Hangi gerçeðin bakiyesi iken hayal bohçam ve de býçkýn rüzgârý içimde dinmek bilmeyen fýsýltýlarýn da na’þýnda saklý iken solgun çiçeklerim.

Hatýrþinas bir gölge misal kapýmý aþýndýran ve gecenin rehavetinde karanlýðýn nazý niyazý da dinmezken.

Müþküle düþen benliðim ve yeter, diyemememin de meali iken sessiz hýçkýrýklarým ve dona kaldýðým aslýnda kaybolmuþ dolunayýn peþinde dolanan Þimal yýldýzý gibi.

Gevrek gevrek gülen yaþlý adam hani kapýmýzdan gitmeyen komþumuz ne zamanki ihanet ettiðine tanýk oldum Rabbine gözümden nasýl da düþtü yaþ belki de gözümde asil bir yere kondurduðum iken yaþlý adam bir gün sonra na’þýna eþlik etti gözlerim.

Rahmetin esintisi.

Korkunun aþka baðdaþ kurduðu.

Hayatýn da cilvesi ve hiçbir günah karþýlýðýný almadan da çekip gitmiyor dünyadan.

Hep sevebildiðim daha doðrusu bunun bir kabiliyet olduðuna çok sonradan vakýf olduðum…

Severken de hep korktuðum:

Ya, incitirsem?

Severken saygýyý da eksik etmediðim:

Ya, yanlýþ anlaþýlýp can yakarsam?

Lafügüzaf ki tek incinen de hep ben olmuþken ve yanlýþ anlaþýlmamak adýna tüm yüreðimi de sermiþken.

Aþkýn da hulasasý hani insan öðretmenine, mesleðine ve hayata da âþýk olabilirken hatta basit bir nesneye baðýmlýlýk geliþtirebilirken…

Sözcüklerim cebbar.

Sözcüklerim yýlmaz.

Yüreðimde saklý mabet ve de matem ve de neler neler mahrem.

Sevgiyi de mahrem bilmiþken bu yüzden sessizce sevmeyi de meziyet bellemiþken hele ki ses etmeden her sevdiðimde çektiðim eziyeti sonlandýrsýn diye Rabbim, sessizce sevdiklerimi bir de dualarýmda saklý tutarken.

Cenneti ala elbet aþkýn ihbarý ve imlasý gelin görün ki bir imla hatasý addedilen sefil varlýðým hatta güleç yüzüm son zamanlarda beþ karýþ asýlmýþ olsa bile arada bir þen bir kahkahaya da ev sahipliði yaptýðým…

Çocukluðuma gidersem eðer en sevdiðim:

Elbet ilk hatýrladýðým bacak kadar boyumla evin altýný üstüne getirmiþken annem beni erkenden yatýrýp anne-kýz ettiðimiz dualar Rabbime sonra okul hayatýna terfi edip bu sefer ödevlerimi tamamlayýp da yataða koþtuðum ve hasýl olan bir iç huzur dualarýmýn da eþiðinde vicdanýmý rahat hissettiðimi dillendirdiðim dün gibi hatýrýmda.

Ne de olsa mesleðim öðrencilik iken ve Allah’ýmý severken ödevlerimi yapmanýn verdiði huzur ile Allah korkusunun da büyük bir aþkla biçimlendiði.

Sözcüklerim azýcýk yorgun bu aralar týpký ruhum gibi ama hýz kesmeyen inancýmla da umudun gözünü kolluyorum.

Nazar etmeden sevdiklerime.

Niyazýmý da eksik etmeden elbet bitmeyen nazýma da katlanýrken melekler.

Sözcüklerim azýcýk da nemli.

Miladýmsa kaç kareye bölünmüþken…

Aþtýðým çok þey bir baþýma da deðil elbette.

Yolunu aþýndýrdýðým sayýsýz hayalim üstelik benden bihaber çalýnmýþken.

Kendimi buðday ambarýnda sandýðým elbet sözcükler iken benim ambarým ve aç kalemimle gagaladýðým sözcükler ama aþkla ve sevgiyle beti benzi atmýþ günün ardýndan rahmet okurken geceyi de ýþýl ýþýl yapan bir inanç ki sözcüklerimle dokunulmazlýðýmý ilan ettiðim.

Aþkýn ibaresi illa ki umut ve inanç.

Bense seferi yüreðimle seyyah mizacýmla fink atarken kâinatta ve boyutsuzluðun þemasýný çizip içimdeki aþkýn hükümraný da huzura yol açarken duyumsadýðým Ýlahi Aþkýn rahmetinde büyüyen yüreðim ve azýða aldýðým gemilerim de yeniden sefere çýkarken.