‘’Bu akþam ruhuma uygun, mavi

Taftadan bir tuvalet giydim, Ayla Abla

Sen de artýk bir irmik helvasý yaparsýn

Anlatacaklarýný en rüküþ kalbimle

Anlat Ayla Abla

Ben de göðsüme kýrmýzý bir gül takarým.

Kaç zamandýr þu hayatta

Bir oldu bitti gözüyle bakýyorsun.

Sanki aynalar sarkýyor

Bu kýþ yine gözlerinden…

Hayatýma kâkül kessem, cinayetler iþlesem

Bana yakýþýr mý Ayla Abla?’’ (Alýntý)

Naylondan bir saçak iþte aþkýn kazýk kaktýðý bende ise muteber bir telaþ ne de olsa sýradanlýktan asla hoþlanmadým, Ayla Abla ve iþte sözcüklerimle kazýyorum mezarýmý hem hayat dediðin ne ki Ayla Abla?

Sýrça köþkümde yaþadým ben bir ömür hem insanlarý günlük deðil de ömürlük sevdim ben. Nazým da sonlanmadý niyazým zaten baþýmýn tacý ve ne kadar sevdimse yapmadýlar beni kendilerine ne sýrdaþ ne arkadaþ.

Bir hüzün fabrikasýdýr yürek.

Seccadem serili ve her ne hikmetse an’ým anmadan geçmez Rabbimi bir o kadar sevgi iken kubbem ve inanç iken künyem belki de sefil bir tanrýçayým ben gizemli yollarýnda zaman tünelinin.

Rengim hep pembe, Ayla Abla.

Ýnsan sevgimse baki.

Þiir gibiymiþ meðer hayat üstelik þiirle bilfiil tanýþýklýðým olmadan bile þiir gibi yaþamýþým ben ve þair olmasam da þairin mintanýný geçirmiþim üstüme.

Redifler bazen çimdik atan.

Bir rütbe ise hüznümün apoleti.

Bir þiar ise içimdeki o dinmek bilmeyen mevsim ve saðanak.

Hem ben asla birilerine öykünmedim, Ayla Abla sadece sevdim yürekten ve þimdilerde çözmeye çalýþýyorum içimde kalan son yumaðý.

Acým yok.

Açým da yok.

Hem açlýk nedir, bilmem ben hele ki açlýðýma talim ettiðim yýllarýn ardýndan usulen gideririm açlýðý ve tek iþtahýmdýr huzura duyduðum özlem ve git gide artan bir aþkla severim ben kâinatý þimdilerde çökkündür yüreðim küfemde ise gömdüðüm ölüler gel gör ki her biri kanlý canlý ve meziyet bildiðim hürmet ve duyduðum sevgi insanlarýn gözünden kordan bir hece elbet adý ‘’hiç’’ olan bir sevgi yumaðý genelde alaya alýndýðým ve sebepsiz sorgulandýðým.

Bu gece yolum sana düþtü Ayla Abla.

Didem ile hasbýhal ederken sana denk düþtüm ve sen benim asla sahip olmayacaðým bir ablasýn gerçi seni severken ve sana içimi açarken izin de almadým evrenden ama…

Küllerimden filan doðmadým ben.

Ben külliyen zararsýz bir ebabil kuþuymuþum meðer belki de sefil bir kumru ya da son günlerde pencereye dadanan o devasa karga.

Bir kargayý dahi sevebileceðim aklýma hiç gelmezdi ve þimdi onu bekliyorum: susuz kalmýþ bir canlý ve ihanet de etmiyor bize: su koyduðumuz kaba her gün bir þeyler býrakýyor: dünse kuru ekmek býrakmýþ ve bu gün bir baktým ki ýslanan ekmeði tek lokmada silip süpürmüþ.

Allah’ýmý çok seviyorum ve Allah korkusu olan o karganýn tek lokma ekmeði dahi yere düþürmediðini ve ziyan etmediðini de gördüm ya…

Ah, Ayla Abla, ben hep mi böyleydim de yeni yeni vakýf oluyorum belki de içimdeki bitmeyen sese…

Tabii, caným, ben hep aynýyým: dün de bu gün ve görünen o ki; ben yine kovulacaðým geldiðim konakladýðým bu son köyden.

Ne muhtarýyým köyün ne de durduk yere muhtýra veriyorum kendime ama illa ki beynime emir veriyorum sonra da saygýda kusur etmeden susup bekliyorum.

Sahi, ben neyi bekliyorum Ayla Abla üstelik kendimi bildim bileli.

Ýnsan kendini bilmeli illa ki: ah, bir de sana haddini bildirenler yok mu?

Al iþte baþýmdan aþaðý kaynar sularýn döküldüðü hele ki güvendiðim ve çok sevdiðim birileri tarafýndan haddim bildirilmiþse.

Beterin beteri var ama.

Daha geçen kýþ baþý yüzüme tokat gibi çarpan sözler, Ayla Abla ve tek suçumdu kendim korumak zaten bir ömür bunun uðruna hep rölantiye aldým iç sesim ve dýþ ses hep de baskýnken sen bakma benim bunca lafý ettiðime, Ayla Abla hele ki koca ömrü suskun geçirmiþken artýk susturamýyorum iç sesimi elbet kainat bunun da karþýlýðýný veriyor ve ben git gide artan bir coþku ve sevgi ile koþuyorum elbet Rabbime zaten severek gücümü alýyorum ben gerçi kendimle her istiþare ettiðimde yaptýðým yanlýþlarý da görüyorum ama…

Yanlýþlar neden doðrularý götürür ki?

Doðrular neden yanlýþlarý götürmez hem?

Peki, ben doðru muyum yoksa yanlýþ mý?

Sözüm ona sýnav stresinden kurtulmuþtum derken sýnandýðýma vakýf olduðum günden beri deli gibi çalýþýyorum dersimi ve aralýksýz sorguluyorum kendimi.

Mutabýk kaldýðým bir Gül yok ki içimde hem Yýldýz’ý iken iç sesimin bu sefer çiçek mahiyetinde bir soluyorum ki akabinde ýþýðý da sönüyor Yýldýz’ýn ve iþte hiçliðime tekabül eden her zerremle daha çok seviyorum Rabbimi ve kendimle verdiðim mücadele bir kademe atlamak adýna aralýksýz düþünüyorum sonra da gerisin geri kaçýyorum insanlardan, Ayla Abla elbet kaçtýðým yine kendim ve aþamadýklarým…

Uzun zaman oldu dünde ölen iki yarýmdan kurtulup da kalan parçamla idare ettiðim hem sen bilmezsin Ayla Abla aslýnda kimse bilmez hayatýmý çalanýn ne olduðunu ve o kadar masum ki kendime yüklediðim o negatif enerji nihayetinde doz aþýmýndan duygularýmýn kendimi kendime hapsettim ve iyi kötü yazmasam nice olurdu halim kim bilir, Ayla Abla?

Dokunulmazlýðý var sanmýþtým hayatýmýn ve anladým ki ben altýn tepside sunmuþum duygularýmý ve insanlýðýmý.

Hüküm veren birileri var illa ki.

Bense hürmet ediyorum.

Hicveden çok þey ve ben hep kendimle dalga geçmiþken ve o dalga   boyu o kadar yükseldi ki elbet kolay olmadý yüzeye çýkmam.

Dibi de gördüm, Ayla Abla hani nerede ise hayattan kopmuþtum ve o incecik pamuk ipliði ile bir asýldým ki hayata sonra yazmaya baþladým ve kalýnlaþmaya baþladý o ip çünkü adý sevgi ve umut ve inançtý.

Sözcüklerim, Ayla Abla: onlar benim çocuklarým bir de densizce söylenmez mi insanlar? Ne için mi? Boþ ver Ayla Abla asýl çocuk benim.

Bir mucize imiþ beni bekleyen hatta nice mucize ve aslýnda içimde yaþattýðým ve yaza yaza su üstüne çýkan binlerce duygu ve bil ki abartmýyorum, Ayla Abla hele ki ben s/onsuzluða âþýk olmuþken…

Hüznüm.

Bazen ayyuka çýkan neþem.

Kýrgýnlýðým Ayla Abla ve ben çok kýrgýným ama asla da ters düþmek istemem insanlarla ama illa ki sürtüþüyorum zaman zaman hem bilmezler de neyin derdidir benimki…

Köreldiðim malum bu yüzden yorulmadan yazýp yaþamaya çalýþýyorum ve zamanýnda kariyer basamaklarýný çýkarken kendime attýðým çelme elbet herkese inanýp güvenmiþken bir de söz dinleyip mesleðimden de olmuþken ve söz dinlemek adýna kim ne derse itaat etmiþken ve içine düþtüðüm o devasa boþluk ta ki yazmaya baþladýðým güne kadar da git gide büyüyen bir boþluk.

Dile kolay: bir de boþa düþmüþken devletin kayýtlarýnda.

En azýndan tüm zararý kendime verdim akabinde baþka insanlar tarafýndan zarara da uðratýlmýþken eksi hanesindeyim ben hayatýn ve artý bildiðim sadece inancýn ve sevginin ve umudun ýþýðýnda yazdýklarýmdýr.

Asla da bilmedim hem: neyi mi?

Sevgili Didem Madak’ýn da vurguladýðý üzere:

‘’Ben gerçekten de bir mucizenin alt katýnda yaþýyormuþum.’’

Ve þimdilerde aralýksýz merdiven çýkýyorum üst katlara varmak adýna gerçi en üst kata vardýðýmda ne olacak, bilmiyorum ama…

Yeter ki ulaþtýðým en üst kat hidayetin kendisi olsun.