Bırakın kalsın bahçemde şiirlerle çiçeklerin kokusu
Bırakın odamda kalsın şiirlerle gülümsemelerim
Giderken onlardan bir parça alacağım bilinsin
Geride kalanı bırakıyorum bu ölümlü dünyaya
Bir parçası kalsın gönlümde beni oyalasınlar
Mezarda tek başına kalmayayım yanımda olsunlar
Size beni dünyamı dünyayı anlatsın anlarsanız
Anlayamazsanız kapatın kapıları bırakın yalnızlığa
Anlaşılmadıkdan sonra yalnızlık bir bahardır
Şiirlerim kendileri bir şeylerle akseder içinde
Camdan dışarı yansır kapısı kapalı kalsa da
Bir kuşun kanadına tutunur gezer bu dünyayı
Kapalı kapılar insanlar içindir şiirler için değil
Tenha ve korkulu yollar insanlar içindir
Şiir tenha yolları kalabalık gönülle doldurur
Ne tenhalık kalır ne korku neşeli olur sokaklar
Sizlerle olur şiirler uzun bir müddet
Sizden bir şey almadan hep verirler
Gözlerinizi alamazsınız aynı benim gibi
Ölüm gelse bile içinizde onunla gidersiniz
Ya bir iz bırakmıştır ya bir çiçek açtırmıştır gönlünüzde
Ne yaşarken ne ölürken kıvranmazsınız
Güzelle olan güzeli taşıyan kıvranmaz
Silkeler şiir donuk anları donmuş gönülleri
Onunla nasıl ölsün gönüller mukaddes davası varsa
Güldürmek gülmektir sarmak sarılmaktır
Soğuk bedenleri ısıtmaktır
Bak kulaklarda gönüllerde terennüm ediyor
Tıpkı aşk gibidir
Siz o olursunuz
Ama o hiçbir zaman ben olmaz
Biz olur siz olur ben olmaz
Benlik yaşatmaz bilir
Terletir avuçlarınızı alınlarınızı
Güzel kaşları yay gibi güzeli görünce
Açarsınız şiirle bir kapı
Çalarsınız kapısını usulca bir gülümseme
Öpersiniz bir buse ile öpülürsünüz
Dallarda yeşerir kalırsınız
Sonbahar mevsimi uğramaz
Yapraklarınız sararıp solmaz
Yerlere düşmez rüzgârla savrulmaz
Neyse uzun oldu giderken bir parçasını alıyorum
Gerisini size bırakıyorum
Paramparça düşüncelerinizi birleştirin
Birlikteliğinizi pekiştirin
Kırık dökük hatıralarınız tamir edin
Yelkenli gemisine binin dünyayı dolaşın
Âleme sığmayan yalnızlığınızı sığdırın
Mehmet Aluç / Âşık Gülveren