Bir öðreti’nin ýþýðýnda daha yalpalýyorum derken özümsediðim gölgeyi içselleþtirip ara veriyorum tökezlemeye.

Lades demeyi özlediðim bir döngü aslýnda tüm derdim kendimle uzlaþmak.

Maviden çýkýp yola eflatunla cilveleþiyor içimdeki karanlýk sonra da sarý benizli bir ilah belliyorum kalemimi.

Örtmeye dahi kýyamýyorum içimdeki afacaný.

Genelde neþeli genelde sýra dýþý ve sanrýlarýn korkusuna sýðýnan bir yabancýyým da kendime.

Tütsüler yok odamda.

Yanlýþlara da yer yok hanemde.

Aslýnda bana ihtiyaç duyan bir evren de yok.

Sol anahtarýna aþýðým ben ve solluyorum saðdýcýmý.

Mezuram kayýp; sanýrým boyum biraz daha uzadý gerçekleri ne zamanki haykýrsam.

Kovulduðum köy ve kasaba sayýsýnýn ise haddi hesabý yok iken…

Örüntü misali içimdeki doðaçlama.

Aþk misali yüreðimdeki esinti.

Yalnýz bir niyazým aslýnda yalnýzlýðýmla þerh düþtüðüm cihanýn kukumav kuþuyum ve sorularýn girdabýnda içimdeki þikâyetnameyi sunuyorum insanlara.

Aþka paye vermeyen kim ise ve sevgiyi doðru dürüst telaffuz etmekten aciz…

Kök hücremle yeni bir hayat bahþetsin Tanrý diye yýrtýnýyor içimdeki atmaca oysaki atamadýðým bir hüzün bulutu var tepeme çöreklenen bir de aþka toz kondurmayan ilham perim.

Her rengi saklýyorum içimde ve ben her rengin en asil sahibesiyim.

Ölümle bozdum aklýmý son zamanlarda ve ölü yazarlarla ne de olsa her birine malum oluyor benim acýlarým. Bir Allah’ýn kulu

anlamazken içimdeki derinliði sýðlarda yol alan insanlardan kaçýyorum alabildiðine.

Yenik düþtüðüm belki de kendi doðam.

Sevip sevilmeyi filan da dilemiyorum artýk.

Ýçimdeki kömür madeninde altýna banýyorum hayallerimi ve kova kova taþýyorum yeryüzüne bu sefer yüzüm gözüm siyah ben is’in içinde yine de ruhumun akça pakça kaldýðýna muktedir ve kendime duyduðum saygý ile bahtiyar bir ölü olmayý diliyorum.

Ölmek istiyorum ve neden diyor ahkâm sahipleri.

Seviyorum diyorum ve sorgulanýyorum.

Yazmaktan dem vuruyorum bu sefer ve tepkisizliðe denk d/üþüyorum oysaki en büyük tepki addedilen tepkisizliðe çocukluðumdan beri aþinayým.

Hücremde volta atabildiðim tek mecra þu beyaz ve huzursuz sayfa.

Ýçimden döktüðüm kurdeþene bile minnettarým en azýndan vücudum kaþýnarak tepki veriyor insanlara.

Soruyorum. Cevap yok.

Seviyorum. Kendimi unutuyorum.

Dilemeyi diliyorum sanýrým bu haz bataðýnda unutulan bakir bir sancýyým ben.

Bir vaveyla yolumu kesen.

Aþk ile ruhumu deþen âþýk mevsim.

Mayýs’a giydirdiðim hüzün elbisesi dar geliyor bedenine ve ötenazi yapýyorum þen þakrak eteklerine.

Aþký idame ettiren bir azayým bir de ayýrým gözetmeden insanlarý seven ve onlarsýz olamadýðým bir o kadar uzaðýnda durup insansýz yapamadýðým da bir gerçek.

Ölü güfteler haþin yüreklerde izdihama sebebiyet veriyor ve ben, kýrýlgan yüreðimle salýnýyorum.

Gölgeler gibiyim: savruk.

Aþk gibiyim: nüktedan.

Yol gibiyim: yürüyüp yürüyüp bitiremediðim.

Yoluma çýkanlar ve ben yoldan çýkmamak adýna gerisi geri kaçarken.

Gözümden düþen ve gözden düþtüðüm her fasýlada gözümle deðil yüreðimle görüp severken.

Aþkýn nidalarýna alýþkýn benim beynamaz ruhum oysaki insanlar aþka ve sevilmeye ihtiyaç duymuyor.

Ýçimi kemiren huzursuzluk ve anlaþýlmaya meyyal þiirler yazýyorum. Olmuyor.

Sevdiðimi ifa edince de laf salatasý, diyorlar.

Aþk diyenlere cevabým sadece yüreðimdeki yasta demlenen âþýk ve maþuk makamý yine de göz yaþý döküyorum havayý nemli kýlmak adýna:

Soytarý sitemler.

Ahkâmlar.

Ýçten pazarlýklý söylemler ve ben asla toz kondurmuyorum karþýmdakine.

Ýçimdeki laterna susmuyor aslýnda ben bir taþ plaðým.

Sunusu yiðit yüreðimin dinmiyor.

Göl durgunluðunda bir hayat dilediðimin ertesi çalkantýlý dünyalarda fink atýyorum ve sessizce ölüyorum her yazýmý noktaladýðýmda.

Oysaki üç noktalarýn insanýyým ben bir de aþka âþýk oysaki aþk demenin bir suç olduðunu belliyorum ve içimdeki yetim cümlelerin kelimeleri k/anýyor.

Bir yazara daha düþüyor yolum: David Foster Wallace.

Sonradan öðreniyorum ki… yazarýn intihar haberi edebiyat alemini derin bir þoka sokmuþ derken yalpalýyorum ve kýskanýyorum hayatýmda ilk kez birini üstelik bu dünyaya ait olmayan aslýnda diðer dünyada bile yatacak yeri olmayan. Biraz araþtýrýyorum: depresyona aþina bir yazar… Ve sayýsýz sorunu yüklenmiþ iken tek dermaný yazmak sadece yazmak.

Ne sevdikleriyle bir arada olabiliyor ne de onlarsýz kalmak isteyen bir kalem…

Gerçek bir edebiyatçý ve de iflah olmaz bir hayalperest.

Ve de hüzne yatkýn bir yazar.

Derken Slyvia Plath düþüyor aklýma ve üþüdüðümü fark ediyorum ansýzýn. Belki de Sýrça Fanus’ta sanki kendi geleceðini gören bir itiraf kitabýnda dile getirdiði…

‘’Acýnýn da her türlü vakarý imkânsýz kýlan bu anonimliði Plath’ýn da temasý:

‘’Onurlu yaþayamayan onurlu ölür.’’ (Alýntý)

Vurguladýðý üzere Plath’ýn; acýlar bir seri üretim yazan kiþinin da nasiplendiði hele ki acýyla beslenirken kalem ve ruh ikilisi…

Hayatta sahip olduðumuz o dik duruþ belki de bir abartý iken onurlu yaþama katsayýsýna eþlik eden gurur ve inanç demem o ki: hayatýn her safhasýnda yolunda gitmeyen her þey için insan illa ki bir yerde noktasýný koyup acýsýný da sabit kýlmalý…

Y/anýldýðým kadar ya da asla imkan dahilinde deðil yanlýþlardan muzdarip bir öðretiyi yok sayýp doðrucu kimliðimizden taviz vermediðimiz…

Aþkla ölümü baðdaþtýran yüreðimdeki o kara delik beni illa ki yanýna çaðýran…

Noktamý arýyorum ve bir türlü de yeltenemiyorum sonlanmaya ve sonlandýrmaya:

Ya yazacaðým ya da öleceðim…

Çýkmadýk candan kalem umudunu yitirmiyor madem…

Aradýðým nokta ile derbeder ruhuma da kocaman bir parantez açtýðým týpký bir g/örüntünün ihlali týpký hayatýmýn görmezden gelindiði üstelik henüz yazmaya baþlamadýðým ilk gençlik yýllarýnda gösterdiðim çabanýn da asla dikkate alýnmadýðý ve de bir baltaya sap olamadýðým.

Bu anlamda kalem benim baltam ve yüreðim de sapý oysaki sapýr sapýr dökülüyor içimden hüzün ve kalemi avuçlarken kimseler de bilmiyor ölümü arzuladýðýmý en azýndan ulaþmama az kaldýðým hidayeti Tanrý benden esirgemezken varsýn tüm insanlýk beni yok sayarken…