Yarým adalarýmýn beli bükük, saflýðýn saf tuttuðu o sahilden selam ediyorum yüreðine.

Güneþin batýþýný görmüyorum kaç gündür ve zifiri karanlýðýn nasýl oluyor da yirmi dört saati esir ettiðini aklým almýyor.

Yalýn düþlerime kýydým sonunda ben ki pembe bulutlarýn tozuna dahi hasretim.

Günü birlik üzüntülerim ne ki? Günden güne uzuyor içimdeki gölge.

Sahibi olduðum kalemi terk ettim kaç zaman aslýnda bana sahip çýkan bir dostu dahi görmezden geliyorum.

Yürek iþçiliði bildiðim ne ise darmadumaným kaç gündür, esefle yýkadýðým hüznüme deðer biçmesin kimse. Ben, kelaynak kuþlarýna özendiðimden beri de onlara ilk kez imreniyorum.

Görüntü ve ses kirliliði var ekranlarda aslýnda þehrin havasýnda asýlý bir buz kütlesi var. Yeni yýla þunun þurasýnda kaç gün kala… Demedim, farz et sen ve sadece içimi nadasa aldýðým bu son günleri görmezden gel.

Aklýmýn duvarlarýnda çatlaklar var ve özümsediðim sýrlar filan da yok hani sadece maya tutmayan daðýnýk varlýðýmla eski üzüntülerimi dahi özledim, diyebilmek ne acý ki asla kondurmadýðým ne varsa burun burnunayým.

Dokumda uyumsuz bir temas var, aklým karýncalanýrken ben karýnca adýmlarýyla sehven yeniðim bir poyraz ki üþüten, sorma gitsin.

Zaman tahliye etmek üzere seneyi demek ki yeni yýla hala umut dolu gözlerle bakmak olasý yine de içimdeki sýzý dayanýlmaz.

Koðuþunda imgelerin artýk kelimeler volta atmaktan yorgun belki de koðuþ aðasý þiirlerin bir yýlýný daha hücre hapsinde geçirecek.

Görüp göreceðim hangi acý mý kalmayan yeter ki kör olayým ve uzaðýmda dursun tüm acýlar.

Frekansý olmayan bir radyo istasyonu gibi, gidip gelmekte içimdeki ses ve artýk hiçbir sesle muhatap deðilim.

Aksayan bir þeyler var/dý son zamanlarda artýk her þey yaþadýðýmýn tam da aksi.

Bir yürek ki koptu kopacak yerinden.

Bir fýtrat ki; yaðmalanmak adýna yaþamaya çalýþýyor yine de umurumda deðil yaþamak zaten görüntü itibariyle bir zelzele kopmakta içimdeki dehlizlerde.

Karadan bozma bir yarýmadayým.

Aslýma binaen ise ben hep aynýyým.

Göreceklerimi not almýþtým bir kenara þimdi görmek istemediklerim için bitimsiz dualarým.

Þekli þemaili olmayan bir þehrin cüssesi. Yaðmur yalarken kaldýrýmlarý ben gün yüzü gör, diye sadece O’nunla irtibat halindeyim.

Kapýþan kapýþana evrende belli ki içimizdeki teyakkuz had safhada yine de gömdüklerimle gömeceklerim bakalým nasýl sýðacaklar içimdeki mezara ya da mezar bildiðim onca hüzün az mý gelecekte ben cehennem azabý yaþamaktan beter mi olacaðým?

Bir þahika dillenirken ben sadece merhamet ve þifa diliyorum Yaratandan senin adýna bir o kadar tüm insanlýk için yeter ki herkes aklýný zamanýndan bile evvel devþirsin.

Gün yüzlü yüzünde, gök gözlerinde kuþlar biliyorum ki acýlarýmýzý gagalýyorlar ve pencerenin önünde hiç mi hiç ekmek kýrýntýsý kalmadýðý halde hala yavru serçeler gelip gagalarýyla cama vurmakta.

Saatin kaçý vurduðunun önemi yok zaten saat de havada asýlý göreceli bir mefhum týpký içimde devinen o külüstür sarkaç gibi artýk zaman neyi ve kaçý gösteriyorsa ben görmek ya da yaþamak istemiyorum eðer ki sen yanýma yeniden gelmezsen.

Sözcüklerin de dili damaðý kurudu çünkü onlarýn isim annesi sensin. Sen olmazsan yazdýklarým neye yarar ki? Sen olmasan deðil mi ki yazmaya da son noktayý koyacaktým ve tek dileðim sözcüklerimi ve beni öksüz býrakma, anne.

Gün devindi. Senlik acýlarým kýyama duran yýldýzlar gibi gecenin þafaðý atmýþken ben zaten gökteki kýrpýk yýldýzlardan daha da kýrpýðým ve içimde teyelli ne kadar umut ve güzellik varsa hepsi bastý gitti.

Gidip gelmeyen insanlara alýþýðým ama sensizliði kaldýramam.

Zaman iri bir yaðmur damlasý gibi ve içine sýðmayan ne kaldý ki benden baþka?

Kuytulardaki sessizlikle idare ediyorum ve yarým aðýz güldüðüm günleri bile özlüyorum.

Varlýðýmýn harabelerinde eski þehirlerden yola çýkan kavimlerden baþka bir de eskimeyen gölgem zaten bana sadýk bir o kaldý bir de O.

Ve sen. Bana sadýksan sakýn gitme uzaklara. Þu kýsacýk ayrýlýk bile yüreðime çökmüþken…