Sessizce dokunuyorum kuþ tüyü yalnýzlýðýma üstelik çizdiðim çerçevede çarpýk bir gülüþle sýnanýyorum.

Romen rakamlarýný sýklýkla kullandýðým günleri özlüyorum ve binlerce parçaya bölünüyorum bir avazda doðmasý da asla mümkün olmayacak huzura hasret vasýfsýz omzumda bil mukabele, diyemediðim sýzlanmalarýmýn sýrtýný sývazlarken sözcükler ve iþte patýr patýr dökülüyorlar þiirin iç cebinden ve saymadýðým kadar bozukluk babýnda imgeler iç geçiriyor ne de olsa günlerdir uzaðýndayým kendimin.

Acý eþiðim ve algý eþiðimse sýklýkla restleþiyorlar birbirleri ve kapalý tuttuðum algýlarýmda saklý fabrika ayarlarýnýn peþinden sayýp sövüyorum.

Bir muamma içimde demlenen.

Bense dertlenmiyorum artýk hele ki birileri çoktan hoþça kal, demiþken.

Ýklimde saklý sýðýrcýk kuþlarý ama ötenazi yapýlmýþ kanat çýrpýþlarýna sadece Tanrý þahit.

Mevsimi ihbar etmek istiyorum kýþýn kuyruðuna çoktan takýlmýþ da uzun saçlarýmla ip atlýyor mevsimsel iç güdü.

Her demde her derde çare bulacakmýþçasýna birisi.

Aslýnda öyle birinin olmadýðýna geç de olsa kanaat getirdiðimden beri tepkisizliðime mahal veren gün dönümünde ýslak bir havlu ile ovalýyorum iç sesimi sonra da fýrýna veriyorum piþmiþ sözcüklerimi.

Rengi atan güneþ.

Rakýmýna asla ulaþamayacaðým devasa bir ateþ.

Bir izotop üstelik isli yollarýnda arka sokaðýn.

Varlýðýmla varlýksýz bir aþka düþüp kendimi kandýrmýþ olmanýn verdiði veballe nice kýrýðý günlerdir süpürürken artýk anlýyorum vazgeçilmez olmadýðýmý.

Her yanlýþýn doðrularla dikleþtiði.

Bir huzur ise nakþeden biliyorum da artýk bu dünyada huzuru ve mutluluðu duyumsamamýn imkânsýz olduðunu.

Duygu familyasý el çýrpýyor bense kaynak yapýyorum.

Çekince yüklü genzimde saklý hýçkýrýðýn meali ve misaller sunmuyorum içimdeki özürlü çocuða ama neye mahal vereceðinden de eminim bir o kadar elbet dikiþ tutmaz gömleðimde sökülen yakama yapýþan bir el.

Ölümün örtüsünü çekiyorum üstüme ve baþa almayý filan da düþünmüyorum hiçbir þeyi.

Hiçliðime teyelli sonsuzlukta saklý ufuk.

Umurunda filan da deðilim insanlarýn ve sevgimden kalan üç beþ kýrýntýyý gidenlerin arkasýndan döküyorum ve saçýmý filan deðil de yüreðimle benliðimle sevdiklerime karþý hiçbir þey hissetmiyorum.

Ýçimde en derinde ölü biri iklim saklý ve saçak uçlarý kanýyor az evvel yere serdiðimin kilimin ve toz tutan raflarý kitaplýklarýmýn…

Her kitaptan iniltiler geliyor kulaðýma ve üst üste bir rafa attýðým son kitaplarýn kapaðýndan yaþ ve ýþýk sýzýyor.

Dillendiremediklerimin dilemmasý.

Öykündüðüm mü?

Asla dilemiyorum bir þey Tanrý’dan ve köklerimden sökülmüþ olmamýn verdiði elemi filan da önemsemiyorum çünkü önem ve deðer verdiðim herkesin nazarýnda hiçliðime kayýþ geçirip bir anlamda yamacýna asýlý kaldýðým mevsimin iç geçiriþine tanýk olmam filan da asla önem arz etmiyor.

Alt yazýlarýn hepsi sansüre takýlmýþken son haftalarýn.

Sürgün edildiðim kocaman bir coðrafya ve ölümün serkeþ týnýsýnda dinlediðim kimse de yok hem yeteri kadar dinlemiþ ve tatbik etmiþken birilerin vurguladýðýný.

Alýþ veriþ torbamdan dökülen çer çöp

Açlýkla imtihan edileceðim yeni günler de bir adým önümde iþte ve adýmda saklý bir hengâme göðe teðet geçen martýnýn kar beyazý vücuduna bakýyorum ve sadece o martýnýn yerine geçmek istiyorum ki tek arzum sevdalý þehri kuþ bakýþý gezmek sonra da yakasý açýlmamýþ sözcüklerle yeni bir köprü inþa etmek acýlarýn arka yakasýnda bir de düþmezken yakamdan acý-savar hayaller ama olmuyor iþte: basireti baðlanmýþ bir kez sözcüklerin ve düþlediðim sadece karanlýðýn bir an evvel gelip beni nihayete taþýmasý.

Her gürültü belki de kýyametin öncüsü en çok da sevginin ve aþkýn kýrýk fay hattýnda saklý derin çatlaklar…

Ellerim çatlamýþ soðuktan ve eziyet görmenin de raconu iken beni benden edenler.

Çatlayan bir gökyüzü.

Sezilerimi artýk aldýrmýþ olmanýn verdiði kýyýmla hissiz yaþadýðým günlerin haz verdiði bedenim ve içimden firar etti edecek bu güne kadar içtiðim sözcük ve imgeler.

Dokunulmaz filan da deðilim artýk ki gidenler çoktan gitti ve hislerimin de okunulmazlýðýnda kem küm dahi etmiyor hem artýk sýzlanmýyorum da…

Son sýzlandýðýmýn üzerinden geçmiþken asýrlar.

Birileri madem hoþça kal, diyor ama bilmiyorlar da onlara benim çoktan hoþça kal dediðimi.

Hoþça kalamýyorum da üstelik boþlukta kala kalmýþlýðýmla fink atan rüzgârýn verdiði titreþimle sadece kürüyorum ve hiç olmadýðým kadar da kýrgýným.

Kýrgýnlýðým…

Bir kiþiye de deðil üstelik en çok içimde saklý gizi ve coþkuyu ve tutkuyu satýrlara sermiþ olmamýn verdiði boþluk duygusu.

Yazýyorum ve yazýyorum ve seviyorum ve seviyorum ama karþýlýk bulmayacak artýk neye el atsam sadece gerisin geri gidiyor birileri hatta hiç de var olmamýþlar gibi ne çok insan çoktan silmiþ beni: ne malum benim de onlarý silmediðim hem?

Üstelik gözümü her kararttýðýmda çekip gittiðim iç âlemim zaten dýþ âlemle de aram asla iyi olmamýþken elbet sandýðým elbet kandýrýldýðým elbet sevilmediðim hatta sayýlmadýðým ama ben sürekli sayýyorum sýrada olup da ilk günden beri bende saygýnlýk uyandýranlarý.

Kim olduðumu da artýk biliyorum kimsesizlikle filan da iþtigal deðilim üstelik.

Çömeldiðim kadar da çoðaldýðým yeri geldi mi ç/aðlýyorum da ve yere çömeldiðimde geride kalan son üç beþ kýrýntýyý tamamen yok sayýyorum yok sayýlmama delalet sessizlik zincirinde içine düþtüðüm kaos artýk benim son sýðýnaðým.

Ölçüsüz sevdiðim.

Orantýsýz yaþadýðým.

Öykümse asla öykündüðüm dünüme denk düþmeyecek iþte ve kalan son birkaç umut kýrýntýsý ile yürüyorum bilindik olan neyse ya da kimse artýk çoktan düþmüþken gözümden deþifre edeceklerimi son perdeye saklýyorum çünkü sevgimden taviz vermediðim hayatta uðradýðým bu son ve en büyük yenilgi ile biliyorum artýk insanlarýn istem dýþý beni sevdiklerine dair geliþtirdiðim inancýn içler acýsý olduðunu týpký içler acýsý öykümde kimselerin bilmediklerini sonsuza kadar bende saklý olacaðýný…