Zaman zaman doðayý görmeyi seviyorum; zehirlenmiþ aðaçlarý, istilaya uðramýþ çayýrlarý, bu hýrpalanmýþ manzarayý ve seni izlemeyi seviyorum. Hijyenik apartmandan, oturduðum yerden mutasyona uðramýþ karýncalarý ve kelebekleri, hamam böceklerini, bakterilere karþý katil virüsleri, büyük düþman ordularýnýn savaþtýðýný izliyorum. Ben ve sen ve satranç; belki dýþarý çýkmalýyým kirlenmiþ yeþilin içine, kirli düþmanlarýmýn beklediði yere. Belki el ele yürümeliyiz karbondioksitli bulutlar altýnda. Hayýr, teþekkürler; hormonlu daðlara, vadilere ne gerek var? Asitli yaðmurlarda yürüyüþ mü romantik? Hayýr, teþekkürler. Karþýda parkta zaten yeterli kirlenmiþ doða var. Aðustos böceði bir atasözü sunmakta, bir bülbül cümle kurmakla meþgulken. Bir rüya görmeye ne gerek var? Ne gerek var, beni karýþtýrma bu iþlere. Söyle, sen neredesin? Artýk ben bu þehirde bir yabancýyým. Elin, aðzýn nerede? Kýzýl dudaklarýn, ela gözlerin nerede? Artýk burada yoksun, evimde. Kargalar uçuþuyor, þiirdeki gibi. Bu bir güz manzarasý; hijyenik apartmanýn buðulu penceresinin arkasýnda bir suretsin. Bu ev sensiz yok, bu ben sensiz yok. Bu mazi, bu zaman, melankolik siyah beyaz bir film karesi. Sonuna kadar seninleyim yeminlerde; seni bir daha asla unutmamak istemem…