Çürük bir düþ’ ün karýncalanmasýydý hayat bazense karalamakla iþtigal.

Huzur teknem.

Ömür denen tekkem.

Tekim koþulsuz ve çoðalýyorum estikçe.

Düþlere mahal verendir her düþtüðünde insan aslýnda bilmeden kendine attýðý çelmenin çok sonradan farkýna varýr.

Bir düþ isek.

Ah bir de düþtük mü…

Bazense aþka düþüp düþkünse de insan sevmelere.

Hazaným ezelden hazýrým da olacaklara ki hazýrlýksýz ne rüzgârlara ne depremlere yakalandým ben tam da hazýr etmiþken huzurumu.

Sürmenaj oldu sonra beynim bir ömürlük düþünceyi bir güne sýðdýrmaya kalktýðýmda.

Debdebeli ahkâmlar kesmiyorum ve asla deþifre etmiyorum iblisi ve zalimi ve iþte evren muhtýrasýný veriyor bense kovulduðum doksan dokuz köyün hepsine birden muhtar seçiliyorum…

Ah, nefesim týkanan.

Ah, nefesim derinden içime çektiðim.

Ah, sefil nefsim ta çocukken terbiye ettiðim bedenim hem de uzun yýllar süren açlýkla.

Hani dokunmayacaktým ben bu dünde kalan yarama bir de yama yapmýþken boþ mideme.

Boþa düþtüm hem bir ara.

Boþboðaz deðilim ben sadece içimde eksilmeyen birilerine güvenme duygusuyla boþaltýyorum yüreðimdeki kareleri belki de hayatýn kare kodudur cümleler bense beynamaz gölgelere verip veriþtirirken bir de ne göreyim?

Gýybet de zulüm de almýþ baþýný gidiyor.

Bir bakýyorum ki; kalem de almýþ baþýný gidiyor.

Rengim beyaz gökte bazen kara bulutlar ama biliyorum ki az sonra rahmet yaðacak ve de güller açacak yüzümde.

Gül benzimde.

Gün neslimde.

Gül yüzümde…

Üzüldükçe somurttuðum sonra acýmasýzca kendime yüklendiðim.

Acýmam da hani kendime ama canýmý daha bir acýtýr insanlardan aldýðým darbe bazense yüzüme tokat gibi çarpan.

Hayatýmda yüzüme sadece bir kere tokat yedim babamdan ki onun yakalandýðý ölümcül hastalýkta ve de sona giderken babam…

Hala yanar yüzüm.

Hala yanar içim.

Bir de çocukken bir yerden duyduðum bir küfrü bir kere almýþtým da aðzýma annemin bacaðýma vurduðu tokat gerisi hikâye yine de anlatayým ben sizlere.

Ufkum hep aydýnlýk kýlýndý ben çocukken çünkü sevgiyle açan bir çiçektim ve eðitimime olsun yetiþmeme olsun inanýlmaz emek verdi ailem elbet herkes gibi ya da bir fazlasý çünkü Hitler versiyonu sevgili babam sayesinde anlamýþtým asker torunu olarak asker gibi yetiþtirilmemdeki o nüansý ve o yitip gittikten sonra bile baþýmý eðmedim ve alsa laf getirmedim ne kendime ne adýma ne aileme.

Sonra bir þeyler oldu.

Bir yerlere saklanmýþ iblis ve müritleri bir baktým ki arkamdan atýp tutuyorlar.

Hepsi ölü elbet zaten yatacaklarý yer de yok bunca zulmü bunca gýybeti mademki hak gördüler kendilerinde.

Korktuðum tek mecra yok yüce Ýlahi Makamýn haricinde bu yüzden lafýmý esirgemiyorum hele ki geçen þu üç beþ senenin bende býraktýðý acý denen tortu.

Ýkbalim.

Ýstikrarým.

Ben bir kurþun askerim.

Belki bir kurþun gibi de sekerim elbet hedef aldýðým sadece kendim.

Menzilde yaþarým.

Siperimde uyurum.

Ve ben aralýksýz bir ömür nöbet tutarým keza þimdi de.

Renklerim var benim ve coþkum ve çocuk yüreðim.

Salkým saçak yüreðin püskülleri ama süklüm püklüm deðilim üstelik benzediðim ya da öykündüðüm bir Allah’ýn kulu yok sadece önüme bakýp kendime ve elimdeki iþe odaklanmýþken baþka hiçbir þey düþünmem çünkü aþmam gereken kendim haricinde bir kereliðine bile içimde kýskançlýk duygusunu barýndýrmadým.

Güzel olan her insaný ve güzel yapýlan her iþi de takdir etmiþken bir ömür talim etiðim elbet içinde yaþadýðým kýþlam: dedim ya ben kurþun askerim.

Kurþun gibi aðýrdýr da taþýdýklarým ama sevgiyle hafifler yüküm bazense kör bir kurþun gelir saplanýr yüreðime: ne de olsa severek ihya ederim ben yüreðimi ve her nasýlsa sevilesi kim varsa sevgim aðýr gelir bu sefer onlara ve ben uzaklara çok uzaklara kaçarým.

Bir ömür uzaðýnda çoðu þeyin.

Bir ömür iç içe insanlarla.

Sonra yeniden hayata küsüp kendi içime kaçtýðým.

Ve ansýzýn doðan güneþ gecenin bir vaktinde aydýnlýðýn teþrif ettiði ve ben yine coþkuyla ve aþkla koþarken insanlara…

Rencide edildiðim yeniden ve iþte kurþun gibi aðýrlaþan yeni bir yük daha yüklendiðim.

Yüksünmez ki insan severken.

Ya, yok sayýldý mý?

Ya, bir de rencide edildi mi?

Þafaða yakýn bir v/akit.

Yüreðimin sarsýldýðý devasa bir deprem ve günlerdir artçý depremlerle sarsýlýyor hem yüreðim hem kalemim ve mizacýmdaki kýrgýnlýk üstelik insan bir de fark etmeden o kýrýk fay hattýnda yaþamýþken.

Kýramam ben kimseyi.

Kýrgýn olsam bile kýzamam.

Diyelim ki kýzdým ansýzýn saman alevi gibi sönerim ve kendime yüklenirim yeniden.

Ben bir kurþun askerim her ana yaðan yaðmura kapýlýp sürüklenebilirim ama Rabbim beni bulur ve geri koyar ait olduðum bedene ve yerine.

Kabir azabý ile de tanýþýklýðým var hem benim: öylesine gölgeler var ki çevremde hani duvarýn kulaðý vardýr, dediklerinden.

Ayak sesim ve nefesim ve mutluluðum en çok da hüznümle dalga geçer insanlar.

Yüksek sesle aðlamak ne kelime hele ki gülmek aðýz dolusu.

Ben küçükken bir kere sokaðýn ortasýnda öyle gülmüþtüm ki ama sadece bir kere üstelik yaþým on var yok ve annemin o sert ikazý ile yýkýldým desem yeridir:

Sokakta gülmek mi?

Haþa.

Gülerken içime atýyorum kahkahalarýmý.

Aðlarken de içime akýtýyorum yaþlarýmý.

Severken de için için seviyorum ve de sessizce artýk.

Adeta artýk yýl gibiyim:

Sadece ayýn yirmi dokuzunu bekliyorum bir de Þubatý hani olur da cüce þubatta dört senede bir þöyle aðýz dolusu güleyim.

Ve iþte bu yüzden yazýyorum:

Gülmek ve aðlamak ve sevmek bile yasakken benim hayatýmda…

Bense emir eri iken yüreðim.

Askeri kýþlamda yaþayan bir kurþun askerim ben ve kurþun kadar da aðýr yüküm ve iþte yaza yaza hafifliyorum ve tüm duygularýmla restleþip rastlaþýp kendimle yüzleþip bir de insanlardan yana ümidimi kesmediðim için içimde saklý sonsuz sevgi ve umudu sizlere, okuyucularýma sunuyorum çünkü beni anladýðýnýzý biliyorum.

Ben bir kurþun askerim ve sekerim de bir cepheden diðerine.