Sözlerimden Bir Demet Devam Ediyor
 

 
  Bakan gözlerin çoðunda eksik bir þey var göremediði için, insanlýðý diken sanarak dikenleri alýp hem kendi hem de diðer insanlarýn gönül’e ördüðünden dolayý idrak edemediði içindir çýrpýnmasý, yalana gerek yok göremedim demesi yeterlidir!
 
  Bir çay demle sen koksun, uzun zamandýr yanýmda yoksun, haydi gel de gönlüm neþene doysun.
 
 Gerçek olan adaleti bilmeyenler, yalanlarýyla son viraj olan ölüme, yani sondan önceki viraja girerken hayatýn içindeki gerçeði ve söylemiþ olduðu her þeyin yalan olduðu hakikatiyle yüzleþerek þoku yaþayacak Þok! Þok! Þok! Artýk geriye dönüþte yok…

  Bir roman bir þiir olup gönüllere yazýlacaðýmýza, saklanarak kaçmanýn yaþamanýn ne gereði var?
 
  Bir ömür boyu kýþ uykusuna yatmaya ne gerek var? Gülücüklerimizle uyanmak gönülleri güldürerek gülmek var iken, neden hala kýþ uykusuna uyanmamak üzere yatýyoruz?
 
  Eze eze öðrenemeyeceðiz hiç bir þeyi! Birbirimizi severek gülmeyi öðreneceðiz, ezerek yok ederek bir þey öðrenilmez, kaybedilir ancak!
 
  Ýnciterek kýrarak bir kazanç saðlayamayýz, ancak kýrarak kuruturuz, ellerimizde kuru odundan dal parçasýndan baþka bir þey geçmez, kuru dal ve odunda ancak yakýlýr, vesselam.
 
  Sanki mutsuzluk savaþýndaki piyonlarýz, mutsuzluðu yýkan mutluluðu getiren þampiyonlar olabiliriz, bizi piyon gibi kullananlarý yýkarak izin vermeyerek…
 
  Her þeyin bir izi kalýr yeryüzünde, rüzgârla yaðan karla gelen sel ile silinse de, aþkýn dudaklarda býraktýðý tat silinmez, bir ömür boyu dudakta gönülde kalýr. Hasret gönülde derin yaralar açsa da bu tadýn güzelliðiyle hasrette sabýrla çekilir.
 
  Ýnsanlar gerçekten birbirini sevmiþ olsaydý ne Mecnun çölde Leyla’sýný arardý ne Ferhat Þirin için daðlarý delerken eli boþ kalmaz birbirlerine kavuþurlardý! Gerisini de ilerisini de anlatmaya gerek yok…
 
  Ne çölde kalan Mecnunu Leyla’sý için feryadý duyuldu, ne Þirin için daðlarý delen Ferhat’ýn ne kazmanýn vuruþuyla feryat eden daðlarýn Þirin þirin diyerek, baðrýnýn yarýlmasý feryadý duyuldu. Eðer Mecnunun çöldeki feryadý periþanlýðý ve Ferhat’ýn ve daðlarýn delinirken feryadýný duysalardý Mecnun gibi kurur, daðlar gibi parça parça parçalanýrlardý. Ýnsan bu böyle duygusuz ve hissiz körlenmiþ olunca her türlü zulmü kendinden baþkasýna, reva görüyor!
 
  Yalan, dilde çýkýnca, akýldaki hakikati yanlýþ þekillendiren bir kafa karýþýklýðý fikir bulantýsý ve görme hissetme kaybýna neden olacak bir hitabet, doðruyu yanlýþ yapan bir söylem þeklidir.

Mehmet Aluç