Çise ve Sarýkýz öyküsünü yýllar önce yazmýþ ve bazý edebiyat sitelerinde yayýnlamýþtým. Sitemizde de yayýnlandýðýmý sanýyordum. Nasýlsa unutmuþum meðer.  Öykü sayfama, daha geniþ olarak yer alacak. Geogle gibi arama motorlarýnda “Çise” ya da “Sarýkýz” yazýldýðýnda Edebiyat evi sitesi çýkmalý. Ayrýca bu öykü çok beðenilmiþ ki, FORMÝSTAN, FORUMSAL NET VE MAÝN BOARD (2016) siteleri de iznimi almadan öyküyü kendi sitelerine koymuþlar.  Adýmý yazdýklarý için sorun yapmadým.

          Sarýkýz öyküsünün geniþ bölümünü Edremit’in Çamcý köyünden yaþlý bir ozanýn anlatýmýndan dinledim. Orman Bölge Þefliði görevlerim sýrasýnda Kazdaðý ve civarýnda çok dolaþtým. Sarýkýz’la ilgili farklý anlatýmlara tanýk oldum.  Ayrýca, Kazdaðý’nýn zirvesini gezdim. Daðýlmýþ kaz avlularýný gördüm. Babadað Tepe’sine çýktým. Sarýkýz’ýn türbesinde, sandukasýna el deðdirdim. Sarýkýz’ýn ruhuna Fatiha okudum. Taþ avlularý dolandým. Dolaysýyla Sarýkýz’la ilgili anlatý bir baþka yazýlýmdan alýnmýþ deðildir. Anlatýlarý derleme ve araþtýrma sonucu iþte bu Sarýkýz öyküsü oluþturuldu. Uzun soluklu bir çalýþmama Sarýkýz öyküsünü de kattým. Bir bütünlük olmasý için çalýþmamdan, “Sarýkýz” öyküsünü “Çise ve Sarýkýz” olarak alýntý yaptým.

      Öykü, uzun olmalý ki, okunmalýk olsun.

       Çise, gece söylediklerini sabahýn köründe yerine getirerek kahvaltý yaptýrdý babasýna. Az azdan kendi katýldý tabii. Hazýrlýðýný tamamlayan babasýný öperek, tatlý dille, güler yüzle ve hayýr dualarýyla uðurladý Ýzmir’e. Bunun duruluðu ve dalgýnlýðýyla geniþ balkonda otururken çarþaf gibi denizde zýplayan balýk görünce gülümsedi. Baþka zýplayan balýk görmek için deniz üzerinde ilerleyen bakýþý karþýlara kaydý. Akçay, Altýnoluk taraflarýna. Baþýný kaldýrmasýyla Kazdaðý’na yaslandý ve giderek daðýn zirvesine ulaþtý bakýþlarý. Koyu yeþile bürünen dað o kadar yakýn görünüyordu ki, balýk gibi zýplayamasa bile badi badi  adýmlarla zirvesine çýkasý geldi. Sarýkýz gibi kaz gütme özlemi duyunca derin düþünceye daldý…

        Evvelki yýlýn kasým ayýnda, Edremit’in Kazdaðý eteðindeki bir köye düðüne gitmiþlerdi. Oðlunu everen adam, iki büyük kamyonuyla babasý ve yakýnlarýnýn inþaat þirketine demir, çimento, tuðla gibi inþaat malzemeleri taþýyan birisi olunca, neredeyse hýsým akrabanýn tamamý düðüne davet edilmiþti. Çise, Alevi köyüne gideceklerini yolda, babasýndan öðrenmiþti. Alevilik, Sünnilik konularýný bilmezdi. Merak da etmezdi. Düðün sahipleri ve köylülerce çok sýcak karþýlanmýþlardý. Ýlk defa bir köy düðününe gelmenin heyecanýný duyarken lisedeki arkadaþlarýyla karþýlaþmasýnýn ve onlarýn Alevi olduðunu bilmemenin þaþkýnlýðýný yaþamýþtý. Kýzlarýn, rengarenk yöresel giysilerine bayýlmýþtý.

       Çise, dört beþ kez videoda seyrettiði o düðünü bu defa hayalen yaþamak istedi.

       Köyün meydaný, sandalye, masa ve kalas-tahta oturaklarla çevriliydi. Konuk olarak gelenler öndeki masalarýn çevresine konulmuþ sandalyelerde otururken Türkmenler, arkadaki kalas oturaklardaydý. Türkmen kadýnlarý ve küçüklü büyüklü kýzlarý pek allý pullu, iþlemeli, çeþitli renklerdeki giysiler içindelerdi.  Sahne gibi boþluðun bir kenarýnda, gelin ve damat oturuyordu.  Gelin güzel ve güleç yüzlüydü. Damatsa biraz kibar görünümlüydü. Otantik desenli ipekten, kaftan türü bir giysi vardý gelinin üzerinde. Alný, üç sýralý altýn paralarla kaplýydý. Kýzlarýn demesine göre, paralarýn baðlý olduðu baþlýða terlik denirmiþ. Bunu dýþýnda, baþka renkli ipekliler de vardý gelin baþýnda.

       Davul, zurna, klarnet, keman, darbuka çalanlar maharetlerini ortaya dökmeye baþlayýnca doluverdi meydan. Gelin ve damat da katýldý kalabalýða. Mahalli ve geleneksel oyunlar oynandý. Halaylar çekildi. Hem de kadýnlý erkekli. Çise, önce Nur kardeþliðiyle kalktý oyuna. Sonrasýnda hýsýmlarýnýn yaný sýra annesi ve babasýyla oynadý. Köydeki ve düðüne gelen diðer kýz arkadaþlarýyla karþýlýklý göbek attý. En çok dikkatini çeken olgu, gelin ve damadýn baþý üzerine para döndürülürken  “Caboo!” denmesiydi. Yere dökülen paralarý çalgýcýlardan biri hemen alýp cebe indiriyordu. “Cabo” yapanlarýn ardý arkasý kesilmiyordu. Fýrsat bulup, gelin üzerinde “Cabo” yaptý. Yere düþen kaðýt parasýnýn kapýlýrcasýna alýnmasana pek güldü…                    

       Oyun faslý bitince, halk ozaný diye tanýtýlan bir adam geçti mikrofon baþýna. Baþýnda kasket vardý. Boynunda da, omuzlarýnda aþaðýya uçlarý epey sarkýk sarý üstlük. Bir elinde de sazý. Herkes sandý ki ozan, sazýnýn döþüne vuracaðý tezenesiyle türkü ve oyun havalarý döktürecek… Öyle olmadý. Sazýn tellerinden yanýk ezgiler döküldü önce. Ardýndan da ozan, köylerine gelerek düðünlerine renk katan konuklarýný muhabbetle selamladýðýný söyledi. Ayrým kayýrým olmadan ortak oyunlardan son derece mutlu olduðunu belirtip sazýnýn tellerine dokundurdu mýzrabýný.  Dokunaklý bir ezgi yayýldý meydana. 

       “Keþke, Sarýkýz’la sevdiði oðlanýn düðünleri de böyle yapýlsaydý!” diye seslendi Ozan. Sazýnýn sesini kýsýp;  “Çanakkale ve Edremit yörelerinde yaþayan Aleviler kendilerini Türkmen tanýmlarlar,” diyerek sürdürdü konuþmasýný. “Men Türk derler. Ben de, men Türk bir ozaným. Biz ozanlar, yüreðimizden coþup gelenlerin yaný sýra, yüzyýllardan beri destanlarý, yiðitlikleri ve dilden dile akan söylenceleri yeni kuþaklara taþýyan aktarýcýlarýz. Geçmiþ iyi bilinirse, geleceðe doðru yön verilir. Biz ozanlar buna hizmet ederiz.”

       Ozan, sazýnýn tellerine öyle bir dokundu ki, yürekleri titretti adeta.

       “Yýllar yýllar öncesi, Kazdaðý’nýn bu yakasýndaki Türkmen köylerinin birinde bir kýz yaþýyordu,” diyerek anlatýma geçti Ozan. “Saçlarý, altýn sarýsýydý. Sarýkýz* diyorlardý ona. Kazdaðý göknarýnýn fidaný kadar narin yapýlý ve onun ibreleri gibi yeþile çalýyordu gözleri. Hani o ibrelere çið ya da yaðmur damlalarý düþer de güneþte parlar ya, Sarýkýz’ýn gözleri de öyle ýþýyordu… Öylesine güzeldi ki, bir gören bakýþýný çekemiyordu ondan... Kaz güdüyordu bu güzeller güzeli Sarýkýz. Henüz, on beþine yeni girdiði halde, Türkmen oðlanlarýnýn sevdalýsý, ana ve babalarýn gelin adayý oluyordu. Sarýkýz’ýn babasý, kimsenin hatýrýný kýrmak istemiyordu. Sarýkýz’ým, on sekiz yaþýna erdiðinde, kimi tercih ederse damadým ve dünürüm onlardýr diyordu. Eline, beline ve diline sahip olmak, Türkmenlerin en önde gelen deðerleridir. O nedenle, Türkmen köylerinin gençleri, Sarýkýz’a askýntý olmuyor, analarý ve babalarý da, baba evinin eþiðini aþýndýrmýyorlardý.”

       Ozan, soluklanmak için, sazýnýn tellerine biraz fazla dokundurdu penasýný. Ezgileri duyan, Rodrigo’nun gitar konçertosu sanýrdý.  Meydana yayýlan ezgiler öylesine dokunaklýydý ki…

      “Günler, aylar, mevsimler ve yýllar geçti,” diyerek yine dillendi ozan. “Kaz çobaný Sarýkýz, büyüyüp, selvi boylu oldu. Güzelliðine bir güzellik daha kattý. Sarýkýz’ý gördükçe içleri giden Türkmen gençleri, þunun þurasýnda ne kaldý diyerek, Sarýkýz’ýn on sekiz yaþýna ayak basmasýný özlemle bekliyorlardý. Geçen her güne çentik atýyorlardý adeta. On sekiz yaþýna bir ay kala Sarýkýz, köyün epey aþaðýsýndaki çayýrlýkta kazlarýný güderken bir oðlanla karþýlaþtý. Oðlan, bir peri kýzýyla karþýlaþtýðýný sanmýþ olmalý ki, bakýþlarýný çekemedi dünya güzeli kýzdan. Oðlanýn yanýk bakýþýyla da Sarýkýz’ýn taze yüreði pýrpýr ediverdi. Ýki gün sonra ayný yere kazlarýný götürdüðünde yine karþýlaþtý oðlanla. Utangaç bakýþlar gülümseyiþe dönüþtükçe Sarýkýz’ýn yüreðinde farklý bir sevgi yeþermeye baþladý. Aþktý bu… Yürekte yeþeren sevginin çiçeðe dönüþmesiydi. Sarýkýz’ýn yüreði öyle bir okþanýyordu ki, bu güzel duygu hiç bitmesin istiyordu. Bu yürek sevdasý onu, gün aþýrý kazlarýný o çayýra götürmeye yöneltiyordu. Oðlanla buluþunca gönülleri çaðlarcasýna akýyordu birbirlerine. Daha da güzel ve mutlu günler umarlarken… Özde Türk ve temelde ayný inançta olduklarý halde ne yazýk ki Alevi-Sünni ayrýmcýlýðý olanca acýmasýzlýðýyla balyoz gibi iniverdi tepelerine... Ýki tarafýn sevgiden nasipsiz tutucu katý yüreklileri, böyle bir sevdaya þiddetle karþý çýkýyorlardý. Alevi bir kýz, Sünni bir oðlana giderse, kendilerine uydurulurmuþ. Uymak istemezse eðer, yaptýðý yemek yenilmez, diktiði giyilmez, evin bereketi gidermiþ gibi safsatalarla hor görülüp dýþlanýrmýþ. Alevi gencine giden Sünni kýzýn da, imaný zedelenir, görgüsü deðiþirmiþ. Ýþte böyle saçma sapan ön yargýlarla sevdalý yürekler, Kazdaðý’nýn yaðlý çam çýrasý gibi yanýyordu… Öyle ki, kimi zaman Alevi bir oðlanýn Sünni bir kýzý sevmesi övgü ve destek görürken, Sünni bir oðlana gönül veren Sarýkýz’a bu hak çok görülüyordu. Aleviliði hor görmekle suçlanýyordu Sarýkýz. Sünni oðlaný, Türkmen oðlanlara tercih etmekle itham ediliyordu. Aslý astarý olmayan iðrenç iftiralara uðruyordu. Sevdalýsý olabilmek için yanýp tutuþan oðlanlar, Sarýkýz’a düþman kesiliyor, gelinim olsun diye can atan oðlan analarýyla babalarý, Sarýkýz’a öfke kusuyorlardý. Köydeki Alevi büyüklerince, savunma hakký bile tanýnmadan Sarýkýz hakkýnda ölüm fermaný verildi. Güzeller güzeli Sarýkýz, insanlýk deðerlerine aykýrý bir töreye kurbaný ediliyordu... Fermanýn yerine getirilmesi görevi de ilk baþta babaya düþüyordu. Aksi takdirde düþkün kabul edilecek, eþ dost selamý sabahý kesecekti. Baba, toplumdan dýþlanarak düþkün olmamayý kýzýna tercih etti. Kazlarý birlikte gütme bahanesiyle kýzýný ormana götürdü. Öldürüleceðini anlayan Sarýkýz; Ben sadece gönül verdim. Sevdalýmýn eli, elime bile deðmedi. Bana yapýlan kara çalmalara asla inanma dedi babasýna. Yalvarýp yakarsa da babasýnýn taþlaþan yüreðini yumuþatamadý. Vedalaþtýðý kazlarý, kovaladýðý halde yanýndan ayrýlmýyordu. Üstelik, Sarýkýz’ý ortalarýna alýyorlardý. Kazlarýn bu garip davranýþýndan etkilendi Sarýkýz’ýn babasý. Yüreði yumuþamasa da kýzýyla kazlarýn bu denli baðlýlýðýndan ürküp korktu. Boðarak öldürmeye çekindiði kýzýný, kazlarýyla birlikte Kazdaðý’nýn zirvesine götürüp, ýssýz dað baþýnda yazgýsýyla baþ baþa býraktý.”

       Derinden sesli soluk veren ozan, kýsa süre sazýnýn tellerine dokundu. Su içerek boðazýný ýslatmasýnýn ardýndan; “Dað baþýna atýlmakla yýlgýnlýk göstermeyen Sarýkýz,” diyerek anlatýmýna devam etti. “Daðýn zirvesinde her gece ateþ yaktý. Gönül verdiði oðlan görüp gelsin diye… Günler, aylar geçti. Sünni oðlan, Kazdaðý’nda yanan ateþi ve dumaný göremediði için gelemedi. Alevi kýzý senin neyine gerek? Bize uymaz denilerek ona da baský uygulanmýþtý. Sarýkýz’ýn, babasý tarafýndan öldürüldüðünü duyduðunda ise aklýný çývdýrýp, alýp baþýný gitmiþ, bir daha da kendinden haber alýnamamýþtý.  Yaz, güze yaslandý. Güz de kýþa yer açtý. Kýþ da ilkyaza býraktý yerini. Sarýkýz, Kazdaðý’nda hep yaktý durdu ateþi… Sarýkýz’ýn babasý, Kazdaðý’nýn zirvesinde yakýlan ateþi gördükçe kýzýnýn yaþadýðýna seviniyordu. Baba yüreði bu. Çok katý da olsa bir süre sonra yumuþuyordu. Sarýkýz’ýn babasýnda da böyle oldu. Kýzýna yapýlan haksýzlýða boyun eðdiði için sürekli kendine kahrediyordu zaten. Düþkün olmamak için kýzýna kýymak istediðinden dolayý vicdan azabý da çekiyordu. Kýzýna duyduðu özleme bu acýlar da eklenince daha fazla dayanamayýp Kazdaðý’nýn zirvesine yol eyledi. Kazlar, yine Sarýkýz’a yaklaþtýrmadýlar babayý. Ortalarýna aldýklarý Sarýkýz’ý korurlarken, baðrýþarak babayý ýsýrmak istediler. Kazdaðý zirvesinde kanatlarý geliþen kazlardan bazýlarý, saldýrmak üzere uçarak havalandý. Babasýnýn kötü niyetle gelmediðini anlayan Sarýkýz, kazalarýný sakinleþtirdi. Hasretle birbirlerine sarýlan baba kýz, uzun uzadýya aðlaþtýlar. O günden sonra Sarýkýz’ý yalnýz býrakmadý babasý. Kazlarý birlikte güttüler. Daðýn düzlüðünde taþlarla geniþ kaz avlularý yaptýlar. Sarýkýz’ýn kazlarý bir gün, Edremit Körfezi’ne bir beyaz bulut gibi akýverdiler. Sarýkýz, kazlarýnýn kendisini terk ediþine o kadar çok üzülüp aðladý ki… Gözyaþlarý yaðmur gibi yaðdý Kazdaðý’na… Aramýza babam girdiði için kazlar beni terk etti diye yakýndý. Onlarla öyle bir can olmuþ ki, keþke babam gelmeseydi diyecek kadar yandý kazlarýnýn uçup gitmesine. Aþaðýdaki ormana mantar toplamak üzere gidip sýrtýyla odun getiren babasýna kazlarýn kaçtýðýný söyledi. Kýzýnýn aðlamasýna dayanamayan baba; Üzülme yavrum. Ben sana baþka kaz bulurum ama senin gibi evlat bulamam diyerek onu teselli etmek istedi. Tam o sýrada kazlar geri geldi. Sarýkýz, öylesine çok sevindi ki, sarmaladýðý kazlarýný öptü. Kazlarýn gidiþini babasýna baðladýðý için sevecen yüreðinde incinme hissetti.”

       Halk ozaný, sazýnýn sesini yine yükseltti. Bir süre devam ettirdiði farklý ezgisinden sonra sazýnýn tellerine dokunuþunu yavaþlatýp; “Yýllar sonra babasýný yitirdi Sarýkýz,” diyerek devam etti öyküye. “Çok… çok üzüldü. Aðýtlar yaktý. Gözyaþlarýyla bir defa daha yaðmur gibi ýsladý Kazdaðý’ný. Daðýn en yüksek tepesine gömdü babasýný. Tepeye de, Bundan sonra senin adýn Babadað olsun dedi. Sarýkýz, kazlarýyla baþ baþa kaldý yine. Örfleri katý olsa da yüreði insan sevgisiyle yoðrulmuþ Türkmenler, Sarýkýz’a haksýzlýk yaptýklarýný kabul edip, köye dönmesi için yalvarýp, yakardýlar. Sarýkýz, benim yerim Kazdaðý dedi onlara. Alevi dedeleri de ikna edemedi Sarýkýz’ý, O hep, kazlarýyla birlikte Kazdaðý’nda kalmayý yeðledi. Öldüðümde beni, körfezi iyi gören bir tepeye gömün, vasiyetinde bulundu sadece. Gönül verdiði oðlanýn kendisi gelmese bile öldüðünde ruhu gelir diye… Yýllar yýllarý kovaladý ve yaþlandý Sarýkýz. Türkmenler, her hafta Sarýkýz’ý görmeye, yiyecek içeceðini vermeye, kazlarý yemlemeye çýkýyorlardý Kazdaðý’na. Bir gün taþ avlularýn bulunduðu yere geldiklerinde, kaz tüylerinin uçuþtuðunu gördüler. Taþ avlularýn bir köþesine yaklaþtýklarýnda, kazlarýn toplu halde baðrýþtýklarýný duyunca endiþeye kapýldýlar. Kazlarýn, uzun boyunlu baþýný sallayýþlarýný görüp, aðlarcasýna ses çýkardýklarýný duyunca iyicene kaygýlandýlar. Oraya vardýklarýnda kazlarýn, gagalarýyla yolduklarý tüylerini, sýrtüstü yerde uzanan Sarýkýz’ýn üzerine attýklarýný gördüklerinde donup kaldýlar. Allý pullu terlikli gelin baþlýðý ve rengarenk giysiler içinde gelin olamayan Sarýkýz’ýn, kazlarýnýn tüyleriyle yaptýklarý bembeyaz gelinlik içinde ruhunu teslim ettiðini gördüklerinde gözlerine söz dinletemediler.  Aðlaþtýlar. Allah’ýn bir hikmeti gördüler olan biteni… Sarýkýz’ý, kadýn bir evliya gören Türkmenler, vefa borcu ötesinde dileðini yerine getirdiler. Edremit Körfezi’ni çok iyi gören bir tepeye defnedildi Sarýkýz. Yaþamýna uygun, taþlarla yapýlan bir türbe içine alýndý mezarý. Kazlarý için de, yabani hayvanlar zarar vermesin diye tepenin eteðine, çepeçevre kuru taþ duvar örüldü. Sarýkýz’ýn kazlarý, Sarýkýz Tepesi’nde de yalnýz býrakmadýlar Sarýkýz’ý. Türkmenlerin getirdiði yemleri yemeyip, her sabah yaylým için körfeze akýyorlardý bir beyaz bulut gibi. Akþama doðru dönüyorlardý. Hiçbiri yumurtlamýyordu. Dolaysýyla kuluçkaya yatan olmuyordu. Yeni yavru olmadýðý gibi her gün biri eksiliyordu. Günler aylar sonra tek bir kaz kaldý. Yalnýz gitti yaylýma. Dönüþte, boz bir kazla geldi Sarýkýz Tepesi’ne. Sabah olduðunda iki kaz, denize doðru akmadý. Körfeze gölge yapan beyaz bir bulut kümesine doðru kanat çýrptýlar. Buluta girdikten sonra bir daha geriye dönmediler. Bulutlara giden o iki kazýn, Sarýkýz ve gönül verdiði Sünni oðlan olduðuna inanýldý... Sarýkýz Tepesi’ne giderseniz eðer, Sarýkýz’ýn, taþ duvarlarla çevrili avlular içinde kazlarýyla birlikte gezindiðini sanýr, bakýnýrsýnýz. Sarýkýz’ýn basit türbesine girip, mezarý baþýnda ruhuna Fatiha okuduðunuzda, yüreðinizdeki insan sevgisinin bereketlendiðini hissedersiniz…”

       Ýçli soluk verdi Çise. Üniversite sýnavlarý sonrasýnda babasý, ailecek Sarýkýz’ý ziyaret etme sözü vermiþti. Olmadý. Baþkasýna yol hakký tanýmayan bir trafik magandasý oldurtmadý…

       Çise, kendisinin de yaþadýðý o elim trafik kazasýný hatýrlamak istemedi.  

       Sarýkýz tepesi hangisi diye Kazdaðý’nýn zirvelerine göz gezdirdi Çise. Bakýþlarý bir tepeye takýlý kalýrken, Kazdaðý’nýn bu güzel kýzýný hayal etti. Kaz çobaný Sarýkýz’la epey benzerlik gördü kendinde. Sarýþýn ve ipek saçlý bir kýz deðildi ama onun kadar güzel olduðuna inanýyordu. Söylencede anasý geçmediðine göre, Sarýkýz da öksüz olmalýydý. En belirgin ortak yanlarý, babalarýyla birlikte yaþamalarýydý. Kýzlarýný çok seven babalara sahip olmalarý da en önemli benzerlikleriydi. Babasýnýn da kýzý uðruna tüm varlýðýný hiçe sayacaðýna inanýyordu. Kazdaðý’ndaki babanýn, kaz çobaný güzel kýzý Sarýkýz için kazlarý hiçe saydýðý gibi...

       Bakýþlarýný Kazdaðý’ndan ayýramýyor, ormanlarýn renk deðiþimiyle yarattýðý güzelliðe bakmaya doyamýyordu Çise. Dünyadaki ilk güzellik yarýþmasýnýn Kazdaðý’nda yapýldýðý bilgisi geldi aklýna. Yarýþma nerede yapýlmýþ olabilir merakýyla Kazdaðý’nýn tepelerini ve körfeze bakan yüzünü taradý bakýþlarýyla. Güzellik yarýþmasý hakkýnda epey kafa yordu ama Paris ve altýn elma dýþýnda baþka bir þey gelmedi aklýna. Babasýna sormaya karar verdi. Bakýþlarý Kazdaðý’na çevriliyken kuþ sürüsü çarptý gözüne. Kazdaðý’nýn bir tepesinden beriye doðru geliyorlardý sanki. Sarýkýz’ýn kazlarý sandý. Kuþ sürüsünün martý olduðunu anlayýnca güldü yavaþtan. Kuþlara bakarken gözü, çýplak görünen bir tepeye takýldý. Sarýkýz’ýn türbesinin o tepede olacaðýný hissetti.

       “Seni ziyaret edeceðim Sarýkýz,”  dedi hüzünlü. “Kazlarýn gibi badi badi yürüyerek de olsa, geleceðim yanýna… Annem ve kardeþim Güneþ adýna da ziyaret edeceðim seni… Ruhlarýnýza hediye etmek üzere Fatiha okuyacaðým…”

       Korna sesi duyunca, dalgýn dünyasýndan sýyrýlýverdi Çise. Geleceklerini bildiði Nur kardeþliðiyle Ýrfan amcasýný karþýlamak üzere, vücudunun bir parçasý kabul ettiði tekerlekli sandalyesine geçti hemen. Eðimli özel yolundan hýzla inerken bile çember çevirdi…