutucuklarýna sakladýðým sinsi ve körelmiþ ve karambola düþmüþ, içinde bit yeniði ve kendimden þüpheye düþüp de ölümüne gizlendiðim kuytularda görünmekten imtina edip sadece dokunmak uzaktan, sihir bildiðim þu beyazlýðýn ikbaline dair bir tevafuku yürekten dilediðim.

Aþkýn meziyet olduðu.

Meziyetlerin görünmezliðinde her kelamý dost bildiðim; her yüreði de sevginin erbabý belleyip, gözüm kapalý inandýðým.

Zamansýz aþklara düþen kaygýlarýmdan bihaber.

Belki de kendime sunduðum bir hicap yine, tüm yanýlsamalarým görücüye çýkarken, ben orta þekerli bir kahve sunumuyla içimin acýsýný ve þekersiz yalanlarý da düþünmeden yuttuðum belki de yutturulan yalanlarý hazmetmek adýna gün dönümünü fýrsat belleyip, içimde fesada dair hiçbir uzam olmamasýnýn da bilinci ile fýtratýma uygun bir dille gerisin geri kaçmayý görev bellediðim.

Benden bana uzanan o yol: yollarýn kývrýmýnda nice sen: sensiz hücrelerimi öldürüp benlik bir kinaye ile kendime atýfta bulunup, siz demeyi kendime yediremediðim ama gönül gözümle de bizli cümlelere vakýf olduðum belli ki iç sesimin hicabý ile etken bir yürek sesinden de haylice kaygýlý lakin edilgen yapýmda, bir teyakkuza hazýrlanýp içimin neþriyatýnda hep ama hep insanlarý bana yakýn kýldýðým bir mecrada her nasýlsa yalnýzlýktan hüküm giymenin sunumu ile bitap düþüp naçar kavramlarý da sýfat bellediðim…

Sýradanlýðýn sýra dýþý þakýyan sesi.

Sessizliðin mucidi yorgun gönlüm.

Surlarýn sýrrýnda; serlerin dönemecinde; þerleri bile hayýr belleyip, kötünün iyisi güncemizde siyahý beyaz bellemek ve beyazýn da beyazý gökyüzünde serpili kara tohumlarý görmezden gelip yarýnlarýn umut tacirlerine ukde kalan niyazlarýmýzý da kocaman bir farkýndalýkla sunmak sunulduðundan bihaber kâinatýn belleðinde bir nokta kadar deðerimiz olmasa da noktanýn sonlandýrýcý gücüne hürmeten yine sessizliðe gömülmek.

Kavramlar noktalandýkça.

Noktalar yeni baþlangýçlara kapý açtýkça.

Kapýlarýn biri kapanýp açýlmasýný beklediðimiz bir diðer kapý.

Öykündüðümüz kadar övündüðümüz.

Övündüðümüzden de üzeri bir gücü kollayýp iç sesimizi beklemeye aldýðýmýz.

Aldýrmadan yürümekse ve koþullu bir sesleniþ iken mihrabýn görkeminden gözlerimizi alamadýðýmýz ve o yoðun yaþama gücünden nasiplendiðimiz.

Bazen direncin sonlandýðý.

Bazense yoksunluðun mizacýnda þatafatlý bir son belleyip de sessiz bir günün tetikleyicisi umuda ve dostluða yeþil ýþýk yaktýðýmýz.

Ve dostluðun penceresinde karný aç serçeler þakýrken açlýðýný bastýrmak adýna sevginin, sunumu yine Ýlahi Gücün, biz merdivenleri gök kubbeye dayalý yolculuðu mertebeler aþtýðýmýz gönüllerde açmaya aday birer çiçek olmanýn verdiði özgüven ile demlendiðimiz dost meclisi…

Sevgiye dair güncemizde bir parmak izi belki de birbirimizden nemalandýðýmýz týpký ufkun izdüþümü misali gönül rahlemizde serildiðimiz hüzün benzeri bilinmezin peþine düþtüðümüz.

Patavatsýz sanrýlar kondurmaksa ölümlü satýrlarýn ölümsüz mizacýna ya da dalyalar sunmaksa, muteber kýlmak adýna vicdan martavalýnda bazen bir hutbeye denk düþmek bazense ukdelerin dolduruþuna gelip dünü de ömrü de mimlemek.

Kanatlý kanatsýz tüm canlýlarýn öfkesine yenik düþen cehennem zebanilerinden hallice ama patavatsýz sükûnetin de bam teli iken kayýtsýzlýkla tepki arasýnda gidip geldiðim bu yüzden þerh düþmek her sese, yanýt olmak evrende yayýlan soru zerreciklerine sonra da atlas yorganýný örtmek üstüne zafiyetlerimin hem de bilinmezi güncelleyip bilindik bir huzura da yelken açma dürtüsü.

Dün birse bu gün sýfýrýn da çok çok altýnda zira eksilen zaman esnek de kýlabilmekte adýna mahrem deyip de mateme bürünülesi.

Zaman aþýmýna uðrayýp dozajýný da ayarlayamamak hem ömrün de hem de örülü mutluluðun. Ola ki denk düþtük benzeri bir boyutta serilmekle sere serpe uzanmak arasýndaki o ince çizgiye iþte o zaman merhem bilmeliyiz meftunu olduðumuz nefsin üzerini örterken Yaratan’ýn öfkesine maruz kalýp da insanlýðýmýzý sorgulamak adýna da geç kalmadýðýmýzý umup.

Bir diyetse günün ötelenmiþliði; bir rücu ise esefle kýnandýðýmýz; bir boyutsa tembel özrümüzün nifakýnda çalakalem yaþamakla zamandan çalmak arasýnda gidip gelinesi.

Kayýtlarýn þeceresinde, gönlün de rotasýnda belki de zuhur eden anlýk bir teselliye mil çekip yorgan döþek serildiðimiz ama serpmeyi de ihmal etmeden yorgun argýn bir cümlenin ranzasýnda hazýr ola onca muhafýz alayý imge.

Satýrlara sýðmayý beceremezken ömrün þeceresini.

Zamaný ýrgalamazken kader.

Kederi de yüklendik mi.

Vur patlasýn çal oynasýn zihniyetine mazhar olmamak mümkün mü hele ki esir alýndýðýmýz bir hayatý esefle yargýlamaktan da geri duramazken.

Bir nidadan rehin aldýðýmýz o önyargý ve beyitlerin tekelinde genele duyulan öfkenin basite indirgenip de mayalarken hayat denen teraneyi üstelik tutup tutmama ihtimaline bile yenik düþmeden.

Zikrinde yorgun yýllar.

Ediminde paralel bir nüans iken rehin alýnasý günü birlik mutlulukla sonra da akýlsýz baþýn cezasýný ruha yükleyip, bir beyaný bile esirgerken en yakýnýmýzdan.

Metanetin gölgesinde, þerrin lanetine dualar etmekle tövbe etmek arasýnda gidip gelirken ve miadý dolmuþ yalanlarý dahi mayalarken.

Zemheri fýrtýnasýnda yolunu kaybetmiþ bir abdal.

Kehanet pervazýnda hazýr ola o usturuplu býkkýnlýk.

Bir de kaþýna gözüne sevdalanmadan düþmüþken aþka yine Ýlahi coþkunun da boyutsuzluðunda kendimizden geçmenin çok çok ötesinde vazgeçmiþken bu dünyadan.

Yalanlarýn tuzaðýnda gerçeklerin uzvu belki de gönülde açan sayýsýz çiçek ve Çingene kadýn elindeki papatyayý deli gibi yolarken.

Bir gülde saklý belki de günün ölgün yüzü.

Belki de açmaya meyyal bir þarkýnýn güftesidir yine þafaðý ömrün.

O zaman ne duruyorsunuz?

Zevkine vardýðýmýz Ýlahi coþkuyu katýk yapmanýn ötesinde merkezi iken evrenin ve ruh sükûta doyamazken aþkýn kýblesinde en içten ve en içli þarkýyý da varsýn meze yapalým yüreðin ufkunda kardýðýmýz dünleri de resmederken kader…