Irksýz bir sözcük recmetti ve yuhalandý duvarlar ve tabular yýkýldý enkaz altýnda kalan soysuzluðun faturasýydý ve masumiyetin yongasý iken sevdalý ve nazenin semazenler, gök minnet etmedi yere ve iklimler kundaklandý ve kurcalandý iç dünyalar hayalet avcýlarý da deðildi resmini çizen bilinmezin bilakis hayal ürünüydü resimler ve tanýklýðýnda meleklerin dünya yeni baþtan yaratýldý ilkelerin ve tanrýnýn ýþýðýnda elbette maneviyatýn verdiði doyumla kötüler ve kötülüðün kaleleri baþtan yýkýldý Ýlahi Aþkýn ýþýðý ise sonsuza dek yanacak ve sönmeyecek tek gerçekti…

Bir es verdim en baþtan ve seslere vakýf olabilecek kulaklarý idim Saðýr Sultanýn ve gizimin resmini çektim ve imledim bir bir içimi derken kehanetler soldu ve gerçekler tek tek teþrif etti gerekçeleri ile. Solan çiçekler sönen ýþýklar ve sonlanan insanlýk dingin ruhlarýn egemenliðine tav oldu ve yola düþtü duygular ölümden kaçýþan deðildi ölümün ta kendisiydi gerçek ve dünyanýn mülkiyeti yorgun ýrklarýn kibirli yaftalarý ile bir bir serildi bir mizansen eþliðinde izlekler iz sürdü insanlýðýn hükmü deðildi insanlýðýn hazýmsýzlýðý ve masumiyet can çekiþirken deðiþti dengeler…

Sezilerimde bir aldýrmazlýk var

Sanýrým kehanetin iz düþümü yýlmazlýðým

Belki de bir doktrin kadar gerçekçi ve sertim

Lakin yumuþak olduðum söylenir

Masumiyetin ç/aðrýsýnda kanatlanan ruhuma

Ýmtiyaz tanýyan meleklerden sorun beni

Çocuk ruhumla

Eþkâlimde yatan iyilik ve cennet

Cinnet bildiklerimle çoktan geçtim ben köprüyü

Az evvel uçuþan kanatlarýnda gördüm de iyi niyeti

Teþrif eden hüzün ve hazan…

Sahi hangi mevsimdim ben anne?

Sözcüklerim masum týpký doðduðumda asýlý kaldýðým

O boþlukta saçtýðým ýþýk gibi

Mevsimin de feri sönmemiþti hem

Týpký anamýn ak sütü gibi helal sevdiklerim

Mazur görün beni ne olur varsa bir eksiðim,

Ne de olsa çocuðum ben.

Aþkýn þifresini sordular, anne

Ve sen, dedim.

Sýcak nefesinde büyümeyi diledim

Olmadý lakin

Bir can borcum varmýþ

Duyduðum oydu yol arkadaþýmdan.

Kutsalým da Rabbimdi madem

Ve rahminde evrenin

Anne göðsüne serildiðim her evrem.

Latife yapsaydý keþke kader

Lakin baþým gözüm üstüne, annem.

Aðlama sen de:

Hem buluþtuk da babamla ve önceki kardeþlerim

Hani þehit düþen vatan topraðýnda:

Babam gibi yalnýz deðilim

Ana yüreði gibi madem topraðýn da nemi ile

Ýçim doydu bir kere

Yüzümde beyaz bir huzme

Masum olduðumu fýsýldadý sesler

Görünmeye binaen

Bir de gördüklerim, anne…

Misal:

Tüm çocuklar acýdan ýrak

Annelerinin dokunduðu bedenleri

Kanlý canlý ve kýpýr kýpýr

Benden baþka herkes belki de

Belki de herkes gibi olmayý dilediðim

Lakin kýsaymýþ vadem:

Çabucak da terk ettim cihaný

Terleyen alnýnda emeðin

Tek cürümdü oysa iþlediðim:

Sevmek gibi, annem.

Bir düþ isem gerçek olan ne, anne?

Gerçeklerin kýstasý ne, peki?

Hani üzerine titrer ya büyükleri…

Çocuk olmanýn da meali

Elbet top peþinde koþturan

Terli terli soðuk su içen

Belki de iþittiði azar ve sükûn dileyen sesi ninesinin.

Öðretileri evrenin

Kaçýp gitmelerin ta kendisi

Oysaki sana doymadým ben.

Annem, babam tüm kýstasým

Elbet sevdiklerim ve çocuk kalbim

Okula bile gitmedim

Sökmedim sökün etti lakin acýlar

Minvalinde ömrün

Ebediyete kadar meleðinim annem

Týpký dualarýnla koruduðun

Rabbime emanetim ben de sen gibi annem

Yeter ki üzülme kalan ömründe

Geçer mi günüm seni anmadan

Aðlarým da senin yerine

Selamý var babamým ve tüm þehitlerimin Türk milletine

Ben de þehit düþen en küçük yüreðim

Lakin yere göðe de sýðamadým gitti annem

Sýðmadýðý gibi yere göðe vatan sevgisinin…