NASIL SÖYLERÝM?

Yorgun bir þehrin,

Issýz ve karanlýk sokaklarýnda,

Yolunu kaybetmiþ, bir yabancý gibi,

Çaresizce dolaþýp duruyorsun,

Her hücresi sen’le dolu yüreðimde.

Ayrýlýða dâir izler býrakmýþsýn,

Sensiz kaldýrýmlarýn yýpranmýþ taþlarýna.

Hüznün en sarýsýný indirmiþsin,

Okyanus mâvisi bakýþlarýna.

Ne yazýk ki, senden sonra,

Þiirlerim öksüz,

Kalemim mahzun,

Defterim bomboþ kaldý.

Buz kesen uzun þubat gecelerinde,

Sessizce kendi yalnýzlýðýmla,

 Konuþtum sabahlara kadar.

Ne sen, ne de bir baþkasý,

Duymadý “ah”larýmý,

Yüreðimle dilim arasýnda,

Gidip gidip geldi eyvahlarým.

Þimdi ben nasýl söylerim?

Neden üzgün olduðumu soranlara,

Yýllar yollarýn üstüne yýðýlmýþken,

Sen’li sabahlarýmda,

Hâlâ, aynadan bana bakan,

Gülüþlerini özlediðimi?

Nasýl söylerim?

Nasýl?

ASLAN YILMAZ