Hani kimi zamanlar, yalnýz kaldýðýmýzda,

Mesela akþam vakti, ufka daldýðýmýzda,

Göðsümüz daralýr da, nefesimiz yetmez ya!

Nedense her anýmda ben bunu yaþýyorum.

Ýçimde hüzün yüklü bir ukde taþýyorum.

Söylenmedik sözlerim, sükûtun mahbesinde,

Boyun büker kadere, acziyet kafesinde.

Kanadý kýrýk kuþlar, hiç þikâyet etmez ya,

Ben bu ahval üzere, sessizce duruyorum,

Köksüz aðaçlar gibi, gün be gün kuruyorum.

Önüm ardým uçurum, dibi yok, nihayetsiz.

Halimi arz etmeye, sözcükler kifayetsiz.

Ýçin için yanan kor, sönmek nedir bilmez ya,

Yüreðim yangýn yeri, alev alev yanmakta,

Kül olup savrulmayý, kurutuluþtur sanmakta.

Dertlerim ardý sýra, sökün edip geliyor,

Sanki zehirli hançer, yüreðimi deliyor.

Eðer toprak çoraksa, gül eksen de bitmez ya;

Umut, susuz pýnarým, ne yapsam da çaðlamaz,

Hayal kurmak nafile, hiçbir fayda saðlamaz,

Takvimin yapraklarý düþerken birer birer,

Yaþanmamýþ bir ömür, halen muradý diler.

Nedense bütün dertler, geceleri azar ya;

Sinemdeki yarayý, hasretinle daðlarým,

Mehtapsýz gökyüzüne bakar bakar aðlarým,