Ben ayrılıkların
Hasretin
Gözyaşının şairi değilim
Mutluluğu bir an sevdiği ile bilen
Sonra kaybeden bir şairin
Kaybedince mutluluğu anladığı
Hasretin içinde gezerken mutluluğun
Ne olduğunu fark eden şairim.
Mehmet Aluç
KÜSEN BAHARDA KAYBOLDUK 1
Sen
gittiğin gün bitti bahar ayı
Son
bahardı seninle yaşadığımız
Bir
daha sayamadım gelen kaç kış ayı
Küsen
baharda kaybolduk seninle
Gönül
neşesiydi arayıp bulamadığımız
Ne
ümitlerle yaşamıştık biz o bahar ayı
Bilmem
halimizin nesi vardı
Biz
beğenerek yaşamadık
Ne
canı ne cananı buldum ben kaybettim
Sende
beğenemedin seveni kavuşamadık
Sana
bir bülbül sesi yeterdi
Sonradan
gülüşlerinde kederdi
Oysa
bu gönlüm bakışlarınla severdi
Küsen
baharda kaybolduk seninle
Koklayamadım
zülfünü doyasıya
Hayallerim
seninle kayboldu ardın sıra
Artık
ne gelir ümitler kapımıza
Ne
güller açar atık gönül bahçemizde
Küsen
baharda kaybolduk seninle
Viran
olan yerde açamaz ki güller
Güller
açmaz ise ötmez ki bülbüller
İlk
şarkımızda biz vardık
Son
şarkıda biz yokuz artık
Her
nefeste aşk diye sevemedik yanıldık
Ne
sen beni ne ben seni gönülde yaşatamadık
Küsen
baharda kaybolduk seninle
Kim
örttü ruhumuzun üstüne ince bir örtü
İlk
bakışımızla niyetimiz mi kötüydü kötü
Ne
sen beni bildin
Ne
ben seni tanıyabildim
Sen
başkasını giderken buldun
Ben
kalırken kendimi
Kelime
kelime dokunamadık gönüllerimize
Küsen
son baharımızda kaybettik birbirimizi/kendimizi
Artık
ne masamız kaldı ne şarkımız
Olamadık
seninle aşkla farklı olmadı hiç farkımız
Mazinin
solan sayfalarında
Solmuş
bir gül gibi kaldık arasında
Küsen
son baharımızda kaybettik birbirimizi/kendimizi