Görmeyi reddettiðim bir düþün yabancýsý ve yalancýsýyým çünkü düþ görmeyi ve aþka düþmeyi yasaklýyorum sonsuza deðin.

Sonsuzluðun tanrýsýdýr içimdeki hicap ve efkârýn iz düþümüdür kalemin bana uzaklýðý ve soðuk gözlerinde hecelerin kendime yaklaþýrken hala insanlardan kaçýyor olabilmemin de bir sonucudur bu uðultu ne de olsa devreleri atmýþ bir mevsimin ve bir ömrün hizaya geldiði þafak vaktidir her sanrýda içime kapandýðým ve her ayrýntýda kendimi bulduðum.

Bulmadýklarým ve de en çok deðerlerin güme gittiði ve deðersiz hissettiðim günün ve ömrün aslýnda özentisidir düne: elbet martýlarýn çýðlýklarý da buna delalet ve içinde yüzdüðüm o su küresi belki de bir yap-bozu inþa edip daðýttýðým ve baþtan kurgulamak adýna hayatý.

Bir düþün soykýrýmý iþte düþsel gezegenimde çýktýðým o yolculuk belki de kendime gidip geldiðim kendimi ihbar etmenin verdiði acýtan zevkidir koþulsuz þartsýz yazabilmenin de coþkusu.

Köhne beyitler sallanýyor.

Kör cahil nidalar aþký ve bilgiyi kundaklýyor.

Þerde bile hayýr bulabilirken insan…

Ve de insan en çok da sevdiklerine hayýr, diyemezken.

Çileli yollar.

Çileli yokuþlar en çok da Üsküdar’ý mesken tuttuðum ne zamanki baþým sýkýþsa gitmeyi aksatmadýðým bir türbe iþte yokuþu bol çileli Üsküdar’ýn o tanýdýk simasý: Aziz Mahmut Hüdai Türbesi...

Sözcükler kasvetli ya da mübalaða yüklerken deðerlere.

Varlýk kanamalý ve satýr aralarýna hezeyan ektiðim.

Heyecanla aradýðým ama neyi aradýðýmý da bilmezken.

Bilebilmek olasý deðil iþte ve kaderin tayin ettiði o rota hele ki kaderci ise insan.

Pekiþen bir rehavet asýlý havada en çok da havanýn aðýrlýðýnda varlýðýmýn hafiflemesini beklemediðim ve midemde uçuþan sinekler belki de boþ boðaz imgeleri yutmaktan açlýðýmý sonlandýrmayý umduðum ve iþte bir ömür yaptýðým.

Þahit tuttuðum kalem ve þiarý yüreðin ne de olsa duygularýn dalgalanmýþ çýðlýklarýnda övünüyorum içime doðan rahmetle.

Gölbaþýnda yenen bir yemek mi yoksa huzurun adresi?

Kim kaybetti de ben bulacaðým hem üstelik en baþta ben kaybetmiþken sistematik arayýþýmýn neticesinde mi rast geleceðim kendime?

Rüzgârýn üflediði yüzüm.

Yüzümden düþen binlerce parça.

Parçalanan bir dünya ve duygular ve kanamalý bir geleceðin göz kýrptýðý belki de benim göz kýrpan içimde ne çok yeis en çok hatta sadece kendimi yerdiðim ve içim içimi yerken hala tok olduðuma dair geliþen o kuvvetli hissiyat.

Paye verdiðim hangi duyguysa geçiþtirmenin mümkün olmadýðý.

Belki de piyonuyum yüreðimin ve çektiðim kabir azabýný yok saymak adýna kendime yeni bir mezar kazýyorum ve deþtikçe deþiyorum içimi ve efkârýn bam telinde, gam yüklü notalarda sekiyorum bir masaldan diðerine hele ki öykündüðüm sonsuzluk iken baþý olmayan bir masalýn neresinden tutsam elimde kalýyor.

Rengi solmuþ göðün.

Tanrýnýn dokunulmazlýðý ve insanlar isyan yüklü ve reddediyorum bunca isyaný sonra hamt ediyorum sonra devam ediyorum kaldýðým yerden gelin görün ki bir arpa boyu dahi yol gidemezken biliyorum da ben çoktan gittim kendimden.

Sönük þehir ýþýklarý hele ki saat gece yarýsýný buldu mu ve iþte nöbet saatim geliyor ne de olsa birileri geceyi beklemeli gece de bilinmez en çok da biz ve yarýnlar saklý iken o bilinmezde.

Tüten bir duman oysaki yanan hiçbir þey yok sadece afaki bir buluta rast geliyorum ve kendimi vapurdumanýnýn yerine koyuyorum.

Usulca sýzan içime.

Ayyaþ bir þarký belki de naralarý dünde kalan o kabadayýnýn beylik efkârý ve sözcüklerin küstüðü zaman zaman en çok burnundan kýl aldýrmayan bir acýnýn tünediði çatý katý oysaki ne gelen var ne giden belki de gidenler asla gelmeyecek týpký gelenin ta kendisi iken hüzün postasý elbet kendime postaladýðým mektuplar ve yazmanýn ertesinde ne yazdýðýmý unutmak adýna balýk hafýzasýna kalemin yeni yazýlar derliyorum.

Gönül koyduðum.

Gönlüm de yok iken yarýnlarda.

Gönülsüz bir savaþçýyým belki de tüm meydan savaþlarýnda bir gölgeyle güreþe soyunduðum bu yüzden kat kat giyiniyorum en çok da ütülemeden içimdekileri bir eþarp gibi doluyorum boynuma.

Elim ayaðýma dolanýyor ne zamanki kalem kapýyý çalýp da beni evde bulamazken bu yüzden aralýksýz tavaf ediyorum ruhumla tüm evreni týpký hüznün de eksik olmadýðý her satýr aralýðýnda kendimle yüzleþmenin verdiði öz güven ile bulabilmek adýna ama neyin de beni beklediðini bilmez istemez hatta umursamazken dahi ne de olsa fýtratýmýn fýrtýnasýnda günüm günüme uymazken belki de gün yüzü görmeye hasret bir edayla salýndýðým pervasýzca hasret duyarken dünde kalan coþkulu ve mutlu çocuk yanýma…