Dilenci bir sarkýtýn giziyim; sözcüklere çapkýnca bakan serseri kalemin neferiyim ve yýlgýlarla besleniyorum ve yergilerle ve yanýlmanýn büyüttüðü o kimsesizlikte acýlarla imtihan oluyorum.

Söylemlerin nakþý.

Elemin ömürle izdivacý.

Kanayan ve kanatan beyitler inhisarýnda na’þýnýn içimde kalan ukdenin ve körüklenen nefesin nefisle sýnavý…

Ve iþte ardýcý düþünceler hâsýl oluyor ve iklim kendi içinde soluyor ve solduruyor güneþi.

Bir batýnda doðuyor kimsesizlik bir batýnda þerit deðiþtiriyor köstebekler ve izdihamý dünlerin kardýkça karýyor içine, özlemin de dýþ sesinde saklý nidalar ve kaynayan kazanda yüzen iblisin þerri.

Günü b/öldük de gittik.

Mermer mezar baþlýðýný ýsmarladýk da yittik.

Sünepe olmaya ne hacet sürünen yýlandan çaldýk zehri ve matemi sonra da tünedik satýrlara kurbaða misali içimizi sunduk ölü nilüfere ve aþkýn b/ataðýnda öldük defalarca öldürdük ve haris düþlere geçit vermedi Tanrý ne hikmetse solladýk ömrü ve saðdýcý düþlerin geceyi rahmet bildik ve sokulduk daha yakýna ve soluduk yalnýzlýðý sadece aþka hürmet ettik nihayetinde Ýlahi Iþýða zuhur etti yürek ve neferi ölümün gölgelerle çürüdük ve çürüttük geceyi de günü de zulmettiðimiz kadar kendimize…

Af diledik bir avazda.

Af çýktý da ama çok geçti ve verilen her este þakýdý bülbül: gül ise çoktan yitip gitmiþti s/onsuzluða.

Sandýk ki…

Sanmadýklarýmýzla doluydu.

Ve o sandýk aslýnda bir lahit kadar daracýktý ve sýðabilmenin mümkün atý yoktu ve sýðlardan kaçtýk arayý da açtýk mutlulukla.

Umuda dair hurafeler salýndý karanlýða meyleden her þiirde ve yalnýzlýðýmýza sadece Yaratan idi tanýk ve diþ biledik hüzne us biledik yüreði kardýk daha derinden kandýk daha en baþtan kanadýk da için için ve içlenen her söyleme yandýk ateþ gibi kavurduk kavrulduk.

Huzmesi umudun kar oldu yaðdý ve eridi çünkü güneþti en büyük yalancý.

Kimi zaman uzandýk.

Kimi zaman direndik.

Hep diledik ve direncimizle yâd ettik dünü ve yâri.

Olmazýn oluru muydu da aþk…

Ah’lar biriktirdik; zalime gönül verdik zulmü yuva bildik ve yuvayý diþi kuþ deðildi yapan bilakis diþini geçirendi aþktan ve mutluluktan git gide uzaklaþan.

Hüzün bir eksendi ve aþk sapkýn bir milat çünkü çürüyen nefsiydi insan inadýnýn lakin masumiyet de baþroldeydi çoðu zaman.

Görünmeze meyledendi yanýlan.

Aþka hitap eden þiirlerdi yarý yolda býrakan.

Bir zümre ki.

Bir zemheri ki.

Zarar ziyanla geçti ömür ve ne çok ne çok hezeyan.

Kul köle olduk aþka ver na’þýný dahi taþýdýk baþýmýzda lakin görünmeze meylettik ve görüntü ihlali ile dýþlandý yalýn ve saf yürekler ne de olsa hazan mahsulü idi ömür ve ömürlük sevgiyi sonsuzluða mal ettik ve mat ettik kimi zaman hýçkýran çocuðu.

Büyüdük de nasýl büyüdük hem.

Baþýmýz göðe erdi de çünkü Pandoranýn kutusunda saklýydý hezeyan.

Deðerlerdi kollanan.

Deðer verdikçe deðerimizden olduk ve þehri þiire boðduk þair çoktan yarý yolu geçmiþti ama geçmeyen hüznü ile daðlar aþtý tepeler aþtý ve rüzgârý dahi solladý aþkýn sekantý ile içine kapanan bir asrý bir gecede aþtý.

Aþkýn ýrmaðýnda.

Yalnýzlýðýn da sedasýyla.

Sondu her gece. Baþlangýçtý her þiir.

Noktalar ufaldý ve çoðaldý devasa yankýsý derken üç noktalý sevgilere ve acýlara denk düþtü.

Kaçýn kurasýydý yalnýzlýk ve kaçta kaçýydý þairin bunca cümle?

Cümleler kanadýkça aðýtlar çoðaldýkça ve azman rüzgâr kundakladýkça yapraklarý kökünden söküldü de bitemedi hüzün.

Anlatýlmazdý.

Çapraz oturan insanlar ne zaman yakýnlardý da birbirlerine þimdiki sosyal mesafe mi uçurum açmýþtý bir ömürlük yalnýzlýða?

Kucaklanan metreler ve yüze takýlan maskeler ve yüzü düþen yabancý ve tanýdýk acýlar en çok da sevdiklerinden uzaklaþan bilinmeze mi denk düþüyordu hem þiirler…

Sofusu yüreðin.

Sarkýtý imgelerin.

Dikey acýlar yatay özlemler.

Kurþun misali daha da çýkmaza girdi mi ömür devrildi satýrlar devindi mabet sonunda nokta özürlü bir çýkmazda serildi ünlem ve sorularýn kazan kaldýrdýðý makberin açýk kapýsýndan içeri daldý þair ve günü uyutup da gecenin kasvetinde yazdýklarýna birileri sahip çýksýn diye…

Sonu yoktu iþte asla da olmayacaktý.

Ta ki Mevla çaðýrana dek ve ç/aðlamaya devam etti imgeler ve satýrlar ve kundaklanan mevsim dahi kurcalamadý fazla sadece geçiþ hakký tanýdý bir sonraki geceye ulaþana deðin kalemin yazmadýðý fermaný anlýk bir feryat ile sadece beklemeye aldý iç sesini ta ki muhatap olana deðin karanlýðýn oynaþan gölgesiyle.