Düþ büklümleri bir de yorgun ve uzak limanlar…

Göçeli çok oldu þehirden ve þimdilerde þiirlerde volta atýyoruz.

Ne var ki bunda hele ki þiirin tapusu þehrin üstünde deðil iken gel gör ki sevmenin amblemi teyit ederken yetim benliði.

Hayatýn bir handikap kimi zaman bir düþ olduðu gerçeði aslýnda gerçeklerin asýlý kaldýðý bir rivayet ne zamanki yüzümüzden düþenlerle kendimize yeni bir ömür ördüðümüz gerçek olacakken.

Mevsimsiz acýlar teslim aldý kalemi ve aþkýn mevsimi kanatlanýrken dolunayýn haþmetli güncesi güneþi yok saydý belli ki yok sayýlmanýn azameti ile kýraðý çaldý düþler ve müptelasý olduðumuz þiirlerden bir an bile olsa baþýmýzý kaldýramadýk.

Sözcük cumhuriyetinde akýþkan bir rivayet ve gecenin teninde dolaþan rüzgâr ve yýldýzlar ýssýzlýkla hemhal dökümlü eteklerinde mavinin gizine teþrif ettik cihanýn.

Öznemizle saklandýðýmýz.

Özümüzle nemalandýðýmýz hayaller.

Bastý bacak boyu imgelerin elbet rüzgârýna kapýldýðýmýz aþkýn da peçesi ve için için yanan bir ateþ lanetten uzak bir hayatýn da özlemi.

Dip boyasý gelmiþ meðer ömrün.

Övünç yüklendiðimiz her öðün.

Þatafatlý bir yalnýzlýk panayýrý ve göçebe ruhun da nihayetinde firarý elbet iki seksen yatmýþ bir özlemle sarýþýn bir neþenin de hicvinde tanýklýk yaparken yaralý mevsime.

Ýllet rüzgâr.

Ýzbelerde saklý renkler en çok da beyaza kök söktüren.

Ve aþkýn dikiz aynasý.

Ýþte þehrin tabelasýnda yeni bir çentik daha attýk ve erteledik ölümü þimdi kanatsýz rüyalarda g/iz sürüyoruz aþka veryansýn eden bir matemle küredikçe kürüyoruz hüznü ve sevecen kuþlar cennetine göç ediyoruz elbet üstündeyiz sihirli süpürgenin ve çat kapý burada çat kapý hayatýn arka bahçesinde uçuþan ruhlarýmýzla beyitler örüyoruz derken acýlarý ve karanlýðý gömüyoruz.

Yalnýzlýðýn dolgun seyri: kilitli yürekler aþkýn ambarýnda kurusýký söylemlerle raks ediyor ve göðe eþlik eden dualarla savýyoruz sýramýzý ve her müþküle düþtüðümüzde daha çok daha çok üzülüyoruz, þakýyan sesinde bülbülün; hüzün çalan tefinde meleklerin belki de kýtalar arasýnda yolculuk yaptýðýmýz þiirlerin de en yüksek rakýmýnda tek lüksümüz iken sevmek ve yazmak.

Göreceli bir muvaffakiyet, asil bir seyyahýn imbiðinde saklý dirayet ve kayrasýnda günün, salýnan bir rehavet ile at koþturuyoruz kayýp ruhlar cennetinde hele ki aþkýn asasý da yürekten yüreðe dolaþýrken medet umuyoruz kaderden bazense mutluluðu men ediyoruz aþk adýna telaþlý bir koþuþturmaca en çok kendimize yabancý en çok kendimize düþman bir izlekte topa tutarken iç sesimizi.

Geviþ getiren dýþ ses ve matemi ön yargýlarýn bir bir ayrý düþtüðümüz insanlar ve mutluluk en çok da hüznün ve çaresizliðin radarýna yakalandýðýmýz þeffaf yüreðin de seyyah imgesi iken mevsimden kalan son kýrýntýlar.

Yazýn esareti ve güneþin.

Aþkýn aralýksýz hicreti.

Þiirler iken gýdamýz ve soluklandýðýmýz her dize aslýnda takvimden düþen bir yaprak gibi için için yaklaþmaktan haz etmediðimiz meçhul sonun bakiyesi iken umut ve dünde saklý kaygýlar ruhu teslim almýþken bir metafor gibi esinlendiðimiz aþka nazireler sunduðumuz bilip bilmeden kendimizi yok saymaktan geçerken hüznün tefriþi…