Düþ mevsimindeyiz, hafýz belki de bir aþkýn lahzasýnda tedirgin kuþlar gibi sevgiyi gagalýyoruz elbet hatýrýna ömrün kavisli yollara þiir ekiyoruz ve seviyoruz sessizce en derinden geniþleyen gözeneklerinde göðün mýsýr patlatan çocuklar gibi derinlerde teselli buluyoruz illa ki.

Hem de en nankör matemi yastýk altý bildiðimiz bir ganimet gibi þehrin surlarýna telaþla çýkýp da köprünün ayaklarýndan þiirler örüyoruz ve görüyoruz ve biliyoruz elbet týpasý kayýp bir þiþede dikilen o hiç okunmayacak mektup gibi yalnýzlýða mahkûmuz.

Sözlerim cep yakýyor söze sözsüz kaldýðýmýz.

Sözcüklerim yürek yakýyor ve yangýndan tek kurtulan yine kalemin fendi iken aþký yenen.

Sözlendiðim duygularla telaþlý bir yalnýzlýðýn ýssýzlýðýna methiyeler sürüyorum topraktan gelip topraða teslim olacaðýmýzýn garantisidir belki de üzerimizde asýlý kalan o ölü topraðý…

‘’Sevilmek her zaman yeni bir þeydir

Sevmekse sevilmekten de yeni

Ýster daðlara karþý sev beni

Ýster kendine karþý sev beni.’’(H. Ergülen)

Atýl bir ruhun veryansýný adeta belki de en þirin güfte þairin güleç yüzünde asýlý somurtuk bir resmin de imzasý saklý iken Tanrýnýn.

Günse ölen.

Güdülerse gerçeklerle hayalleri bölen.

Ýhanet ederken doðamýza ve ibraz ederken her yeni kanunu ne de olsa tabiat kanunu bellediðimiz duygular ve ellediðimiz o boþ beyazsa saklý iken uçurumun bakir ve yoz ilahý da acýlarýn en derin kuyudan bile derine düþtüðüm gözlerinde matemin küremek adýna dünü kükreyen bir aslan gibi kendine yenik düþen fecir gibi.

Boþboðaz bir imge ise tutuklu kalan ve satýr baþý yapan her günde bir saðaltým adeta gecenin rehavetinden arda kalan ne çok yeis.

Zamansýz ölümlerin amansýz çýðlýklarý.

Kapýnýn çalmayý unutan zili.

Göðün mensubu göçmen kuþlar devasa kanatlarýnda üzünç yüklü melekler yaþarken belki de saklý bir veda þarkýsý her günü baþtan örmekle kaderi biçimlendirme niyetimizle kendimize adeta eziyet ettiðimiz.

Sürçü lisan eden hecelerin zaman aþýmýna uðrayýp insanlarý da sýfatlandýrdýðý aslýnda sýra dýþý varsayýmlarda kat izi dünün þebekesinde bozuk bir ses gibi tekdüze hayatlarýn farazi sessizliði en çok da tepkisizliðin bozguna uðrattýðý göçmen kuþlar.

Ve þair için için haykýrýrken…

‘’Kuþtan kalma bir göðün altýnda

Maviden kalma bir denizin üstünde

Rüyadan kalma bir yazýn önünde

Nardan olma bir aþkla sonsuzum sana…’’

Her düþ pekmezinde yýllanan acýlar ve her çýkmazda dile gelen isyan en çok da göðün menkýbesi iken kuyruklu yýldýzýn altýnda tutuþan kamp ateþi gibi aþka baðdaþ kuran bir kuþun tebessümüne eþlik eden Tanrýnýn ulu varlýðý ile mevsimlerden mevsimler derlediðimiz elbet kýyametin öncesi felaket tellaðý bir þairle sözlenirken aþkýn þiarý en çok da kuþ konmaz sokaðýnda kanatlanan martýlarýn ardýndan ektiðimiz tekerlemeler…

Hey gidi hey, sevdalý Ýstanbul…

Sen yalnýzlýðýnla bile caka satarsýn dünyaya en çok da yalnýzlýðýn isyanýný bastýrýrken çapkýn bakýþlý martýlarýnda gagalarýna yapýþan o simidin susamýnda gördüðüm bir rüyayý da hakkýyla teslim ederken hayata…