Devre arasý ömrün.

Sükûttan bir hale yaralý þafak, hazan mahsulü ölümsüzlüðe delalet yazma coþkusunun aslýnda içimdeki yarayý d/aðladýðý.

Bir redif; bir satýr; bir nokta ve devasa bir sessizlik kopacak fýrtýnaya zemin hazýrlayan.

Süregelen ne ise eklentiler tetikliyor varlýðý.

Gün kapýda lakin karanlýk geçit vermiyor ýþýyan güne bile hicveden bir karaltý adeta tekne su alýrken yaðan rahmeti de geri savuramýyorum ve esefle sevmeye yeltenirken kendimi kopuyor kýyamet.

Ýlla ki varlýðýma rest çekecekler ve iyi ki varla yok arasý bir ambiyans sözcüklerin donduðu; hayatýn askýya alýndýðý ve alýntý mahiyetinde söylemler reþit bir ergen gibi ya da çocuk kadýn çocuk gelin ve erkeklerle kadýnlar arasýnda resmi geçit yapan çocuksa hüzünler çocuk kalmanýn da külfeti ve her nasýlsa kendimi kendime yanlýþ tanýtanlardan yana iken derdim.

Ýfa etmekle inkâr etmek arasýnda bir seçim mi mecbur kýlýndýðým?

Yetemediðimin bilincinde kendime yaptýðým inanýlmaz bir baský/basýnç nihayetinde iç basýncýn da devreye girmesi ile kendimi kaybettiðim bir yirmi dört saat yine de zor deðilmiþçesine o son yirmi dört yýlý hesaplýyorum saat bazýnda ve her yýl bir saate denk düþüyor.

Yaþýmýn ne önemi var ki ya da yaþ addedilen bir zaman kaybý iken doðurgan bir fasýla da nasýl oluyor da yitip gidiyorum?

Bir telefon trafiði ve iç sesin bastýrýldýðý.

Bir hitabet.

Bir koruk sancý.

Bir rehavet çöreklenen aslýnda asil bir sessizliðin nihayetinde en yüksek rakýma ulaþýp da çýðlýðýný duyurduðu.

Ve yine Rabbin tecellisi ile yirmi beþinci saatte az da olsa yola girmiþken hayatýn seyri.

Açlýðýn toklukla mukayesesi.

Ah, zavallý çocuk!

Yalýn bir ihtiras bedenlerden sýzan ve irin misali evreni acýtan aslýnda her duyarlý insanýn kendisini sorgulamasýna vesile.

Bir tebessüm dilerken þakýyan rahmetin aslýnda þakýrdadýðý bir med cezir ve tüm kifayetsizliðin sýradanlýðýnda sýra dýþý bir sunum güne hükmeden.

Ýç ses.

Ýç basýnç.

Þarlatan bir rivayet ne de olsa muadili ölüm ve kaçýþ.

Hizaya getiremediðim evrenin beni kendimden ettiði ve elbette tek suçlu ben iken ve illa ki suçumu itiraf edememenin ön sözünde nefrete odaklanan benlik sadece ve sadece kendinden nefret eden ve kendinden mesul.

Bir gölge bile aðýrlýðýný koymuþken.

Süt liman bir tefsire özlem duyup da karmaþanýn fitilini ateþlemiþken ve dað daða küsüp de araya nice dað girmiþken ne de olsa daðýn haberi bile yok küskün arkadaþýndan.

Ýzafi midir tüm olup biten ya bedenimde hâsýl olan o deðiþim ve sancý ve þimdi muhatap kýldýðým kendimle hesaplaþtýðým bir günün ertesi þaibeli bir izleyici olarak oturmuþken koltuða ve duygularým arasýnda zap yaparken bir minvalden dahi yoksun yörüngemi de asla sabit kýlamadýðým.

Bir marifet belki de hüznün tavan yaptýðý ve de tek açýklama getiremezken her ne hikmetse her þey yolundaymýþçasýna bir sürahi soðuk su içtiðim üstüne tüm olup bitenin.

Pervazýnda þeritlerin.

Þerit deðiþtirene göçmen kuþlarýn ne de olsa konacaklarý bir yükseklik yok sadece Kaf daðýnda ölümlü beyitler ölümlülerin aðzýnda pelesenk olup da herkesten üstün olduðunu sanan nice zavallý fani.

Hangi karede saklý peki gerçekler ve olmasý gerekenler?

Hangi alt yazý anlamlandýrabilir ki o yirmi dört saatin kefaretini?

Þimdi eðilip bükülmeden yeni baþtan sarýyorum dünün tutkularýna belki de türevi iken ölümün an geliyor ki ölümden beter bazen anlam bulamayýp adýný dahi unuturken insan.

Kayýp giden dün ve dünü ömre yayan binlerce hurafe az sonra unutup gülümsemeyi deneyeceðim yeni baþtan.

Adým yok madem.

Mademki bir titrim de yok…

O zaman yeniden tokalaþalým, bayanlar, baylar.

Ýmza:

Ýsimsiz.