Ruhumun ucunda saklý o yanýk kokusu ve içselleþen yalnýzlýk krema kývamýnda boca ediyorum her yanýma ve iki yana düþen kollarým ve ah, o içimdeki kýrýk pencere.

Mahzun bir kuþun ayak iziyim, sektiðim deðil sarktýðým o pencere ve iþte sýrtýmý sývazlayan þair ve kimliksizliðimi ihbar ediyorum…

Ah, yenik düþtüðüm düzen.

Düzensiz duygularým ve düzeltme ihtimali olmayan zaten hayatýmda yolunda giden ne ki kaçak yolcusu bile deðilim hayatýn ve irkildiðim kadar korkuttuðum her yabancý elbet en gizemli yabancýsý ben iken mutluluðun ve göðün verdiði muhtýra ve iþte þakýyan rahmet dolu mahiyetinde düþen yüreðime ve el pençe divan asýldýðým kancaya dokunuyor yüreðim ve külyutmaz duygularým…

Aþikârsa sýzlandýðým.

Aþina olduðum hiçlik.

Kulvarýnda at koþturan yenilgilerim ve söylenceler hýrpani ruhumun da geride býraktýðý o enkaz ezkaza kendimi bulacaðýma dair de bir hurafe bir kilit noktasý iken yazýlan elbet kilit vurduðum yüreðin de okuduðu martaval.

Tebessümler eksiliyor cebimden ve elimde saklý rüzgârýn peçesi ve iþte kavuþtuðum asla söylenmeyen beste gel gör ki kulaðýmdan gitmiyor bense kendimden gidemiyorum bir türlü o yüzden ara sýra kaçýp yüreðine konuyorum ve yükümü azýcýk hafifletiyor senden esen o meltemle sözüm ona…

Vakýf olduðum ne ki? Hem vaktim ne kadar kaldý ki?

Kol kanat gereceðim bir çocuk yok artýk içimde daha dün öldürdüm ve geride kalan tüm kanýtlarý yok ettim az evvel yazdýðým þiiri de yaktým onun cesediyle birlikte ve iþte bozguna uðradýðým ömrün ertesi boca ediyorum hhher duyguyu ve bu sefer daha farklýyým belki de tahayyül edilmeyecek bir gizemin neferi iken þart koþtuðum da hiçbir þey yok iþte.

Þerh düþülesi sadece hüzün bohçam ve kulvarýnda öncüsü olmayan tek koþu atý benim.

At baþýyým dünümle ve sadece on yaþýndayým üstelik yazdýðým günden bu yana geçen zaman on seneyi de bulmamýþken.

Ýkmalini yapýyorum tükenen yakýtýmýn ve senden sadece beni daha çok üzmeni talep ediyorum her aðladýðýmda biliyorum da yaþlarýma eþlik eden yorgunluðunu.

Yorgunum en az senin kadar.

El yordamý sevmiþken seni.

Kalem yordamý iken yazmanýn verdiði huzur ve son zamanlarda bu bile yetmiyor bana oysaki hep yetinmiþtim ben mazhar olduðum ne ise hatta kifayetsizliðime bile razý gelmiþken bir ömür.

Ýçimde ukde kalandýr yirmili yaþlardaki coþkumun peþine takýldýðým ama ben çoktan kaçýrdým treni ve kaçak yolcu olarak bile muamele etmiyor hayat bana.

Kaçamadýðým kendim.

Kaçtýðým da.

Gözlerimi kaçýrdýðým yine kendim.

Kulaklarýmdan gitmeyen sesin ve þiarýn iken senin tamamladýðýn bir yap-boza yeni parçalar ekliyorum günbegün ve yüzümün güleceðini de artýk sanmýyorum.

Sözcükler mahzende saklý tuttuðum ömrün de arka bahçesi iken karanlýðýn hücumu ile hükmeden kaderi elbet çoktan kabullendim ben ve cesedimi çiðneyeceklerini biliyorum kaleme almadýðým her hikâyenin bende ayrý yeri ve acýsý varken.

Acýmla yetinsem keþke ve iþte asla açýlandýramadýðým duygular içindeki gizi bilsen ne ki ve söylediðim henüz hiçbir þey.

Ýçimdeki þarlatan beni yýkýma uðratan ve ben kaçamýyorum iþte ruhumu ele geçirenlerden.

Üþüyorum.

Düþtüðümü kimse bilmesin de.

Susuyorum hem de nasýl.

Usumda saklý kayýtlar ve imha etmek adýna her birini, yazmak zorundayým ben ve yazamadýðým yazgýmla istiþare ediyorum lakin kaderin dokunulmazlýðý var ve kederle kabulleniyorum.

Bahtým ya da tahtým…

Çoktan terk ettim ben bulunduðum makamý.

Kimliðimse karambole giden ve iþte hatim indiriyorum ardý ardýna sonunda Ramazan da terk edecek beni ve iþte bayram çocuðu gibi yine peþine düþeceðim hayallerimin ki artýk hayal kurmayý da tehir ettim týpký bir ömür ertelediðim mutluluktan yana da kesmiþken umudu yine de yine de…

Gün geçmiyor ki.

Marazi bir fýsýltýda adýma rast geliyorum belli ki gölgelerin ve iblisin diline düþmüþüm ama ses etmiyorum ve sabýrla bekliyorum Ýlahi Adaletin tecellisini.

Ruhum ve tutulan nutkum.

Uðurlu sayýmsa on üç çünkü tüm betimlemelerde aralýksýz yerimde sayýyorum ve her içtimada yakalanýyorum komutana elbet o bilmiyor rütbemdeki eksikliði ve olmayan apoletlerimle aralýksýz hazýr ol’dayým ve aldýrmýyorum da ne zaman çýksam çarþý iznine illa ki yakalanýyorum ne de olsa unutuyorum dýþarý çýkmamam gerektiðini.

Ýþin içinden de çýkamýyorum ve asla þafak saymýyorum çünkü bu nöbetin sonlanmasýný da istemiyorum ve iþte kaderin yazýcýsýyým sanýrým en sevdiðim yüreðimin çýktýsýný aldýðým elbet yazýcý unvanýmla pek bir seviyorlar beni birlikte.

Sivil de olsam.

Ýçinde yaþadýðým ve yaþattýðým askeri disiplinin de tek sorumlusuyum ve babam gittikten sonra bana miras býraktý bu kaçýþý ama kaçtýðým kadar dünyadan kendime teslim olmuþken ve iþte bu sefer kalemimi teslim ediyorum kendime ama istediðim gibi de geliþmiyor olaylar.

Yazdýðým ve yýrttýðým binlerce cümle.

Cümleten de kýrgýn olduðum içimdeki sese…

Kýzgýnlýðýmsa belki de doðduðum güne ve iþte efkârýmýn baþ sorumlusu iken içimdeki onlarca ben ve bölündüðüm kadar bin parçaya görüyorum ki acýsýndan da ölmüyor insan.

Sayýmda eksik çýktý düþlerim bu yüzden cezaya kaldým ve az sonra yoklama var.

Þimdi gitmeliyim ve bir bir ifa etmeliyim vazifelerimi.

Ki babam da huzur içinde uyusun ve umarým bir gün af ederim:

Onu ve kendimi ve dokunamadýðýmken hayatýn ipini de çoktan kaçýrmanýn verdiði esef ve hicapla sarýldýðým sadece kalemim ve yüreðimde aralýksýz volta atan býçkýn rüzgâr…

Nöbetteyim, baba hem de aralýksýz bu yüzden nöbetimi býrakýp gelemiyorum mezarýna ve beni beklediðini de biliyorum ama daha vaktim var elbet kendimi sevmek ve de seni af etmek adýna daha çok yazmalýyým ve okumadýðýný bilmek ayrýca acýtýyor canýmý.