‘’Kan var bütün kelimelerin altýnda

Unutulmadýk bir gün olabilir bugün

Bir çeþme gibi akabilir Cumartesi

Çýðlýðýndaki sessiz harfler

Dün gecenin aðýrlýðýdýr damarlarýnda…’’ (C. Süreya)

Tedirgin bir imleç mahiyetinde gün

Derli toplu hüznümü koydum köþeye

Maviden damarlarý kuþlarýn

Matemle örtüþen sesleri martýlarýn

Bir yýldýz olup da toplarken eteklerimi

Temenni ettim içimden

Layýðý ile bir Cumartesi olsa keþke her gün.

Sözcüklerim boðum boðum

Külyutmaz yetilerinde günün

Bazen bir demir gibi dövdüðüm

Kurþun aðýrlýðýnda olsa bile yüküm

Ne ki, neyden ibaret olmak deðil üstümden

Dökülen sözcüklerle

Ýçimden geldiði gibi inþa ettiðim Cumartesi.

Yalnýzlýðýn türküsü mü yoksa?

Yakýlan aðýtlarda saklý acýlarýn þeceresi?

Lal notalar ýssýzlýða müptela

Þehir ve sakinleri ise Cumartesiye:

Yandaþý günün daha yol var yarýna

Tüküren bir imgede saklý adeta

Bilinmezin terennümü:

Ah, yok mu o dik yakalý þiirler ve þehir

Aþka tutsak gölgeler

Yalnýzlýðý aþkla giydiren için için.

Dertlenen sevdanýn yakamozlarýnda

Þiirler açar ve söner

Ömür geçer ve geçiþtirmez aþký

Tur atan sözcükler

Cumartesiye bitiþik bir hane adeta

Göðün kodaman bulutlarý

Arka cephesi yalnýzlýðýn

Bir Pazarda mýdýr devamý hüznün?

Þehir ýþýklarý sönmeden

Gitme dizimin dibinden Cumartesi

Fýsýltýlar bahþeden tedirginliðim

Lakayt bir gölgeden fazlasýdýr içimde saklý olan

Baþ eðdiðim yalandýr ömre

Sadece boyunduruðunda ümidin

Varsýn ket vurulsun içindeki zembereðe

Aralýksýz dönenir eteklerim ve yüreðim

Künyemde saklý güleç bir sembol

Aþka ihanet eden hafta içi ne ki

Cumartesi oldu mu bir kere önüme serili…