Zamanýn maðdur acýlarýndan her yeni açýlan kayýt…

Sevgiye, güvene ve masumiyete posta koyan yine amiyane tabiri ile.

Günlerden ve gecelerden de ibaret deðil hani hayat bir de yeryüzü cehennemi ve cehennem bekçileri doluþmuþken yeryüzüne.

Sorguladýðýmýz kadar çevremizi bir de dönüp kendimize baksak keþke.

Yaþýmýn, varlýðýmýn, eþkâlimin hiç mi hiç önemi yok zira kimliksizliðimle pek bir keyifliyim… desem de…

Bakmayýnýz kýsa tuttuðum duygu hazneme zira ben daha farklý noktalarda dikkatimi toplamýþ vaziyetteyim ve aklý baþýnda kim ise çaðýrýyorum safýma.

Mizaçlarýmýz her daim farklý çaðrýþýmlar yapabilir.

Bazen asabi bazen neþeli ama en çok da ketum ki bizler koca yetiþkinleriz ve aslý astarý olmayan ne varsa bir güzel muhatap olmak nasýl da olasý.

Kendimizce izlediðimiz bir yol: hem mecazi anlamda hem de gelip geçtiðimiz yollar.

Sükûtun, inancýn, saygýnýn ve de sevginin penceresinde hazýr ol’a durduðumuz ki durulmasý gereken.

Kayýtsýz kalmak da çok olasý ya da gönül gözünün iþaretlediðine odaklanýp, gereken yerde susmak gereken yerde avaz avaz baðýrmak týpký küçük bir kýz ya da erkek çocuðu gibi.

Zaman sinsi ve aymaz bir mefhum ötesinde çið süt emmiþ insanoðlu…

Kaygýlarýn, korkularýn doruk noktasý aslýnda tolerans gösterip tüm saygýmýzla geri çekildiðimiz bazense farklý mizaçlarýn avaz avaz baðýrýp hakkýný savunduðu…

Hangisindensin diye sormasýn bana kimse ne de olsa imzamý çoktan attým ketumluðuma bazense makineli tüfek gibi konuþup derdime derman aradýðým ki yadýrganmak da çok olasý lakin kim iddia edebilir ki dertsiz, tasasýz ve kaygýsýz olduðunu?

Çok uzun zaman oldu belki koca bir asýr.

Kaç yaþýndaydým ki?

Belki yedi belki sekiz. Genç irisi bir çocuktum ve yaþýmdan çok büyük gösterirdim hele bir de geç gelen bir bebek unvaný taþýyorsanýz hele ki bir de kýz çocuðu iseniz.

Hatýrlýyorum da… hem de neler neler hele ki son zamanlarda yaþanan taciz ve tecavüz olaylarý gündeme geldikçe ötesinde harcanan hayatlarla iþtigal bir medya ve toplum.

Toplumdan ne anladýðýmýz…

Çocuk deyince aklýmýza ilk gelen…

Sahi, çocuk denince akla ilk gelen midir o çocuðun masumiyeti ve kolaylýkla ýrzýna geçebilme hakký olduðu artýk düþünen hangi insanlýk dýþý yaratýksa.

Bazen karþý duruyorum bazý sýfatlarýn ve küfürlerin ulu orta söylenmesine lakin öyle bir zamandayýz ki; kimse anlamýyor: ne kibarlýktan ne de saygýn bir duruþ sergileseniz de.

Dedim ya: çok çok uzun zaman önce.

Rahmetli babamla bir dostumuzu ziyarete gitmiþtik ve dönüþte otobüse bindik. Ve ayaktayýz ne de olsa yol kýsa ve o zaman böylesine bir trafik eziyeti yok/tu.

Çözememiþtim ansýzýn babamýn yüzü kýpkýrmýzý olup beni çekiþtirmesine anlam veremeyip ve az ilerimizde gençten bir adam homurdanýrken ve pis pis gülerken lakin ben hala anlam veremiyordum olup bitene ya da olup biten bir þeyin var olduðuna.

Oldukça kýzgýn olan babam ile durduðumuz ilk durakta indik ve netice itibariyle eve vardýk. Babam hala kýzgýn ve söylenip duruyordu.

Ne sebep olmuþ olabilirdi bu duruma? Ya da ben mi bir hata yapmýþtým? Ve neden acele ile inmiþtik otobüsten?

Ýlerleyen zamanlarda gerekli açýklamalarý yaptý ailem ve bir bir sýraladý yapýlmasý gerekenleri yine de…

Bu ve benzeri sorular ve cevabýný alamadýðým ve aradan geçen bunca zaman sonra cevabýný bulduðum iðrenç bir soru.

Soru.

Hayýr, sorun.

Hayýr, hayýr, tam anlamýyla sapkýnlýk.

Hatta ileri mahiyette, yaþamamasý gereken iki ayaklý sapkýn canlýlar.

Hep evdeydim çocukken okul dýþýnda ya da annemle parka gider ve yine annemin gözü önünde sessizce oynardým.

Oysaki yaþýtým tüm çocuklar özellikle yaz tatilinde sokakta geçirirlerdi tüm günlerini.

Akabinde yaz aylarýnda gitmeye baþladýðýmýz yazlýk evimiz. Yaþým gelmiþ on üç, on dörde. Durum sabit. Tek deðiþen mekân ve ben büyüdükçe çocukluktan genç kýzlýða geçiþ yaptýðým o sancýlý dönem.

Komþumuzun kýzlarý ise evin yolunu unutmuþ ve sürekli beni çaðýrýrlardý ve babam en sert ifadesi ile tavrýný koymuþtu madem bir kez, asla cesaret bulamadýlar, Gülüm de gelsin, demeye.

Sancýlý bir çocukluðum olmadý.

Sancýlý bir ergenliðim mi? Tartýþýlýr.

Aslýnda an itibariyle, ne yaþýmýn farkýndayým ne de dünde yaþadýklarýmdan nasýl sakýnabildiðimi.

Çocuk.

Masumiyet.

Sessiz bir çýðlýk.

Dün iþlerim dolayýsýyla uzaða gittim. Saat yedi var yok ve tek yaptýðým bir yorgunluk çayý içip kendimi hava daha da kararmadan eve atmak.

O saatte ve Ýstanbul’un sakin bir semtinde üstelik gelmiþim kaç yaþýma… ne var ki bunda, diyenleriniz olabilir zaten trafik baþlý baþýna bir dert bu anlamda toplu taþýma araçlarýndan yine de Allah razý olsun en azýndan namusunuz, canýnýz, güvenliðiniz emniyette.

Aklýma esip, taksiye bindiðim de çok olur ta ki… densiz bir korsan taksiye denk düþüp de adam yolu uzatýp bu da yetmezmiþ gibi beni sorguya tabi tutup… çok üzerinde durmam gerekmese de onun bana bir bayan olarak yaklaþýmý bu da yetmezmiþ gibi ben yanýtlamasam bile soru sormaktan kendini alamadýðý ve ansýzýn iniverdim taksiden üstelik eve henüz ulaþmamýþ iken. Ne var ki bunda, deðil mi üstelik elimde cep telefonu direkt 155’i tuþlamak üzere iken…

Þimdi her þeyi unutalým ve empati gücümüzle savuralým kendimizi, ve yaþýmýz da henüz çok küçük diye tahayyül edelim.

Ne anlar bir çocuk eðer ona yaklaþan kötü bir niyetle plan yapýyorsa?

Bir de aile içerisinde yaþananlar var ve asla dile gelmeyen hatta kimsenin farkýnda olmadýðý.

Harcanan hayatlar üstelik ufacýk bir çocuðun her þeyden bihaber olduðu, anlam veremediði ve baþýna gelenlerin ne gibi bir rezilliðin mahsulü olabildiði.

Tanýk olduðumuz çok þey var aslýnda dikkatimizden kaçan özellikle öðretmenlik yaptýðým dönemlerden aklýmda kalan ve ne yazýk ki hala bizzat yaþadýðým.

Her çocuk ayrý güzel ve onlarýn parlayan gözleri, masum bakýþlarý ve doðal halleri. Ýstanbul’un en ücra köþelerinden birinde ücretli Ýngilizce öðretmeni olarak çalýþtýðým bir dönem hatta matematik ve fen derslerine de giriyordum doðal olarak öðrencilerimle daha fazla zaman geçiriyordum. Hatta ilk öðretmenlik deneyimim ve derse geç gelen bir öðrencim. Kolunu kýrmýþ bu yüzden derse geç kalmýþtý. Deðil dersi asmak, çocuðun aklýna bile gelmemiþti okula gelmemek ve ben tüm þefkatimle baþýný okþamak adýna uzanmýþtým ki adýmlarca geri zýpladý ve gözlerinde korku ve kaygý çöreklendi. Çözememiþtim ve kendimi suçlamýþtým o gün ama sebebi çok belliydi. Belli ki çocuðun sancýlý bir hayatý vardý. Zaten çok kýsa süre sonra baþka bir okula sevk edildim ama aklým hala orada kalmýþtý. Düþünün ki; bizler unutamýyoruz ya, çocuklar baþlarýna gelen bu iðrençliklerden nasýl arýnacaklar?

Bir çocuða zarar vermek… deðil zarar vermek, düþüncesi bile habisli bir hücre. Dokunmaya kýyamadýðýmýz çocuklarýmýz bazen yolda annesinin elini býrakýp da koþuþturan bir çocuk ve bizler, biz aklý baþýnda insanlar kol kanat germez miyiz o çocuða yeter ki düþmesin ya da bir zarar görmesin diye?

Çocuklarýmýzý asla yabancýlarla muhatap kýlmamalýyýz ki çok tanýk oluyorum. Sevmek amacýyla bir çocuðu kucaðýna alan ya da kucaðýna oturtan yabancýlar: Asla ve asla teslim etmemeliyiz çocuðumuzu hele ki söz konusu bir yabancý ise.

Doðruyu söylemem gerekirse; son zamanlarda haber bültenlerini seyretmeye içim dayanmýyor.

Her yeni gün iþlenen cinayetler, vuku bulan sayýsýz tecavüz ve taciz olayý.

Çocuklarýmýz yeri geldi mi okulda bile emniyette deðil gerçi zan altýnda býrakmak istemiyor insan kimseyi ama gelin görün ki; gün geçmiyor ki; eðitim camiasýndan bile haberlere rast geliyoruz. Ha, tabii ki de; þu son zamanlarda okul servislerinde unutulan çocuklar ve servis görevlileri hiçbir þeyin kaydýný tutmazken ve kendilerini savunurken ulu orta.

Sözcükler çok ufaldý hele ki insanlýk insanlýðý terk ettiðinden beri.

Vicdanlar da kayboldu ve karýþtý yokluða.

Hadi, bizler de kaybolalým oldu olacak ama çocuklarýmýzýn kaybolmasýna nasýl oluyor da izin veriyoruz?

Tek bir çocuk. Tek bir gözyaþý. Harcanan bir hayat, yok olan hayaller, o ufacýk bedene deðen kirli eller ve pis ruhlar üstelik bunca olaydan sonra hala zanlýnýn koruma altýna alýnýp tek kiþilik hücrelerde yaþama hakký verilmesi.

Yaþým yok benim an itibariyle zaten hala aklý evvel bir yetiþkin kimliði ile içindeki çocuk ile haþýr neþir…

Aklýmýza, vicdanýmýza sahip çýkalým ve…

Gerisini siz tamamlayýn.

Buna hakkýmýz yok.

Göz yumarak hiçbir yere de varamayacaðýz.

Bilinçli ebeveynler, bilinçli toplum… ne zaman ve kim dur diyecek bu iðrençliðe?

Üzgünüm çok üzgünüm.

Ýfa edemediðim çok þey oldu þu yeryüzünde ve de yetemediðim öncelikle kendime yetemezken ama avaz avaz baðýrýyor ve yeter, diyorum!

Kim olursak olalým.

Bir anne.

Bir baba.

Ya da hiç kimse.

Ama yeter ki; artýk birileri noktayý koysun bu rezalete.

Hakkýmýz yok.

Kimsenin hakký yok: ne üvey babasý çocuðun ne komþusu ne de baþka biri.

Hayatlarýmýz yolunda gitmeyebilir ya da yükümüz aðýrdýr gelin görün ki; vicdanýmýzý da susturmamalýyýz ve yol yakýn iken ve daha da fazla çocuk zarar görmeden… YETER!

,