Sevgili þehir, hoþ geldim mavinin kalbine.

Ýhya edilesi acýlarý mabet bildiðim bir günün özrü ve tesellisi olarak düþtüm bu kez surlarýnda saklý satýrlara.

Aþk kelebeðinin kanatlarýnda polenler saklý, sevgili þehir ve büyümeyi ertelediðim bir ömrün coðrafyasýnda gizemler ifþa ederken rengimi, ben kelamýn dirayeti ile sýnanýp kamil bildiðim yüreklerde fink atýyorum aklýmca.

Muhabbet ettiðim gecenin örtüsünü henüz çekmedim üstüne köprülerine sen caným þehrimin.

Bir kural olduðunu bilsem de susamýyorum iþte sevgili þehir ve suskunluðuma biat bir ömür hüküm süren, cafcaflý satýrlar kuramýyorum sadece aþkýn ve inancýn hakim kýlýndýðý bir beyit olmaya özeniyorum.

Kirli dokusunda muhalif kabuslarýn, ben yüreðimin iris’inde bir þahika olmaya özeniyorum sonrasý Allah kerim dediðim deli bir ferman belki de.

Dokusunda yalnýzlýðýn sen saklýsýn, yüreðimin pervazýndaki pervasýz þehrim ve ben iklimlerin yasýný tutuyorum.

Coþkulu kinayeler konduruyor insanlar oysaki ben, muteber bir sevginin iz düþümüyüm kendimce sevdiðim aymazlýðýnda yalnýzlýðýn bir kör heceyim ya da kordan bir bilmece sobelendiðim doðasýnda aþkýn, katýksýz bir izlekte izbe bildiðim bilinmezliðin de yürekteki sarkacý belki de gidip gelen…

Derken bir imge peyda oluyor, sevgili þehrim…

Ve müfreze bir nüktedanlýk ben ki kabýma sýðamadýðým ömrün kerrat cetveliyim aþký azap yüklenmiþ; yüreði asla kirlenmemiþ bir de söyleyemediklerimi þiirlere döktüðüm ve öptüðüm vatan topraðýnda bir þehit olmayý dilediðim yüreðin hazanýnda bir de mahþerin çaðrýsýna cefa yüklediðim…

Görünmezliðin indinde kabul görmesem de.

Aþka ramak kala solsam da ansýzýn ben illa ki sevgi özleminde bir þiir olup düþüyorum senin yedi tepelerine sýðýndýðým bir bulut olmak adýna sýðdýramadýðým yere göðe coþkunun da ayak sesi ve ayak izi iken yazmaya durduðum aslýnda bir kuþ olup konduðum bucak bucak.

Yaralý bir martý olduðum aþikâr, sevgili þehrim.

Simit susamlarýnda diniyor açlýðým ve deniz kokan seni çok seviyorum belki de bir iklim dillenirken bucaðýnda þehir ýþýklarýnýn hurafeler dilleniyor gecenin bir vakti…

Muktedir olduðum hiçbir þey yok ki dualarým ve kalemim haricinde bir de sevdiðim nice insan ve nice güzellikler üstelik bihaber olduklarý ve çok uzaðýmda salýndýklarý.

Maviyle örtüþtüðüm günün bir öðreti deðeri taþýdýðý.

Aþkýn zambaðýnda unutulmuþluðum belki de bir nida iken soluduðum havanýn tok sesi ve tok gözlü molekülleri içimde devinen maruzatlarý da dile getiremezken aþkta kýyama durup kýyým uðrayan yüreðimde bin bir çetele yine çetesi izdihamýn bende illa ki bir farkýndalýk yaartýp ben tüm çekincelerimle uzaðýnda dururken insanlarýn oysaki sevdiðim kadar da ihtiyaç duyduðum ve bilumum uyumsuzlukta baþ verip ben hala sonlandýramazken mücadelemi.

Þimdi sýska bir imge sýkýþtýrdý beni köþeye ve ben esefle yýkarken yüzümü biliyorum ensemde acýlar baský yaparken ben þehadet parmaðýmla havayý kokluyor ve dokunuyorum.

Þiir yüzlü kadýnlarýn asla olmadýðý.

Þiir sesli adamlarýn azýnlýkta olduðu.

Aslýnda bir þehir dolusu þiirle sözleþip de þirin bir tebessüm sunarken evrene ve kýtlýk çeken insanlarýn sevgiden ne kadar uzakta durduðunu fark edip gizliden gizliye seyrettiðim içimdeki o mahþer yenilgisi.

Uyumadan seni uyutmalýyým ama bil ki ne ben seni unuturum ne de sen beni görmezden gelirsin.

Mavi gecenin kundaðýnda ben ölüm koklarken bil ki seni koklamadan geçmeyecek hiçbir günüm ve ömrüm yettiðinde düþlerimde saklý tutacaðým seni her be kadar bir düþ yangýný olsa da þiirin göbeðinde yorgun bir imge tadýnda katýksýz sevgimle cihat ettiðim yüreðin kabri.

Ýstanbul’un nezdinde, caným Türkiye’min, tüm Ýslam aleminin ve dostlarýmýn bayramý kutlu olsun.

Nice bayramlara Ýnþallah…