Ana Bayram           

            Yakýn tarihimizi az çok araþtýrarak okudum, yeri geldikçe okuyorum.  Olaylarý, olabildiðinde nesnel deðerlendirmeye yönelirim. Üstelik, Kurtuluþ Savaþý süresince yaþanan acýlarý, çekilen zulümleri, beliren umutlarý ve duyulan gururlarý, bizzat onlarý yaþayanlardan dinleyerek büyüdüm. Baþkomutanlýk Meydan Muharebesi’nin yapýldýðý yerleri gören biriyim. Köylerimizi yakarak kaçan, içlerinden baþkomutanlarý Trikopis’in bulunduðu on binden fazla toplu, makineli tüfekli Yunan askerine; çeteler, gönüllü cengaverler ve uzaktan takiple görevlendirilen bir bölük dað toplu süvari birliðince geçit verilmeyip, tam bir gün oyaladýklarý yerlerde savaþýn kanýtlarýna tanýk oldum. Kaya yarýðý içinde bulduðumuz insan kemiklerini, ölmüþ Yunan askerinin kemikleri sanarak tuz buz ederek çocuksu aklýmýzca öç alanlardan birisi de bendim.

            Kurtuluþ Savaþý, aklý erenler için dünyada emsali görülmemiþ milli bir mücadeledir. Kendimi, hali hazýrda aklý erenlerden biri kabul ettiðim için, Kurtuluþ Savaþý’ný kesin bir zaferle taçlandýran Baþkomutanlýk Meydan Muharebesi’nin deðeri ve bunun; 30 Aðustos Zafer Bayramý olarak kutlanmasý benim nazarýmda daha farklý.  

            Kurtuluþ Savaþý olmasaydý eðer, Fatih’in ve Ýstanbul’un alýnmasýnýn önemi olmazdý. Ýstanbul adýnda bir vilayet olmazdý. Bir zamanlar Osmanlýnýn baþkenti olan bu þehre pasaportla girmeye çalýþýlýrdý. Adýna Ýstanbul, Ýslambol deðil, Konstantinopolis denirdi. Camileri bilemem ama Ayasofya kesinkes kilise olurdu.

Gelibolu, bize býrakýlmadýðý için Çanakkale Deniz ve Kara zaferleri, kimsenin umurunda olmazdý. Trakya Ovasý, Vardar Ovasý gibi ellerin bereket kaynaðý olurdu.

            Alpaslan ve Malazgirt de önemsenmezdi. Oralarý Ermenilere ait olurdu. Malazgirt’te tören yapmayý býrakýn, oralarý gezip görmeye bile izin verilmezdi.  

            Elini kolunu sallayarak gidilmezdi Bursa’ya, Ýzmir’e, Aydýn ve Muðla’ya. Bodrumda, Marmaris’te yazlýk yatýrmak mý? Hadi caným sende. Çadýr bile kurdurmazlardý…

            Sevr’de sana verilmediði, padiþah ve hükümeti buna eyvallah dediði Antalya’ya, Mersin’e, Adana’da gidemezdin. Antep, Ayýntep kalýrdý. Gazilik göremezdi. Urfa, Þanlý olamazdý. Maraþ, Kahraman’ lýðýyla anýlmaz, dondurmasýyla anýlýrdý, belki…

Diyarbakýr, Van, Erzurum’a, Iðdýr ve Kars’a uzaktan el sallanýrdý.

Doðu Karadeniz’deki þehirlerden Trabzon, kesinkes Pontus devletinin baþþehri olurdu.

Buralarda kalan Türkler, ikinci sýnýf vatandaþ olurlardý.

Kurtuluþ Savaþý’yla bu þehirler yabancýlarýn olmadý. Türklerin ve Türkiye Cumhuriyet’inin yiðit birer þehri oldular.

Ha; Kurtuluþ Savaþý olmasaydý eðer, 19 Mayýs  Gençlik ve Spor Bayramý da olmazdý. Keza, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramý da yapýlmazdý. Hele hele 29 Ekim Cumhuriyet Bayramý’nýn esamesi bile okunmazdý. 

Bütün bunlar gösteriyor ki, bizim resmi en büyük bayramýmýz, yani ana bayramýmýz 30 Aðustos Zafer Bayramý…

Millet olarak biz bu büyük bayramý Yüce Allah’ýn, Türk Milletine bir nimeti bildiðim Atatürk’ün önderliðinde kazandýk. Atatürk olmasaydý eðer, 30 Aðustos da olmazdý…

30 Aðustos Zafer Bayramý kutlu olsun… 

Not: Þehit Sancaktar anýtýnda her sene 30 Aðustos günü tören yapýlýr. Dilerim bu sene de Þehit Sancaktar bu törenden mahrum kalmaz… Buradaki törene ilk gidiþim, bin dokuz yüz elli sekiz yýlýydý.

Veysel Baþer.