Rengime ve içimdeki çocuða düþkün asi/l bir rüzgâr olmanýn verdiði güçle yazýyorum sana üstelik acýnýn fendi aþký ve sevgiyi de yenememiþken…

Rubailer döküldü az evvel yýkadýðým tabaklardan malum temizliðe düþkünümdür ne de olsa ruhumdaki ütüsüz beyazlýðý ve masumiyeti sana borçluyum, kýymetlim.

Þehrin duvarlarýnýn çok uzaðýndayým bu gece.

Bir Þems olma ihtimali varsa içine düþtüðüm aþkýn varsýn veryansýn etsin ölü iklim…

Kýrmadan dökmeden yaþasaydým keþke hayatý elbet kendime ve sana yaptýðým eziyeti bir meziyet belledim, kýymetlim ve düþ pervazýnda gördüm Rabbimi.

Ýnanmýyorlar gördüðüme.

Ýnanmýyorlar içimde saklý safiyete.

Masum kalabildimse senin sayende, kýymetlim ve gidenlerin ardýndan illa ki rahmet okurum en azýndan oku, diyen Rabbime ihanet etmeden yaþamayý da þiar edinmiþken.

Öksüz bir mevsimde salýnýyorum varsýn daim olsun acýlarým yeter ki; Rabbim öksüz býrakmasýn beni yetim kalmýþlýðým ne ki, kýymetlim? Hem sen deðil misin bize hem anne hem baba olan?

Azýcýk sustum. Af ola. Fazlasýyla kýrýþtý sayfa ve yeni bir sayfa açtým önüme.

Bilirim hoþlanmazsýn ne zamanki yaþlarým taþsa göz pýnarlarýmdan. Yoksa hurafeler mi aðlamama yasak koyan? Olsun ben de içime akýtýrým yaþlarýmý yeter ki sen görme ve artýk daha fazla üzülme, kýymetlim…

Mevsimlerden ihaneti yaþýyorum gerçi sen aldýrmýyorsun ama gök gözlerindeki yanan kývýlcýmlarý görüp her þeyi her terk ediliþi her ihaneti üstüme alýyorum.

Kaybolan bir Þimal yýldýzý az evvel geldi ve çaldý kapýmý oysaki sokaða çýkma kýsýtlamasý varken asla da emin olamadým kim çalýyor kapýyor diye. Gerçi sair günlerde de artýk kapýmýzý çalan yok ama…

Masum bir týnýsý var gecenin ve içimdeki saklý þehir bir de vurdumduymaz mevsim: üþüdüðümüz kadar da var hani. Olsun varsýn üþüyelim yeter ki düþmeyelim gözünden Rabbimin en çok da vicdaným rahat iken üþümeye de razýyým hele ki son zamanlarda adeta zemheride esir kalmýþ bir çiçek gibi üþenmeden üþüyor ve aðlýyorum elbet senin uzaðýnda göstermeden yaþlarýmý.

Kirli olan yollar misal.

Bir de feryat eden nidalar saklý iken insanlarýn nefsinde.

Beklediðim ne ki, kýymetlim ya da senin beklediðin?

Birileri bir yerlerde bizi bekliyor mu sahi üstelik ötekileþtirilmiþ kimse ötenazi yapamadýðým duygularým ve içimdeki ölü ritim.

Gölgemle barýþtým hem: gerçi geç oldu ama…

Seve seve ve acý çeke çeke nihayetinde anladým ki tek dostum içimde saklý çocukmuþ yeter ki sen okþa baþýný.

Mevsimlerden ölüm deðil. Mevsimlerden hüzün dahi deðil.

Mevsimlerden kýrgýnlýk, kýymetlim ve bilmiyorum kaçýncý kýrýk alt versiyonu sefil yüreðimin ve biliyorum senin de kýrgýnlýðýný ama ses etmiyorum artýk sonuçta olmasý gereken her þey bir þekilde vuku buluyor. Mademki kader deðiþmiyor bize de düþen sabýr etmek ve hamt etmek.

Ýksirli bir ruh bu gün hâsýl olan.

Ümmeti ise aþk mevsimin.

Elbet buna vakýf olan sadece benim ve eziyet göre göre direniyorum hayata ve tünediðim sandalyede binlerce takla atýyorum ne de olsa yazacakken sözcükler ansýzýn düþüyor ve kayýyor elimden ve usulca alýp yerleþtiriyorum sayfanýn ortasýna bir yandan da kulaðým sende yüreðim de aklým da.

Mütevazý bir koþu bandý gibiyim hali hazýrda. Yavaþ adýmlarla biniyorum genelde sonra donup kalýyorum sonra kilometrelerce koþup bir yerlere varýyorum ve orada kalýp adeta günün kalan kýsmýný gittiðim coðrafyalarda tamamlýyorum.

Ruhumun kat izi yok madem.

Matemim de ütüsüz þükürler olsun ki.

Ve hala saklý tutuyorum insanlarý duamda en çok da en çok da…

Issýzlýðýma tanýk Mevla’m.

Kaybolduðum arazilerde gelip de bulan da mademki sendin Rabbimin izniyle…

Sahi, neden defalarca doðurdun beni kýymetlim?

Ýnsan bir kere doðar ve bir kere ölürdü madem…

Yetmedi gün içinde defalarca soluyorum ve her açmaya meylettiðimde güneþ ve sevgi o kadar çok vuruyor ki yüzüme bu sefer kuruyup soluyorum.

Fazla sevgi akla zarar ve benliðe de üstelik birilerini sevip itimat etmekten sonra da aldýðým darbelerden düþen payýma da sadece kendimi suçlamak olmuþken ve bunda az da olsa payýn var yine de canýn sað olsun.

Öncemsiz olabilseydim yarýnlarý asla düþünmezdim ne de olsa öðrettiniz bana çok þeyi sonra da çok þey talep ettiniz ve devamý da geldi.

Birileri bir þeyler söyledi ve hükmetti bense itaat ettim çünkü kendimi hep çocuk ve öðrenci hissetmeme vesile olan elbet senin ve babamýn öðretileri idi.

Hakkýyla büyüdümse.

Hakkýyla acý çektimse.

Hakkýyla sevmeyi bahþedendi madem Rabbim…

Ýlahi bir ateþle yanýyorum ek olarak gerçi hep de içimde olan ama bunca ihaneti artýk kaldýramadýðým için inanýlmaz yöneldim ben o ateþe ve tüm benliðimle kor gibiyim ve acýnýn harýnda hala sevmeyi nasip eden Rabbime müteþekkirim.

Sözcüklerim leyli.

Aþk hazan mahsulü.

Rengim beyaz ve pembe.

Bir günahým yok çok günahým var ama herkesten aldýðým ders ve darbe ile bayaðý da ihya oldum bu anlamda sabýrla ve metanetle kuþandýðým kadar kuþ gibi hafifim de elbet bir de üç beþ satýr karalamýþsam gerçi nereye varacak bu iþin sonu bilmiyorum ama…

Bilmem zaten gereksiz üstelik yarýn dahi ne olacaðýmýz bilinmez iken hamt ettiðim ve tevekkül yüklendiðim kadar da idame ediyorum iþte hayatý.

Pervasýz bir rüzgârým bu gün yine ve pervazýndayým evrenin adeta kuþ bakýþý seviyor ve akýyorum hece hece…

Müphem olan tek bir duygum da yok bu gün hani gerçi gün baþýnda kýrgýn ve öfkeliydim ama…

Deli gibi konuþtum bu gün kendi kendime ve deli gibi koþtum bu gün içimde tepinen çocuða ise asla rest çekmedim ve açtým yüreðimi altýn tepside sunmuþken tüm sevdiklerime tek yanýt veren tek huzur veren yine ve sadece O oldu ve O’nun ýþýðý ile an itibariyle gece ve ruhum o kadar aydýnlýk ki…

Yüreðimin neferi iken kalem ve inanç.

Gözümün de ferinde saklý iken umut ve sevgi.

Hücrelerime kadar sever ve inanýrken üstelik bunca kýrgýnlýðý ve acýyý sýrtlanýp da bir þekilde sindirmiþken…

Elbet kimse de sindiðimi düþünmesin asla pes etmeyeceðim inanmaktan elbet Allah’ýn izniyle ve hala güven duygum da kalýcý iken…

Gerçi güvendiðim tüm daðlara bahar ortasýnda kar yaðdý ama yine de bir ihtimal sunar mý evren bana diye umutla yazýyor ve seviyorum gerçi sevmeye deðer az insan olsa da…

En azýndan içtenliðimle yaþýyor ve yazýyorum ve lafýmý da esirgemiyorum ki Allah’tan baþka kimseden de korkum yok.

Yasaklar sonlamazken.

Aslýnda en büyük yasaðý kendime ben bilfiil koymuþken sanýrým genetik benim acýlarým ve özgürlüðümün elimden alýnmasý…

Yazarken ve severken özgürüm ya, daha ne isterim?

Gerçi çok þey isterdim ama yetinmeyi öðrendim artýk ve tek sevgi kýrýntýsýndan yenidünyalar inþa eder ve yüzlerce cümleyi de çýlgýnlar gibi peþ peþe eklerken…

Seni hak edecek ne yaptým ben üstelik seni çok geç bulmuþken bir o kadar kendimi sevmek için de geç kalmýþken…

Allah’a emanet ol, kýymetlim olalým da…