Tensiye edilen rahmeti bir seferde yudumlamak ve içime ç/ekmek istiyorum rüzgarýný matemin.

Aþkýn ihya etmediði hangi mevsimde doðdum ben?

Aþkýn mahreminde doygun çiy taneleri olmak mýydý özrüm?

Göðe kenetlendim ve aþk diledim Tanrý’dan içimdeki yetim’e taziyeler sunan insan ve bitimsiz fermaný.

Kenetlendiðim her duyguda rencide edildim ve örtündün usul usul yine de fark edilmem kaçýnýlmazdý.

Bir bulut diledim Rabbimden ve O, bana evreni sundu bir de içimdeki ketum aþkýn bitimine ramak kaldý dirildi özlemim ve þahikasý yüreðin kanatlandý bir akþam pazarýnda iblisle pazarlýk yapan kaderin d/okunulmazlýðýnda ben bir þehir yangýnýna yol açarken.

Çürüðe çýkan hangi hükümrandý?

Hangi fermandý?

Yetim bilyelerim topa tutuldu ve kaydým da düþtüm zeminde boylu boyunca.

Önce onu gördüm.

O ise asla izahý olmayan bir parlaklýkla alamadý gözlerini hayallerden.

Bir beyit idi sýðýndým; bir terane idi aþkýn tezgâhý.

Varlýk dertli deðildi önceleri ve bin bir yeisle savurdu nidalarýný.

Öykündüðüm hiçbir aþk yoktu ki içimdeki engele takýldý.

Maviyi ýrak bilen gecenin sultanýydým belki þiirlerin saltanat sürdüðü o boþlukta ben yetim bir lokmaydým kuþlara sunarken yüreðimi ve acýlarýmý.

Sonra gördüm yeniden ne de olsa kör noktadan yeni çevirmiþtim gözlerimi aþka ve yarýnlara.

Ömrün yangýnýna mal olan ilk kývýlcým ile sevdim ansýzýn.

Mukozasý olmazýn oluru bir hicivdi aslýnda bendim terk ettiði rahmetin.

Mübalaða etmediðim kadar da uysaldým.

Zamana yenik düþen ferinde ümitlerin, yattýðým yatak döþek aþkýn rüzgârýnýn üþüttüðü.

Yaþýmla iþtigaldim ne de olsa ergen bir tufandým ve yaþýmý da görmedim sahipleneceðim yasýmý da.

Muhalif olduðum bir kýz çocuðundan yana dertliydim ne de olsa tüm gün peþimdeydi ben ise yeni yetme aþkýn minvalinde bir güvercin haber taþýdýðý âlemin de gagasýnda takýlý olduðu bir çürük yumurta adeta.

Þehrin perisi yorgundu o aralar aslýnda þehir bihaberdi yüreðimin kalabalýðýndan ben de beyhude özlemimle tutmuþken okul yolunu.

Gök kubbenin bitiminde bir redif diledim Tanrýdan ve aklýma sadýk kalmanýn verdiði öz güvenle bekçisi oldum hayatýn: gecelerin düþlerime yansýdýðý aslýnda benim, sabahýn yanýk teninde taze bir öykü olma ihtimali.

Günyüzü görmeyen tüm gölgeler takýlmýþken peþime ve evet, ben aþkýn taþkýn neferiydim; güncemde saklý tuttuklarýmý paylaþýrken arkadaþlarýmla.

Lise yýllarýnda aklýn almadýðý ne ise ve ruha iyi gelen.

Aþkýn meþesi.

Aþkýn mezesi de hep ümit iken.

Sevmeyi seviyordum madem üstelik kendimi bildim bileli.

Yürek yangýn yeri deðil miydi sanki her birimizde?

Ve bizler mikado çöpleriydik daðýlmaya ramak kala birbirinin üstüne yýðýlýp aþký talep eden ruh muydu da yürek hep sýkýþýyordu?

Sevgiye düþtü mü yolu insanýn…

Aþkýn kozasýnda örülü kýrmýz saçlarým ve akþam güneþine rast geldiðim mevsimin güzellikleri ile eski sýnýf arkadaþým olan sevgili mizacýna da asla denk düþmeyen.

Aþkýn vebaliydi madem.

Matemin de ta kendisi idi madem.

Çýkýp da yola varýp varacaðým sadece evim ve çalýþma odam iken ve defterleri karalarken baþ harfini yazdýðým sarman kedinin de düþünde hep pirzola hayali.

Gün illa ki maviydi.

Aþk ne renkti acaba?

Belki yeþil belki de kahve gözlerinde özlemin ela pýrýltýlar.

Öncem yoktu ki anlatayým.

Sonramý güncelleyecek olan ise benden hariç yanýlgýlar tuzaðý ve kulaktan kulaða yayýlan bir hikaye.

Kimlik derdim yoktu o zamanlar ve bir öz geçmiþim de ne de olsa liseyi bitirip iyi bir üniversiteye kapak atýp öz geçmiþimi kendim yazacaktým belki de aþkýn taþkýn ýrmaðýnda ben görünmezliðin þeceresine yeni bir çentik atýp da uysal ve sadýk bir evlat olma görevine binaen, en mutlu olduðum yer illa ki sevgili okulumun kapladýðý o kocaman yüzölçümü idi.

Þimdimle ferim sönmemiþken.

Ve muhalif güçlerin sayesinde aþký katýk yapan yüreklerden uzak alaycý insanlar ve güncemdeki saklý isimleri ile benim can sýnýf arkadaþlarým.

Günün muhbiri acý deðildi henüz.

Ve ben bin bir yeisle taþtým ruhumdan; soldum adým gibi ve açtým yeniden.

Açmaza girmediðim yýllarda sadece ev ile okul arasýnda rötar hakký tanýnmadan gidip geldiðim.

Babamýn cüssesi deðil de sesi yeterdi ve taþýdýðý rüzgâr.

Batýlýn gizemiydi belki de ve yorgun olmadýðým yýllarýn da uzun mesafe koþucusu olmaya aday.

Andýðýmla sözlendim.

Sevdiðim arkadaþlarýmla hasret giderdim her sabah okula gidip görmekten ve yanlarýnda olmaktan mutluluk duyduðum…

Diðer sýnýftaydý bizim prens ve okulun da en yakýþýklý lise son sýnýf hülyasý aslýnda kýzlarýn farkýndalýk kazanmadýðý sadece eðlenmek adýna çevresinden ayrýlmadýðý bir sarý papatya.

Hüsran ne idi ki?

Hüzzam makamý ise asla dinlemediðim.

Ýhanet asla aklýma gelmeyen.

Bir ikaz ya da bir sunu ya da bir kaynak belki de saf varlýðýmýn temelinin ilk atýldýðý yýllar.

Sabah sýnýfa girip de sýrama oturduðumda bulduðum o mektup ve heyecanla okumaya baþladýðým akabinde mutluluktan çaðladýðým.

Aþkýn diyez(t)i idi yazýlanlar.

Aslýnda bir sol anahtarý idi saðýmda oturan sýra arkadaþým dünyadan bihaber ve safça ona eðilip aldýðým mektubu gözüne gözüne soktuðum.

D/okunulmazlýðý var mýydý peki aþkýn?

Ya da aþk soluk yüzlü güneþin ansýzýn parladýðý bir yanardað mýydý ve içimdeki kaçkýn mevsimler.

Ayný anda bahar ve kýþ olmayý becerdiðim.

Ayný anda aðlayýp gülebildiðim.

Ayný anda ölüp yeniden doðduðum.

Ve sýnýftaki o muhalif kýz… sahi, nasýl da sevinmiþti üstelik benden asla haz etmeyen ve bunu bizzat yüzüme söyleyen.

O kýz hakkýnda tek hatýrladýðým bu deðil elbette bir o kadar inançsýzlýðý ile kaç kiþiyi safýna çekmiþti.

Mevsim bahardý yine.

Baharýn ta kendisi bendim.

Derken ulaþtý mektubun varlýðý üstelik ta Saðýr Sultana.

Ben ise çoktan ezberlemiþtim yazýlan her kelimeyi.

Kaç bin kere okudumsa yetmediydi ve her okuyuþumda yeni anlamlar ç/aðladý zihnimde.

Yorgun ve tasalý bir lise son sýnýf öðrencisi gitmiþti ve yerine gelenin de bir tanýmý yoktu.

Þehrin ýþýklarý benim için y/anýp sönüyordu.

Yüreðim zaten devasa bir Tanrý idi elimde olmadan kendime buyurduðum ne ise ve ben artýk yasýný tutmuyordum renklerin.

Yýllar, yýllar geçti üzerinden.

Bir kez bile elimi tutmayan bir sarýpapatyanýn izi ise hala saklýydý ayný yerde bir de dostlarýma, arkadaþlarýma duyduðum güven ve asla terk etmediðim rüyam; caným kadar sevdiðim bir nevi kýz kardeþim ötesinde hayatýmýn merkezinde dünya iyisi bir insan.

Asla aklýma gelmezdi ondan böyle bir þey duymak.

Asla aklýma gelmezdi onun da böyle bir oyun içinde olduðu.

Asla aklýma gelmemiþti üstelik o güne kadar, bu mektubun sahte olduðu üstelik senaryoyu yazan ve bilfiil oynayan yine sevgili sýnýf arkadaþlarýmdý ve onlarýn ele baþý kim ise… ne   fark ederdi ki bu saatten sonra?

Ben senelerimi ve tüm sevgimi verdiðim bunca insanýn alay mevzu olmuþtum madem ve mademki bir ömür saklanmýþtý benden üstelik can parem, sevgili dostum: katýk yaptýðýmýz her þey arkadaþlýðý ile gurur duyduðum ve asla elim üstünden çekmediðim…

Ýlk yenik düþmüþlüðümdü insanlýða.

Ýlk ihanet idi uðradýðým üstelik en yakýn arkadaþlarým tarafýnca kurgulanmýþ.

Ýhanetin de alayýn da fazlaca dozu k/açmýþtý gözlerime.

Ruhumdaki bina yerle yeksan olmuþtu.

Ben girmediðim bir savaþta esir düþmüþtüm ve sadece çocukluk aþkýma karþý bir geliþtirilen bir silahça vurulmuþtum.

Ne ermiþtim.

Ne de erimiþtim.

Ne de büyümüþtüm.

Seven insanlar çocuk kalmaya mahkûmdu ne de olsa ve aldatýlmaya.

Dip not: Selam...