Düþ limanlarý þehrin. Bense yaralý ve kendince mutlu bir göçebe kuþum, endamlý þehrin isyankâr bahçelerinde külyutmaz yetilerimde saklý o farkýndalýk ve mahcubiyet…

Üzerime giydiðim yenilginin mütereddit feriyim, az sonranýn imla hatasýnda kendimi imha edip sayfayý eski boþluðuna ve beyazlýðýna býrakacaðým ve ben kendi halimde yaþamaktan baþka bir þey istemezken yakacaðým tüm mumlarý en azýndan dibine ýþýk veren bir mumdan ibaret olmadýðýmý da görecek ve bilecek hayaletler.

Ýmgelerin neþriyatýnda yollar iniþli çýkýþlý.

Þiirlerin sessizliðinde ben tempo tutuyorum yalnýzlýða ve düþ kýrýntýlarýndan hüzün hýrkalarý örüyorum mecalim yettikçe umut edip üzülmeye de devam edeceðim gün gibi aþikâr.

Haylaz bir gökyüzü ve çapkýn bakýþlý mavi elbet çýðlýk çýðlýða martýlar oysaki denizin ortasýnda deðilim ve iþte yürüyüþ yaptýðým istikamette uçmayý unutmuþ bir martý ile muhatabým: o ise beylik bir efkârla asfalt yolu gagalýyor ve ezilmesine ramak kala uçmayý baþardý en azýndan adam boyu havalanýp ters yöndeki diðer yola ýþýnladý kendini.

Ben kuþ olmaya özenirken kuþlarýn sýdký sýyrýlmýþ uçmaktan ve geniþ açýlý þehir ýþýklarýnda kös kös yürüyorlar sonucu ölüm olduðunu bile bile arabalarýn arasýnda fink atýyorlar.

Renkleri fýsýldayan tanrýsal bir güç üstelik gövdesi delik deþik cesetlerin: az sonramýn yalnýzlýðýný þimdiden tayin ediyorum ve öncemden de ayrý kalamýyorum.

An misali bir yorgunluk ve þehrin bahçeleri dýmdýzlak.

Öðünlerimi küçültüyorum; özverimde taþkýnlara sebebiyet veren önsezileri var kimliðimin asla da parçalayamadýðým ön yargýlar.

Kendimi anlatmakla mükellefim en çok da yalnýzlýðýma ömür biçtiðim sonra da ömrün hiçliðine meylettiðim ve sakil gölgelere atýfta bulunup þehir kabadayýlarýndan tiksiniyorum bir de sözcüklerimi duyup ulu orta hitap edenler yok mu iblisle tanýþýklýðýna ramak kaldýðý hele ki þeytana dahi pabucunu ters giydirenler yok mu…

Sancýlý olmamalýydý oysa gün ýþýðý.

Sanrý yüklü olmamalýydý ömür.

Nazýmla niyazýmla yenik düþtüðüm bir atmosfer ve katmanlarýnda yýlgýn bulutlar var bense bir bulut olmaya meyledip buhar olup uçtuðuna da vakýfým hayallerimin ve umut teknem dibi delinse de el yordamý suyu boþalttýðým ve düþ birikintilerinden hayallere uzanan yolculuðum da sonlandý sonlanacak hani.

Mevsimin migreni tuttu belli ki bu yüzden sert esen poyraz ile az da olsa diniyor aðrýsý þehrin de eþlik ettiði ve ölümle cilveleþen ruhuma sakýncalý gözlerle bakýyorum yok olmaya ne hacet yoklukla sýnavýmda hep en yüksek puaný aldým ben ve sýnandýkça seðiriyor gözlerim aþka lanet okuyan kibirli isyanlar ve gönlü boþ insanlardan da olmadým madem elbet zihnimi de diri tutan her düþüncenin süzgeçten geçtiði ve kuru kuruya yaþayanlara bakýyorum da.

Geçici aþklarýn ibaresi.

Aþkýn yanlýþ tanýmý.

Günlük iliþkiler ve acýlara askýntý olan zevzek hayaletler.

Gölgesini kaybetmiþ sayýsýz insan öncesinde insanlýðýný yitirmiþ ve acýma duygusunun yerinde kibirli yaftalarýn havada uçuþtuðu.

Þenlikli deðil artýk dünya.

Panayýr yerine dönüþmüþ insanlarýn kayýp asaleti.

Hüzün bile ayaklar altýnda ve kimse kimsenin acýsýna hürmet etmiyor bilakis acýlar baþkalarý için eðlenceye davetiye çýkarýyor ve fýsýltýlar dahi ayyuka çýrpýp kanatlarý koparýlýyor hüzün meleðinin.

Akýl meleklerine saygý duyanlar yok artýk ve paylaþmanýn güzelliðine vakýf olduðumuz güzel günler ve güzel insanlar ne yazýk ki dünde kaldý.

Borazaný kayýp þehrin ve sadece takkesini önüne koyuyor, koyuyor da artýk eski günlerin geri gelmeyeceðini biliyor sevdalý ve yaralý þehri Ýstanbul ve ben bir bulut olup tepesine konuyorum þehrin beyazdan düþen payýma ne ise beyaz kalmanýn þerefine nail olmak adýna ýssýzlýðýma þükrediyorum en azýndan zalimin ve isyankârýn ve de egolarýn ulaþýmýna ket vurup savruluyorum sözcük sözcük ve s/avunuyorum güzellikleri hakir görenleri de görmezden geliyorum.

Yoksa yoksa nasýl saðlam basardým ayaklarýma?

Yoksa yoksa nasýl hala sevebilirdim çocuk yüreðimle?

Çocuk kalmanýn bir c/esaret olduðunu savunanlar var bense iyi ve masum olmanýn bedellerini ödüyorum.