YARIM KALAN ÞÝÝR

“Yüreðim yangýn yeri” dedim,

Ne ateþimi gördün, ne de söndürdün.

Bir kez gönül gözünle,

baksaydýn gözlerime

Yanardý avuçlarýn,

Yüreðimi alsaydýn ellerine.

Kayboldum gözlerinde,

Ne olur aðlama,

Yaþlanýyorum artýk,

Kalp atýþlarým yavaþladý.

Güldüðüm filimler azalýrken,

Aðladýðým þarkýlar çoðaldý.

Her gün biraz daha yalnýzlaþýyorum,

Ama þikâyetçi deðilim hâlimden,

Ciðerlerime seni dolduruyorum

Sigaramýn dumanýyla,

Kokunu sindiriyorum,

Sensizliðin hasretiyle sararmýþ,

Yalnýzlýðýmý paylaþtýðým

odamýn duvarlarýna.

O anlarýmda hep seni yaþýyorum.

Biliyorum, dönmeyeceksin,

Dönemeyeceksin.

Zararý yok,

Gelmesen de olur.

Þimdilik hâtýrâlar yetiyor bana.

Günaha mý giriyorum?

Hayâlimde saçlarýný okþarken.

Öperken cüzdanýmdaki resmini,

Bilmiyorum,

Ateþe dokunmuþ gibi yanýyor,

Ellerine deðince ellerim.

Yazamýyorum iþte,

Bu þiir de yarým kaldý.

Kalkalým yavaþ yavaþ,

Garson, getir artýk þu hesâbý,

Hasbihâlim yeter mýsralarla.

Þâir deðilim ki, þiir yazayým,

Kapatalým defteri, kitabý,

Ýçmedim, içmeyeceðim,

Zaten sarhoþtu yüreðim,

Sevdiðimin hasretiyle.

Öylesine geldim, gidiyorum,

Olmaz ya, þâyet soran olursa,

Þâir bozuntusu nerede diye, beni,

“Sararmýþ eski bir resme bakýp bakýp,

Üç beþ satýr karalayýp gitti” dersin.

“Sevdiðinin hayâline dalýp dalýp,

Sevdikçe yandý… Yandý…

Yandýkça eriyip bitti” dersin.