Güncesi yok ki mevsimin.

Mevsimin kendisi bile yok.

Yoklar kumpas kurmuþ ahlât aðacýnda þiirler asýlý:

Mekânýn cennet olsun, sevgili þair.

Mizacý da yok günün ve devrik satýrlar sanki bir ferman kimine göre çýkýþ noktasý sonlanmayan duygulara ilham veren nicesi.

Kümelenen bulutlarda körebe oynayan rüzgâr elbette hep kazanan taraf ne de olsa o akýmla istila edilen gökyüzü perde çekiyor insan ile Tanrý arasýnda yine de þüheda düþler ve gezgin hayaller gezer tavuk gibi yumurtluyor:

Önce günü.

Sonra da unutulmuþluðun bekasý ve ölen bir sevinç belki sevdalý bir þiir beyzade bir üslup ile þekilleniyor derken mersiyeler dökülüyor þairin eteðinden üzerinde hüzün hýrkasý.

Bir aðýt.

Bir ahit.

Bir düþ.

Meneviþlenen cümleler efkârýn daðýtmýþlýðýnda, anlaþýlmazlýðýn kollarýnda belki de þairin kendisi olmaktan çok yorulduðu.

Giz’in tahakkümü ve ýsrarla s/aklandýðý.

Aþkýn bir mensur düþ olduðu ve çatlak duvarlarýnda göðün hala karambola gelmemiþ bir sevinç.

Dudaklardan dökülen dualar ve sessizliðe misafir iken her þiir.

Satýr olmaya yeltenip uçuþan.

Sevip geri duran.

Kayýt altýna alýnasý zaman oysaki dokusunda hep unutulmuþluk saklý.

Latife yapýp da izdihama yol açtýðýmýz; sarkacýn týnýsýnda illa ki devingen bir rahmet gidip gelirken elbette öykündüðümüze binaen kapýlýyoruz hayatýn sýr yüklü aynalarýna sonra binlerce akis iþin içinden çýkamayýp gözlerimizi kapadýðýmýz.

Sevdalý bulut; aþký akýþkan gözyaþý.

Bir buse kondurup da ruhun rahmetine; bir nazire daha sonlanýp da içimizdeki kýyýma rest çektiðimiz.

Sancýlý þafak zaten lahit benzeri her yasakta adýmlýyor yolu ve kainatýn emrine yenik düþüyor güneþ doðmayý unutsa da acele ile kalkýp ekseninden aya ve yýldýzlara çalým atýp insanlýðý rahmeti ile kutsuyor tümden gelen öyküler aslýnda hiçlikte sonlanýrken.

Bir randýman elbette umudun alfabesi ve önü alýnamayan bir coþku þimdi sus’larýn gizeminde serler serili þehir yolsuz kalýp da surlarýnda yatýya kalan tüm sýrlarý geçiþtirirken çabuk çabuk.

Misafirler aðýrlanan.

Miadý dolan ömürden arda kalan mý?

Sonlanamaya dair bir ömrün güncesi hala nasýl oluyor da panoda asýlý?

Ve okumayý söküp göðsüne kurdele takan yaramaz bir öðrenci ne de olsa yazacaðý hikâyelere destur sundu ve bir avazda ömrünü kayýt altýna almaya söz verdi.

Ýklimsiz yüreklerde yeþeren filizlerden de medet ummalý hani ne de olsa sevdasýz ruhlar ansýzýn kuruyup çöle dönecek sýradan bir günü bir ömre denk düþüren bir vecizede atacak belki yorgunluðunu þair.

Þiir olmadan mý?

Susuz yaþamaya razý mýdýr beden?

Koruyucu imlerin telaþlý yolculuðunda sehven yenik düþer þair hele ki öznesi kayýp bir cümleden de firar edip þiir olmaya ant içmiþken.

Meali sevgi ne de olsa yazýlmaya duran þiirlerin: týpký namaza duran bir mümin gibi eksik etmediði niyazý, sevginin közünde yolculuk ifasý olmayan cümleleri eksik belleyip de þiir olarak dökülürken yüreðindeki pýrýltýlý zerreler ve uyumsuzluðunu yok sayýp yaþamaya kanat açmýþken þiirin kanatlarýna üþüþen kar taneleri gibi asla birbirine dokunmadan ve incitmeden bir diðerini kalbini ve hislerini adamýþken þiirin gövdesinde asla kapanmayan bir delik elbette ruh çabucak firar etsin diye ne zamanki þair son noktayý koysa.