Durgunluða Giden Yolun Ýçinde Ben Yorgun...

Kapalý kapýlarý her iteleyerek açmaya çalýþtýðýmda suratýma açýlmamasýyla, verdiðim güç kuvvetin beni yormasýyla, verdiðim emeðin boþa gitmesi beni gerçekten üzüyor. Ben kapýmý ne kadar açýk býraksam da ne gelen var ne de giden! Durgunluða giden yolun içinde ben yorgun, fikrim düþüncelerim yorgun! Açmaza giden yolun içine ne zaman düþtüm, kim düþürdü nasýl nedenler zihnimi meþgul ederken, sorulara cevap bulmak ne kadar zormuþ, oysa dünlerde ne kadar kolaydý. Beni memnun edecek o açýklamayý bulamazken, bulmanýn heyecaný umuduyla yürüyorum, beni memnun etmekten öte etrafýmdakileri memnun etmesini diliyorum. Çok fazlamý düþler içinde geziniyorum acaba? Yanlýþ mý düþünüyorum bunu çözmeye çalýþýyorum kapalý kaldýðým odam da! Dýþarýda ne merhaba diyecek bir dostum ne de hoþ geldin diyecek bir arkadaþým var, herkes kendi derdinde, üzerine yüklenilen bunca olumsuz anlamsýzlýklarýn altýnda ezilirken nasýl bir merhaba desin acaba?

Suratýmý ekþittiðim yok, sadece az endiþe ve tedirginliðim var! Adým adým kendimi adýmlamadýðým halde sizlere varmak için yollarý adýmlarken, acelemi ettim bilmiyorum, içimdeki yollarý adýmlamam beklerken? Ýçimde yýkýlmayan duvarlarým varken, dýþýmdaki duvarlarý yýkmaya çalýþmam ne kadar doðru olabilir ki? Durduðum ya da vurulduðum sevdam yürümekse, nasýl durduðum yerde bekleyebilirim kifayetsiz kalmýþ sözler gibi? Yolum da tek baþýna kalmaksa olsun, belki yoldan geçen biri çarpar da durmuþ olduðumu hatýrlatýr bana olmaz mý?

Elime her daim gül geçecek deðil ya dikeni de batabilir kanatabilir ne olur kanasa elim ki? Gülü seven dikenine katlanýr derler ya iþte katlanmak gerekir, duyduðum endiþenin tedirginliðin ýstýrabýna, esen fýrtýnasýna, ulak bana sevinçli haberi getirirken yolda kalmýþtýr. Üstat Ümit Yaþar Oðuzcan ne güzel yazmýþ zevkle okuyorum bir daha okuyorum…

“Ben bir Ayten'dir tutturmuþum
Oh ne iyi
Ayten'li içkiler içip
Sarhoþ oluyorum ne güzel
Hoþuma gitmiyorsa rengi denizlerin
Biraz Ayten sürüyorum güzelleþiyor
Þarkýlar söylüyorum Þiirler yazýyorum
Ayten üstüne
Saatim her zaman Ayten'e beþ var
Ya da Ayten'i beþ geçiyor
Ne yana baksam gördüðüm o
Gözümü yumsam aklýmdan Ayten geçiyor
Bana sorarsanýz mevsimlerden Ayten’deyiz
Günlerden Ayten ertesidir
Odur gün gün beni yaþatan
Onun kokusu sarmýþtýr sokaklarý
Onun gözleridir þafakta gördüðüm
Akþam kýzýllýðýnda onun dudaklarý
Baþka kadýný övmeyin yanýmda gücenirim
Ayten'i övecekseniz ne ala, oturabilirsiniz
Bir kadehte sizinle içeriz Ayten'li Ýki laf ederiz
Onu siz de seversiniz benim gibi
Ama yaðma yok
Ayten'i size býrakmam
Alýn tek kat elbisemi size vereyim
Cebimde bir on liram var
Onu da alýn gerekirse
Ben Ayten'i düþünürüm, üþümem
Üç kere adýný tekrarlarým, karným doyar
Parasýzlýk da bir þey mi
Ölüm bile kötü deðil
Ayten’sizlik kadar
Ona uðramayan gemiler batsýn
Ondan geçmeyen trenler devrilsin
Onu sevmeyen yürek taþ kesilsin
Kapansýn onu görmeyen gözler
Onu övmeyen diller kurusun
Ýki kere iki dört elde var Ayten
Bundan böyle dünyada
Aþkýn adý Ayten olsun”

Neyse býrakayým kararsýzlýklarý, aþkýn adý olsun dilimizde gönlümüzde elimizde, yoksa hayat çekilmez aþksýz sevmesiz vesselam.

Mehmet Aluç