Bizimki, meslek hayatý boyunca, maket yapmadan ziyade yazý iþerine daha fazla aðýrlýk verdi. Roman, hikaye, tiyatro oyunu, film senaryosu gibi edebi konularda bitmez tükenmez bir enerjiyle yazýlar yazdý durdu.  Mesleki dergilere yazýlar gönderdi. Yazdýðý edebi deðerdeki yazýlarýnda konu, kurgu, olaylarýn örgüsü, diyalog ve tasvirlerde baþarýlý olduðunu ama; yazým, anlatým, üslup ve bazý türlerin tekniði yönünden yeterli olmadýðýný emekli olduktan sonra anladý. Ýstanbul'daki önemli bir üniversitede bir öðretim görevlisinden edebi yönden deðerli bilgiler edindi. Ýnternet ortamýnda, baþta TDK olmak  üzere edebi yayýnlardan yararlanarak noksanlýklarýný gidermeye çalýþtý. Bunun sonucu, roman, hikaye, tiyatro oyunu gibi eserlerini yeniden ele aldý. Ýki romana özellikle büyük uðraþ verdi. Bunlardan birisi tarihi romandý. Anlatýlan tarihi anýlar yazýlý olduðu halde, tarihi bir hataya düþmemek için çok iyi araþtýrma yapma gerekiyordu. Bir baþkasýna yeterli olabilecek eldeki yazýlý belgeler yeterli gelmiyordu ona. Ayrýca, biten roman ve hikayeleri aralýklarla gözden geçiriyor, iyice olgunlaþtýrdýktan sonra yayýnevlerine göndermek istiyordu. Þu anda tarihi romaný, dokuzuncu kez gözden geçiriyordu. Bittiðinde görücüye çýkarýlacak. Gerek roman, hikaye ya da baþka tür edebi çalýþmalarýn yanýnda, internet ortamýndaki edebiyat sitelerine öykü, deneme ve makale gibi yazýlar yazýyordu. Mesleki bir dergide devam ediyordu yazýlarý. Altý yýl önce bir yayýnevi, romanýný beðenmesine raðmen, sakýncalý bulduðu için yayýnlamaktan kaçýnmýþtý. Bir edebiyat sitesinde, Nobel edebiyat ödülü almýþ bir yazarýn çok okunan bir kitabýný eleþtirdi. Birçok olumsuzluðu ortaya dökerek. Sanal edebiyat sitelerinde kendine yazar diyenlerden geçilmiyordu. Bizimki, yazar geçinenlerin yazým kurallarý yönünden hatalarýný gördükçe, kendisini epey aþama kaydettiðini anlýyordu.  Böyleyken bile kendini yazar görmüyordu. Þimdiye deðin, edebiyat sitelerine ve dergilere yazdýðý yazýlarda "yazar" ifadesini hiç kullanmamýþtý. Bu hikayeye bir ad vermek için "yazar" yaptý kendini.  Öyküye de "Maketçi  Yazar" adýný koydu. (Bizimki, "Benim baþým kel mi?" demek istemiþ.  Yine yerden göðe kadar haklý.)

            Roman, hikaye yazmak bazen býkkýnlýk veriyordu. Ya da, ilham perisi: "hadi bana eyvallah" deyip uzaklaþýyordu. Hele romanlarý üçüncü beþinci kez elden geçirmelerde týkanma oluyordu. Ýþte bu dönemlerde makete baþlýyordu. Yazý yazarken ya da yazýlan romaný gözden geçirilirken duyulan yorgunluk, çok daha uzun süre çalýþýlsa bile maket iþinde hissedilmiyordu. Üstelik, zamanýn nasýl geçtiði bile fark edilmiyordu. Torundan kalan çocuk masasýnda çalýþtýðý için, sadece ayaklarý ses veriyordu. O da, uzun süre oturduðu durumlarda. Ýþine ara verip, kalpten daha yüksek yere dayadýðý ayaklarýný beþ altý dakika kadar dinlendiriyordu. Ýnsan kalbi, geri çekmede zorlanacaðý için dikeliyken ayaklara fazla kan pompalamazmýþ. Kalpten yukarýda olan ayaklara daha fazla kan pompalandýðý için aðrý ve ayak yorgunluðu kayboluyormuþ. Ayaklarý  aðrýdýðýnda bunu uyguluyordu.  

(Bizimki,  ne çok þey biliyormuþ böyle...) 

            Bizimkinin aslýnda lakabý, Maketçi Dede olmalýydý. Yaþý da uygundu buna. Bunu ilk defa, bir numara torunu dile getirdi. Dört beþ sene önce en büyük torunu, "Dede, bana ufo yapsana," dedi. Direk böyle istekte bulundu.  Ýki ve üç numara torunlar da ondan aþaðý kalmadý. "Bana da yap, bana da yap," diyerek  tempo tuttular. Dede, "onlara el becerisi aþýlamada bundan iyi fýrsat olamaz" fikriyle  "peki" diyerek sevindirdi onlarý. "Yardým ederlerse yapacaðý" þartýný ekledi ardýndan. Torunlar,  itiraz etmedikleri gibi hemen iþe baþlayacaklarýný belirttiler.  Dede, uyduruktan birer iþ verdi bunlara. Ýþte o zaman büyük torun, "Dede, sen maketçi misin?"diye sordu."Maketçi Dede'yim," dedi bizimki. Çocuklar güldü. Büyük torunun dalga geçercesine "Maketçi Dede" demesine hemen öbür ikili de katýldý. Torunlar, bir saat zor durabildiler. Her biri bir bahane uydurarak ayrýldý odadan. Çocuklar yardýmda kaytarsalar da bizimki, söz verdiði gibi dönen ve çevresine ýþýk saçan birer ufo yapýverdi onlara.

            Maket yaparken, müzik setinden Türk Sanat ve Türk Halk müziði dinliyordu sürekli. (Kim mi? Tabi bizimki.) At ve merkep sýrtýnda kaynaðýna giderek türküleri notaya alýp topluma kazandýran Muzaffer Sarýsözen'i takdir etti. Hisarlý Ahmet'i, Aþýk Veysel'i, Aþýk Peymani'yi, Aþýk Davut Sulari'yi,  Aþýk Daimi'yi, Neþet Ertaþ'ý ve nice halk ozanýyla sanatçýlarý daha iyi tanýma fýrsatý buldu. Türk sanat müziðinde ise, Dede Efendi,  Bimen Þen, Yesari Asým Ersoy,  Sadettin Kaynak ve Yusuf Nalkesen gibi deðerli onlarca bestekarý daha iyi öðrenmiþ  oldu. Þarký ve türkülere eþlik eti çok kez. Öyle ki, þarký ve türkü daðarcýðýna bereket yaðdý...

            Maket yapmak onun için bir  hobiydi. Ýnternette bulduðu figürlerde bazý deðiþiklikler yaparak uygulamaya geçiyordu. Iþýklandýrmaya da ayrýca önem veriyordu. Bunu saðlamanýn yolu da, elektrik bilgisinden biraz nasiplenmekten geçiyordu.  Bizim ki, çok fazla ilgi duyduðu için özellikle elektrik baðlantýlarý yönünden deneyimliydi. Her mekan deðiþiminde, evin tüm elektrik baðlantýlarýný kendisi yapardý. Avizelerdeki lambalarýn ayrý ayrý yanmalarýný bile. Sadece elektrik deðil, su tesisatýndaki her olumsuzluðu kendisi giderirdi. Kombi dahil, beyazý eþyalarýn beyin fonksiyonlarý dýþýnda tamirci sokmazdý evine. (On parmaðýnda on marifet, iþte buna denir.) Maketlerdeki elektrik düzeni onun için çok kolaydý. Ayrýca, adaptörler vasýtasýyla düþük voltlu akým  kullanýmý nedeniyle elektrikle iyicene senli benli oluyordu. Iþýklandýrmada, lehim yapmak gerekiyordu. Bunu, bir televizyon tamircisinden öðrendi. Bir süre sonra lehim yapmada da erbap oldu. Öyle ki, ince lehim teli kullanmanýn daha verimli olduðunu fark etti. Yardýmcý yapýþtýrýcý öge olarak sýcak silikonun, iki üç parçanýn yapýþmasýna destek verdiðini ve bu uðraþýda yararlý olduðunu gördü. Ýþkence ve sert kýskaçlar da bu iþin olmazlarýndandý. Kesilen parçalarýn ayný ebatta olmalarýný saðlamada, sýkmalý araç gereçlerin önemi daha iyi anlaþýlýyordu. Maketçilik iþinde maket býçaðý, bir maketçinin eli ayaðýydý. O nedenle kesim iþlerinde, yirmi iki mm.lik býçaklý maket býçaðý tercih etti hep. Yapýþtýrýcý olarak, baþta derbi olmak üzere, deðiþik türde yapýþtýrýcýlar kullandý. O durumlarda penceresini açýk tuttu çok kez. Bazen unuttuðu da oluyordu tabi.  Oda içindeki koku, evin öbür taraflarýna ulaþýyordu haliyle. Kokuyu hisseden karýsý;" "Koah hastasýsýn. Bu koku ciðerlerine zarar verir," diyerek hemen tepki veriyordu.

            Doktorlarýn demesine göre, (Birkaç testten sonra tabi.) akciðerlerde hava kistleri oluþmuþ. Kötümcül olmayan baloncuk þeklindeki kistler, sigaradan kaynaklýymýþ. Elli sene o zýkkýmý içersen olacaðý oydu zaten. Bereket hava kistleri büyük deðilmiþ.

Az buz da olsa solunum yetersizliði kendisinin pek umurunda deðildi ama, karýsý ve evlatlarý bir konuda rahatsýzdýlar ve bunu açýkça belirtmekten çekinmiyorlardý. Yapýþtýrýcýlarýn kokusundan ve genzi yakan zehirli lehim dumanýndan uzak durmalýydý. Daha açýk bir ifadeyle, "maket yapmaktan vazgeçmesini istiyorlardý.  Son senelerde maket iþine, yazmadan daha fazla zaman ayýrýyordu. Bu da, temiz havaya ihtiyacý olan akciðerlere sakatlýk vermekti. Bazen maske taksa da sýkýntý verdiði için kýsa sürede alýyordu aðzýndan.  Bütün bunlara raðmen, maket yapmaktan alýkoyamýyordu kendini...

            Bir tutkuydu bu...

          Veysel Baþer