‘’Bu büyük satranç oyununda yerim yok benim; oyunun kurallarýný hiçe sayarak; oyunu altüst ederek gözümü kraliçeye dikmiþim! Þahýn yerine geçmek istiyorum belki.’’ (Kafka)

Bir kýrlangýcýn kanadýna tutundum; tutuklu kaldýðým hücremden firar etme zorunluluðumla üstüm baþým pejmürde fýrladým sokaða.

Sahi, hangi mevsimdeydik, Kafka ve hangi yüzyýl?

Cümlelerim söðüt dalý gibi; yüreðimse çilek reçeli oysaki öykündüðüm ne bir dal ne de bir tabak varsa yoksa içime kapandýðýmdan beri gözetlendiðim hissiyle geceyi zor ettiðim.

Bir düþ sihirbazýyým ben belki de mezarlýðýn yerlisi ve sözcükler ekip biçtiklerimle geçinip gidiyorum hele ki cüzdanýmda sahip olduðum bozukluklar çoktan aramý bozmuþken hayatla.

Yüküm çok aðýr ne de olsa aðýtlar yakýyorum kitaplara ve kitaplarým hafif kýlýyor ruhumu belki de kaftaný yüreðin ve demirden gövdem elbet pencerenin pervazýnda dünden kalan kurþunlar artýk ne ara saldýrýya uðradýmsa…

Bir deðiþimin arifesindeyim elbet hayallerimle bayram sabahýna uyanýyorum her yeni gün ve içimde kývýlcýmlar yüzümde tebessüm þerh düþüyorum yeryüzüne belki de karþý kilisede vaftiz edilen bir bebek gibi masum akabinde yüreðimde dualar kulaðým ezanda ve iþte yeniden düþ gücümle örüyorum insanlýðýmý ve insanlarý ayýrt etmeden yaþamanýn gücüyle koþuyorum Rabbime.

Ya, öncesi?

Koþtuðum kabrim ve müfreze sevinçlerim ve koyu gölgeler öncemde farkýndalýk yaratýp de kendimi kendime düþman bildiðim.

Kor bir heves.

Kör noktasý ela düþlerin.

Közünde saklý bir umut gibi.

Gez, göz ve arpacýk ve iþte idmanlý bedenimle bir asker disiplini ile yeniden koþuyorum ve açýk ara farký sýfýra indirgeyip boðazýna sarýlýyorum düþmanlarýn.

Benlik derdim yok.

Biz olmanýn meali iken içimdeki yangýn git gide büyüyor ve Türklüðümle gurur duyup tüm hürriyetimle sakýnmadan da gözümü ve ölü nefsime de þut çekip…

Sözcükler benim ülkem.

Ülkemse tek aþkým.

Aþkýn öncüsü iken Ýlahi bir sýr elbet aþkýn müdavimi yüreðim ve inancýmla saf tuttuðum o mümin iklim.

Her sözcük benim yorganým ve her ülkü ülkeme adadýðým…

Ayrý coðrafyalarda farklý asýrlarda ve farklý yýllarda yaþayan göçebe kuþlar yoksa g/öç mevsimi mi?

Elbet kimse nifak sokan.

Kimse zulmün erbabý.

Kimse tek geçen kimse kötülüðü ve düþmanlýðý sek içen…

Yorgun kuþaklar.

Yorgun topraklar.

Kanlý canlý bedenimle kah kuþ olup uçtuðum; kah yok olup varlýðýný týrtýkladýðým hayallerim…

Tebessümler doðuran güneþ ve iþte düþtüðüm yerdeyim ve daha da aþaðýsý olmadýðýnýn bilinci ile set çekiyorum sýkýntýlarla arama aslýnda saf varlýðýma muzip bir buse bahþeden evrenle aram nasýl iyi ki ve iþte çöktüðüm yerden kalkýyorum artýk daha eminim kendimden ve çok geç olmadan ulaþacaðým hedefime.

Günün tanýklýðý ve hayatýn kaygan zemini.

Ýþgal eden neyse ruhumu ifþa etmekse özrümü elbet saklý tuttuðum özümle sözümle bir olmanýn verdiði o kývanç.

‘’Düþünlerimde, açýklamalarýmda özdenim, yalansýzým. Ve korkuyorum, Milena.’’ (Kafka)

Mutluluðun ta kendisi…

Özdeþim yüklü bir arayýþ ve kýmýltýlarý yavru kuþun.

Perdenin uçtuðu çalýþma odam saçlarýmda hür kelebekler ölüm kaygýsý da gütmeden seni bana taþýyor yýllar öncesinden ve ben ruhumla t/aþkýn mecrasý olmanýn verdiði umutla daha çok sevebildiðimi günbegün ispatlýyorum kendime.

Ne yol yorgunuyum ne de hayatýn bir alt kümesi ya da fonksiyonu çünkü hayatýn ta kendisiyim, Kafka ve aþkýn da ibaresi.

Kütlem.

Her hücrem.

Vebali ömrün.

Kayýtlara geçsin diye fosforlu kalemle altýný çizdiðim güncem oysaki ne yazdým ben bugüne kadar ya da yazmanýn dýþýnda okumakla neleri mi öðrenmedim?

Yangýným aralýksýz hizmet etmekte yüreðimin de Araf’ta kaldýðý bir satýr ve ölüm arasýnda gidip gelen bir sarkaç iþte ve salýndýðým yeknesak bir tünel hele ki ýþýk, diye diye kendimden geçtiðim ve sen bana ýþýk tutarken ruhumun tutuþtuðu ve acýlarýn uçuþtuðu.

Zamansýz bir aþk bizimki.

Mekâný olmayan bir beden.

Seyyah ruhumla kolaylýkla gidip geldiðim devasa evren.

Ne kuyrukta beklediðim ne vize peþinde koþtuðum ne de yakalamam gereken uçaðýn ya da otobüsün rötarý…

Rötarlý olan sadece benim, Kafka.

Bilinmedik bir zamanda ve mekânda karþýlaþtýðýmýz ve sayýlarýn deðil duygularýn kat izi iken hayat ve bitmeyen yaþama sevincim ki…

Kayboluyorum da hani zaman zaman.

Kaybediyorum umudumu en baþta kendimi.

Ve sanýyorum ki; kendimi sevmenin tek yoludur kendimi disipline etmek hani neredeyse aralýksýz idman yaptýðým aralýksýz yazýp konuþtuðum ve tek lokma yemeden yaþamanýn mümkün olabildiðine kendimi bir ömür inandýrdýðým.

Elbet uyumadan yaþamanýn da mümkün olabildiðini bilfiil ispatladýðým üniversite yýllarým hani terim yerindeyse aralýksýz gözümü kýrpmadan geçen koca dört yýl.

Yalaným yok.

Rötarým var lakin.

Sevgiyle özdeþ bir yürekte kendime neden yer bulamadýðým…

Sevginin sarmalýnda anlamadýðým þu ki; insanlar severken ve yaþarken nasýl bu kadar bencil olabilmekte.

Üstelik aralýksýz bölünen aralýksýz ruhlarýn birbiriyle çeliþtiði bir de gizli özneler…

Hele ki kadýnsan ya da çocuk ya da baþka bir ýrk ya da din veya dil…

Çocukluðum hep hatýrýmda ve onca farklý din mensubu sayýsýz komþumuzla gül gibi geçinip gittiðimiz.

Aþkýn da acýnýn da ýrký yok iþte elbet kalemin de gerçi senin Yahudi olman ve ben Müslümanlýðýmla gurur duyarken biliyorum da sevgi de acý da farklýlýk gözetmez.

Kimse anahtar deliðinden gözleyen ya da duvarlarýn da kulaðý varken ve iþte sonsuzluðun huzuruna büründüðüm en mutlu saatlerim ve saadet bildiðim bu duygu patlamasýnda evrim geçirip kalemle bütünleþtiðim ve sayýsýz insanla özdeþleþip bir o kadar farklý dünyalardan aldýðým ilham sayesinde yaþama sevincime ivme kazandýran bir coþku iken tutuklusu olduðum yazmanýn büyüsü.

Sevgiden mütevellit elbet ilk sýrada ve sevgiyle harmanladýðým hayat hikâyem ve kurduðum sayýsýz hayali iyi kötü gerçek kýlýp sonra da hiçbir þey olmamýþ gibi pes ettiðim derken baþka hayallere kucak açtýðým ve aþklara üstelik öznesi ve nesnesi olmayan aþklar tutuklu kaldýðým hatta hiç görmeden hiç tanýmadan sevebilmenin de mümkün olduðunu evren bana defalarca ispatlamýþken.

Acýlarýnýn rüþtü, Kafka ve tümünün rüþtünü mademki ispatladýn ve iþte baþka bir boyuttan sana ulaþabildiðim aslýnda yazma serüvenimle keþfettiðim bunca dünyanýn arasýnda bilfiil kendime yarattýðým devasa bir dünya elbet her gün baþka düþlerin peþinde konakladýðým ve günbegün içimdeki çocuðu daha da mutlu edebildiðim.

Her sözcük kendi kaleminden asýlýrmýþ meðer oysaki bir ömür tek bildiðimdi her koyunun kendi bacaðýndan asýldýðý lakin ne kadar uysal da olsam uyumsuzluðumla baþ edemediðim kadar dünyaya da uymak zorunda hissetmediðim içindir her gün getirdiðim sayýsýz yeni açýlým üstelik aþk da umut da coþku da zaman, mekan tanýmazken hatta ölümü bile tek geçtiðim ve ölü bedenin deðilken þerh düþtüðüm ve askýda kalan ruhuna atýfta bulunduðum ve ruhumdan senin ruhuna akabinde sayýsýz insanýn da yüreðine uzanan köprüler inþa edebildiðim…

Farklýlýðýmýn farkýndayým üstelik öncemde de farklý olduðumu bir þekilde yüzüme vuranlar olsun arkamdan konuþanlar olsun ben zaten kendimle geliþtirdiðim bu farklý iletiþim sayesinde yaþama sevincime sahip çýkmanýn verdiði hoþ görü ve huzur ile inancýmda da atýlýmlar yapabildiðimi en baþta kendime kanýtlamýþken…

Sevebildiðimden de fazlasý kotamýn da asla dolmadýðý elbet yüce Yaradan müsaade ettiði sürece ve elimden gelenin fazlasýný yapmayý þükür bildiðim ve helali hoþ olsun, demenin de muadilidir hani sahip olduðum bu aydýnlýk hele ki dipsiz karanlýðý dahi delebilen gözlerimin feri ile de tüm evreni aydýnlýk kýlan bir sevgi ve iyi niyet ile yoluma kaldýðým yerden devam ederken…