Yerleþik duygulardan muafým bu gece ve ömrün her satýr aralýðýnda sen varsýn biraz daha ve hep: aslýnda olmasý gerekeni sona saklamýþým ve fark ettiðim ýslah olmamýþ yetim kalbin mahþer yeri kalabalýðýndan soyutlandýðým ki ait olduðum yere daha yeni sýðýndým.

Öykündüðüm hiçbir mutluluk yok inan ki ve ait olmamý gerektirecek tek hücre bile yok oysaki kendimi bir hücreye hapsolmuþ hissettiðim zamanlardan gelmekteyim.

Yorgun kýtalarý var kayýp zihnimin bir de atlas yorganý var yalnýzlýðýmýn. Vardý, demek isterdim lakin yalnýzlýðým pek bir boyutsuz üstelik dert de deðil hani ne de olsa gönlümün suru bir hýþým aþkla doldurdum kalan her bir boþluðu.

Gönül dostu bildiðim kimler geçti bu yorgun dimaðýmdan sonramý tehir ettiðim bir de öncemi yok saydýðým.

An’ýmda saklý dualarýmdasýn yine de yetmez seni sana anlatmaya ama yüce Rabbim bildikten sonra asla sorgulamýyorum da hayatý, demeyi çok yeni öðrendim.

Senlik duygulardan çýkýp…

Benlik hicranýmla kavrulduðum…

Biz olmak neymiþ, sormak bile gelmez iken aklýma…

Üç noktalý yalnýzlýðýmda hep seyrindeyim hayatýn ve ölümü teðet geçen düþlerimden de artýk sorumlu deðilim.

Bazen bir heceye düþüyor yolum aslýnda sen düþüyorsun her heceye ve açýyorum boþ sayfayý derken damlýyorum derken damýtýyorum düþüncelerimi derken saðaltýyorum acýlarýmý hep de sormadýðýn ama hep de anlattýðým; hep dinlediðin bazen susup bazen kýzgýnlýðýný gizleyemediðin…

Sorup soracaðým ne kaldý ki?

Sormayý unuttum dünden beri aslýnda kendimi unuttum senden beri.

Seni unutmayý ise denedim belki bir maruzattý belki yanýlgý belki’lerimi böldüm geceyle; geceyi böldüm dirhem dirhem; sonrama öykünen bir sancý ile hemhal oldum ve öfkemi dindiren idi merhameti Yaratýcýnýn ve ben akýl oyunlarýnda kendimce s/aklandýðým ve unuttuðum aslýnda acýlarýmý uyutup öldürdüðüm.

Bir mizansende buluþtuk belki de ya da yaftalan ne hikmetse bana muratlarýmý sunan hatta gerçekleþme ihtimali ile sadece sevip dualarýma yýðdýðým gönül hutbem: Allah katýnda neye denk düþüyorsam bil ki; sensiz geçen zamanýn artýðý bir ömürdür ben hala damarlarýma sevgiyi ve sözcükleri pompalarken.

Hazin midir ömür yoksa yetim midir varlýðým?

Neyin derdindeyse eþrafým edindiðim ile edilgen bir fiile denk düþüyorum madem, ben de matemimi büyütür sevgiyi çoðaltýrým ve Hakkýn nazarýnda en hüzünlü kalp olmayý da þeref bilirim.

Günlük kaygýlardan uzaðým artýk sanýrým bataklýða saplanan hayallerimi kurtarmayý baþardým ve yavaþ yavaþ büyümeyi de.

Kaknem sýfatlara düþtükçe zalimin yolu pek bir muteber sanýyorlar pay ettikleri nefreti hele ki yüreklerindeki siyahlýk yüzlerine yansýdýkça daha bir sever oldum aynalarý lakin bildiðin aynalardan deðil yine Hak nezdinde bazen bir tufan bazense Kuran surelerinden mýrýldandýðým hem de aþkýn verdiði þevk ile kendimi sana ve O’na daha da yaklaþýrken bulduðum.

Bilemezsin zira bilmene asla izin vermem.

Sevemezsin de benim gibi zira sevmekle mesul olduðun baþka insanlar var lakin sevdiðimiz ortak varlýk sadece ve yine Allah’ýn rahmetine ve enginliðine sýðýnýp Allah dostu olduðumuz gerçeði gerisi sadece benle kalbim arasýnda.

Dediðim dedik bir insan olmayý zaten beceremedim zira dediðim hiçbir þeyi ispatlama gücü bulamadým kendimde bu yüzden sessizliðimle ve yalnýzlýðýmla avunuyorum aslýnda avuttuðum kadar da avurtlarýmda çökkün yýllarýn izi var, demekten imtina ediyorum hele ki çocuktan farkým yok iken belli ki bu, görünüþüme de yansýyor ve yaþsýz olmayý becerdim de.

Yasýma da kimse laf etmesin hani yoksa ben ben’i yaratamazdým elbette Allah’ýn bahþettiði bir ben ve benim de içimde saklý tuttuðum ben’e eriþmem… kolay olmadý inan ki ama zoru seven bir insansan pek de dert deðil buna gücün yeter yetmez zaten Ýlahi Gücün yardýmýyla aþtýðým sayýsýz engelden sadece biri.

Denmeyecek ne varsa söylemiþ olabilirim belki de rotamý kaybetmemek adýna idi bunca kýzgýnlýðým derken rotamý sabit kýlmayý baþardým ve gördüm ki; pek bir gereksizmiþ bunca söyleme tanýklýðým ve ev sahipliði yapmýþ olmam elbette olan sana oldu ya da diðer insanlara ne de olsa söylenmedik tek cümlem kalmamýþtý lakin bu bir kurgu olmadý asla yine de aklýmý kurcalayan ne ise hayli yordu beni ve çevremdekileri de.

Aklýmýn ermediði bir dünya yine de akýl oyunlarýndan nasiplendiðim kadarý ile kendime yetmeyi öðrendim iþte bu yüzden haricimdekilere yetip yetmeme konusunda artýk endiþe duymuyorum hele ki insanlýk yetinmeyi ve sevmeyi iyice boþlamýþken.

Gönül borcum var kâinata.

Aklýmýn titrek iplerinde kuklalar var ve her biri geçen zamanýn örtüsünü kaldýrdýðým içimdeki diðer ben’ler.

Þimdimle iþtigalim ama öncemi de mühürlemedim.

Bazen açýyorum kara kaplý defteri bazense pembeler konduruyorum satýrlara derken þiirler boca ediyorum ve emir verdiðim zihnimle aþmam gereken yollarý ve engelleri aþýyorum yine yazarak ve yine severek ve en çok da seni ama Allah’tan sonra.

Saklý tuttuðum sadece iyi niyetim ve bir de içimdeki mýzmýz çocuk gerçi kirli elleri ile her sayfaya lekeler býrakýyor ama silgimle temizleyebilmekteyim o kirli sayfayý üstelik koparmadan üstelik incitmeden zaten alnýnýn pür-ü pak olduðunu söylemeye gerek var mý?

Sevgi kompartýmandayým ki bir ömürlük yolculuðumun devamý yalnýzca farklý bu sefer yüreðimin seferi.

Her gittiðim yere seni de götürüyorum ve kalemimi.

Kalem sensiz olmuyor; sen ise kalemsiz.

Ben zaten hiçim siz ikiniz olmadan.

Tebessüm ettiðini hissediyorum ve sadece diliyorum ki; bu tebessümün asla solmasýn.

Hayat sonlansa da ansýzýn…

Sýzým geçmese de bir ömür…

Sevmekten kimse muaf tutamaz beni hem sevdiðim kadar çocuðum; çocuk olduðum kadar da sevgi dolu ve kelimelerin gücüne inanýyorum aslýmý serdiðim yine aslýma erdiðim aslýnda doðduðum günkü kadar umut ve hayat dolu.

Kendine iyi bak.