Online Üye
Online Ziyaretçi
Hangi masalın ayracıydın sen, sitem
gezegeninde gezinen ben…
Aşkın müptelası ve sırnaşık hüzün
ırkında saklı.
Tebessüm ektiğim devranın,
Çoktan sonlanmış nefesi.
Nefsine tapınan esaret yüklü
kölelerden biçtim bu yazıyı ve şişene dek içtim de içtim zavallı mahlûkatların
hakaretini.
Bir tebessümdü belki de insanlığın
yüzüne tokat gibi çarpan ve arka bahçesinde mevsimin devinen kaplumbağa adımlı
az sayıda iyi insan titretirken içimi ve mızrak gibi saplanan üç beş küfür
yetmedi gıybetin hasını yapan sözde sevgi dolu insanlık.
Kök hücremde saklı benim nefesim de
aşkım da.
Aşkın şahikası bir tapınak içimde
yerleşik.
Bense yerleşik düzene geçemeyen sefil
bir yolcuyum hele ki o iki kapılı hanın arka kapısından defalarca kovulmanın
ertesi ve işte o gün o an başladı benim maceram üstelik yaşım kaç ki?
Öznemle yürüdüm.
Özlemle yaşadım.
Neşri mi adaletin yoksa tükenmiş
sevgi karşıtı zebaniler arka ayakları kanlı ve pençelerini geçirdikleri sadece
mazlumlar.
Kimim ki ben?
Ya, sen kimsin ve siz?
Kindar varlıklarınız çoktan baştan
çıkardı en masum iklimi dahi ve ikilem yüklendiğim günden beri ikiletmedim de
artık sevgimi sadece arz ettim üstelik tek talebim yokken.
İade-i itibar.
Ne olmuş sanki ne olmuş?
Varsın dolsun o külüstür dolmuş.
Bir makamsa aşk ya da meram.
Aşklarımla ördüm ben bu hayatı ve
hala tertemiz kaldığımın da ispatıdır korkusuzca yazdıklarım ve hangi sünepe
sapkınsa belden aşağı vuran ve aşkı pisliğe bulayan.
Azıcık dertliysem eğer ki…
Dermanı nerede saklı bilirim ben.
Sadece dost bildiklerime yanaştım
geldiğim uzak coğrafyaların da selamını getirdim sizlere…
Demedim değil.
Denemedim hiç değil.
Herkes olmayı reddettiğim ilk gün ben
zaten rengimi göstermiştim: hem beyaz hem mahcubiyetten pembeleşen tenim.
Aykırıyım çünkü insanım.
Aykırıyım çünkü sizin gibi yalana
tapmadım ben.
Aykırıyım çünkü karşılıksız sevdim
ben ve defalarca âşık oldum üstelik muhatabının asla bilmediği ve işte ben bir
ömür böyle beslendim.
Karşılık bulmak mı?
Hadi, canım gidin işinize: değil
karşılık karışıklığa sebebiyet verdi benim varlığım.
Bilirim sevmezsiniz beni.
Bilin ki: çok sevmiştim ben sizi ve
sizleri.
Üstelik koca bir ömür içinde
salındığım tekne…
Kaptan köşküydü biçilen ve buna şerh
düşen kaderdi.
Gemimi terk etmedim üstelik onca miço
gibi ben de silip atıp unvanımı bir ömür hizmet ettim ben insanlığa nihayetinde
insanlıktan çıkmış ama sözde sevginin tanrısı iken bunca insan bir de Allah’ı
tekeline almış bunca riyakâr…
Kim miydim?
Bilirsiniz sizler.
Ya, siz kimsiniz aba altından sopa
gösteren?
Muallim de oldum öğrenci de.
Zengindim nasıl zengin gerçi
cebimdeki paranın miktarını bir gün bile hesaplamadım ama.
Size göre fakirdim ne de olsa racon
kesmiyordum sizler gibi üstelik dünyanın malında mülkünde gözüm yok iken…
Ya, sizler?
Gözünüz hep üstümdeydi üstelik
aralıksız sorgulayan sizler ya da adam yerine koymadığınız ve ben kız başıma
sonuna kadar direndim ve direneceğim de ömür yettiğince.
Yanlışım neydi, bayım?
Siz, bayan söyleyin neydi yanlışım?
Dost diye elimi yüreğimi uzattığım
içimi önünüze serdiğim sevgili insanlar söyleyin neydi derdiniz?
Kendimi geçtim.
Sizler çoktan kendinizden geçmişken
hele.
Bir çocuk diye çıkıp da yola.
Bir çocuk kaybolmaya görsün.
Bir çocuk sevgiyi bilen ve inanan
herkese.
Bir çocuğa nasıl kıyılabilir ki?
Bense öğretmen kimliğimle çıkıp da
sahneye o cıvıl cıvıl evlatların saçını okşarken dahi elim titrerken hiç mi
acımadınız hiç mi?
Leyla.
Müslüme.
Münevver.
Şu karşı kaldırımda yatan ezilmiş
köpek.
Gücünüz artık kime yetiyorsa.
Güçsüz değilim ben ama gücümü
hırsımla birleştirmedim bir ömür.
Sevgiydi meşrebim.
Gülün siz gülün bıyık altından.
Yansızdım ama artık yanlıyım ve taraf
tutuyorum.
Efendim, ne dediniz?
Racon kesen sizler.
Taş atan sizler.
Hiciv yazan sizler ve de…
Şiir nefret değildir, bayım ve bayan.
Şiir aşktır.
Şiir hüzündür.
Şiir insanlıktır şiir insandır.
Tek defa bile hiciv yazmadım ve
yazmayacağım merak etmeyin sizden iyi beceririm ama ben artık enerjimi sizler
için tüketmeyeceğim.
Zaten tüketim odaklı bir toplum.
Ah, insanım benim.
Olmayan paranız değil de derdiniz
sizin ne olmuş yani kredi çekip de lüks hayatlar yaşama uğruna sonunda sokakta
kaldığınız ele güne rezil olduğunuz.
Ah, insanım benim.
Kiminin aklı ermez.
Kimi körü körüne inanır.
Ve siz, bayım ve de siz…
Kız başıma vakıf olduğum her şey
adına müteşekkirim Rabbime.
Benim kimsenin kanatlarının altına
girmeye niyetim yok ve hayatta tek çınarım vardı benim halen de var.
Kim olduğundan size ne.
Allah yukarıda ve Allah her yere her
kuluna da yetişir.
Gözden çıkardınız siz ve sizler.
Gözbebeğimdiniz oysa.
Göbek bağımı kestim ben hayatla.
Maskeleriniz yetmedi şimdi ek olarak
aralıksız maskeyle doluşuyor tüm insanlık.
Şu virüs sizden akıllı.
Az mı insan haybeden öldü?
Seviyorum işte şimşeği.
Seviyorum yıldırımı.
Allah’ın gücü ve kızgınlığı.
Gücüm size yetmez.
Sizlerin gücü ancak bana yeter ve
benim gibilere.
Kadın cinayeti mi?
Vahşet ve de…
Kimse kandırmasın beni aşka
inandığını savunup da başka duygularla karıştırırken aşkı…
Cebimdeki anahtar mı?
Yoksa kapında bekleyen otomobilim mi?
Belki de taksiden inmediğimi iddia
eden siz sizler.
Kafama saktı düştü sonunda ve işte
infilak ettim.
Ne mi istemiştim?
Bu saatten sonra ne değişir ki?
Çok şey değişir çünkü ben değiştim
hiç de beklemediğiniz kadar.
Değerler ve öğretiler hele ki kız
çocuğu iseniz ailesinin gözbebeği:
‘’Ses etme.’’
‘’Kendine ve namusuna ve ailene sahip
çık.’’
‘’Asla güvenme insanlara ve kendini
hep koru.’’
Daha dün gibi bana öğretilenler
üstelik kendimi koruma konusunda uzman koruma görevlileri gibi eğitildim ben ve
bu yüzden temiz kalmayı başardım gerçi temizlik kimin için ne anlama geliyorsa
artık.
Sessizliğim ve hanımlığım, değil mi?
Oysaki ben sessizliğin ve sevginin
hamalıyım.
İtaat ettiğim kimse artık.
İbraz ettiğim hiçbir şey yok çünkü ben
tükendim.
Bir de umuttan ve inançtan
bahsedersiniz, değil mi?
Ama benim hayallerimi ve emeklerimi
çaldınız siz insanlar ve ben insan sevgimle çıkıp da yola yürek teri vermişken
herkese ve her yaptığıma görev bildiğim ve de içimden geldiği gibi.
İçimde ne kaldı?
Dış ses artık umurumda değil.
Dışladığınız yetmedi mi?
Dişimin kovuğunda kalır sizin sözcükleriniz
çünkü ben beynime ve ruhuma yatırım yaptım kendimi bildim bileli…
Kızgınım.
Öfkeliyim.
En azından nefret etmiyorum sizlerden
ve acıyorum sizlere ve sizler o kadar kalabalık ve güçlüsünüz ki üstelik
korkmadan yaşadım ben bir ömür ve etrafı kokutmadan.
Kimliğim önemsiz.
Hakkım yenmişse ne ki bir ömür?
En azından yaşıyorum ve başım dik
ayaktayım ama yaşamayan o kadar çok kadın ve çocuk var ki…
Ve de yok sayılan onca insan.
Hala doğrunun peşindeyim ve mevcut
olan o tek doğru sayesinde alnım da açık yüreğim de pervasız.
Ümidimi yitirmesem de oldukça ivme
kaybetti hayallerim hele ki en sevdiklerimin bana vurduğu darbenin devamı da geldi
ve yaşadığım sürece gün yüzü görmeyecek olsam da asla taviz vermeyeceğim
bildiklerimden ve kendimden ve konu ne olursa olsun asla arkamı dönmeyeceğim
insanlara gerçi artık uzaktan sevmeyi şiar edindim ama ve işte yürüdüğüm yol da
rotam da belli ve içimdeki cenneti parçalamanıza da izin vermeyeceğim.
Otobüs kalkıyor, baylar bayanlar:
Cehennem yolcusu kalmasın.
Ben mi?
Ben beklemedeyim bir sonraki
vasıtayı.
Yolunuz açık olsun.